Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2023 roku.

Sąd Rejonowy w Golubiu - Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Leszek Osiński

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Romanowska

w obecności oskarżyciela - funkcjonariusza Państwowej Inspekcji Pracy -------

po rozpoznaniu dnia 14 grudnia 2023 roku

sprawy M. K. (1)

syna K. i H. z domu B.

ur. (...) w B.

obwinionego o to, że: będąc pracodawcą w G. (...), wbrew zakazowi handlu i wykonywania czynności związanych z handlem w niedziele powierzał wykonywanie pracy w handlu w sklepie przy ul. (...) w dniach: 7 sierpnia: M. O., D. P., W. S., K. C., J. P., A. C., M. I., S. L., M. O., M. S. (1), 14 sierpnia: M. K. (2), M. P. (1), K. F. (1), I. J., A. K., A. S. (1), E. K., M. S. (1), 21 sierpnia M. K. (3), M. J., M. K. (4), W. P., I. P. w dniu 4 września: A. B., K. F. (2), K. K. (2), A. K., A. S. (1), S. L., W. P., K. C., I. J., P. P., D. P., 11 września: M. O., K. K. (2), M. I., J. K., M. G., E. K., M. P. (1), K. F. (1), K. K. (3), M. K. (3), M. P. (2), w niedzielę 18 września: A. B., M. S. (1), A. C., I. W., A. G., M. B., J. P., M. K. (4), M. K. (2), M. K. (5), w niedzielę 25 września 2022r. I. P., I. J., M. O., M. S. (1), M. J., M. O., W. S., J. K., A. S. (2), M. G. S. S. (2)

tj. o wykroczenie z art. 10 w zw. z art. 5 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz niektóre inne dni (dz. U. z 2021r. poz. 936).

ORZEKA:

I.  uznaje obwinionego M. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 10 ust. 1 w zw. z art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz niektóre inne dni i za to na mocy art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz niektóre inne dni w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 3.000 (trzech tysięcy) złotych;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300,00 (trzysta) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go zryczałtowanymi wydatkami w kwocie 100,00 (sto) złotych.

II W 616/22

UZASADNIENIE

M. K. (1) jest prezesem zarządu (...) sp.z.o.o. w G. (...) Spółka (...) prowadzi na zasadzie franczyzy sklep sieci I. w G. (...), przy ulicy (...). Podstawowym celem prowadzonej działalności jest sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych.

W lutym 2022 roku w obiekcie handlowym I. w G. (...) przeprowadzono kontrolę Państwowej Inspekcji Pracy Inspektoratu Pracy w T.. Przedmiotem kontroli było przestrzeganie przepisów ustawy o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz w niektóre inne dni. Kontrola zakończyła się wystąpieniem zaniechania powierzania pracownikom wykonywania handlu w niedzielę. Tezy wystąpienia nie zostały zrealizowane.

3 lutego 2022 roku w wyniku posiedzenia zarządu spółki D., dokonano zmiany aktu założycielskiego spółki, rozszerzając przedmiot jej działalności między innymi o działalność obiektów kulturalnych ( (...) 90.04 Z) oraz działalność bibliotek ( (...) 91.01A). Na tej podstawie w obiekcie handlowym I. uruchomiono Klub (...). Nawiązano także współpracę z wydawnictwami, u których spółka (...) nabyła książki. Przeprowadzono konkurs na czytelnika miesiąca, podjęto współpracę z jednym z wydawnictw w związku z planami wydania książki.

5 października 2022 roku Państwowa Inspekcja Pracy Inspektorat w T. ponownie przeprowadziła kontrolę w obiekcie handlowym I. w G. (...). Ustalono wówczas, iż obiekt był otwarty w niedziele dniach 7 sierpnia, 14 sierpnia, 21 sierpnia, 4 września, 11 września, 18 września i 25 września 2022 roku. Wówczas to powierzano ustalonym pracownikom wykonywanie pracy w handlu w związku z wykonywaniem czynności związanych z handlem.

Dowód:

- okoliczności bezsporne;

- protokół kontroli – k. 5-7;

- grafiki dyżurów pracowników – k. 8-18;

- umowy z wydawnictwami – k. 19-21, k. 42-48;

- protokół z posiedzenia zarządu spółki wraz z aktem notarialnym – k. 35-38;

- regulamin Klubu (...) – k. 39-41.

Obwiniony M. K. (1) nie był dotychczas karany, zdrowy, w PZP nie leczył się, dochód miesięczny około 10.000 złotych.

Dowód:

- karta karna – k. 53.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W trakcie rozprawy głównej złożył wyjaśnienia, w których wskazał na motywy otwarcia placówki handlowej. Wyjaśnił, iż pracownicy obecni w placówce wykonywali czynności związane z obsługą Klubu (...). Wypożyczenie książek jest rejestrowane przez wszystkie kasy zainstalowane w sklepie (k. 105v.-106).

Mając na uwadze przedstawiony materiał dowodowy, sąd zważył, iż w istocie stan faktyczny nie stanowił przedmiotu sporu w sprawie. Nie budzi wszak wątpliwości, iż w dniach wskazanych w protokole kontroli (niedziele) placówka I. w G. (...) prowadziła działalność handlową. W obiekcie przebywali pracownicy, którzy wykonywali czynności związane z handlem. Spór w sprawie ma miejsce na płaszczyźnie prawnej, w związku z interpretacją przepisów ustawy o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni. Jedyne zastrzeżenie sądu budzi twierdzenie obwinionego, według którego pracownicy zatrudnieni we wskazane niedziele wykonywali czynności związane z obsługą Klubu (...). Przeczą temu wydruki grafików dyżurów z tych dni. Wynika z nich bowiem jednoznacznie, iż pracownicy wykonywali czynności związane z handlem. Grafiki zawierają informacje, iż w niedziele pracowały: kasy/hala sprzedaży, dział nabiału, delikatesy, piekarnia/warzywa, dział tradycja oraz kuchnia. Co ciekawe, w przyjętym grafiku nie wskazano pozycji Klub (...). Retorycznym wydaje się pytanie, w jaki sposób osoby pracujące np. w kuchni, czy na dziale nabiału uczestniczyły w obsłudze wspomnianego klubu. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego nie mogły zostać uznane za wiarygodne. Nie budzi wszak wątpliwości, iż pracownicy wykonywali czynności związane z powierzonymi im obowiązkami w zakresie handlu. Taki też jest wiodący przedmiot działalności obiektu handlowego I..

Sąd dał wiarę dokumentacji wskazanej w części dotyczącej ustaleń faktycznych. Jak już wskazano, stan faktyczny w sprawie nie budził wątpliwości. Obwiniony nie przeczył, że obiekt był otwarty we wskazane niedziele. Potwierdza to dołączona do akt sprawy dokumentacja. Wątpliwości sądu nie budziły także zmiany dokonane z zakresie przedmiotu działalności spółki (...).

Jak już wskazano powyżej, istota sporu zasadzała się na interpretacji przepisów ustawy o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni. Stanowisko obrony, wsparte opinią prawną wydaną na wniosek spółki (...), akcentuje występowanie wyjątku od zakazu handlu w niedzielę i święta, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 10 ustawy. Dla uporządkowania wywodu należy przytoczyć najważniejsze przepisy ustawy, których to analiza ma kluczowe znaczenie w przedmiotowej sprawie.

W myśl art. 1 ustawy ust. 1. Ustawa określa zasady dotyczące ograniczenia handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem w placówkach handlowych w niedziele i święta oraz w dniu 24 grudnia i w sobotę bezpośrednio poprzedzającą pierwszy dzień Wielkiej Nocy.

Według art. 5 ustawy w niedziele i święta w placówkach handlowych:

1) handel oraz wykonywanie czynności związanych z handlem,

2) powierzanie pracownikowi lub zatrudnionemu wykonywania pracy w handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem

- są zakazane.

Art. 6 ust. 1 ustawy zawiera natomiast katalog wyjątków od art. 5, tj. sytuacji, w których zakaz ów nie obowiązuje. Wśród licznych przypadków wyłączeń tego rodzaju wymieniono, iż zakaz nie obowiązuje w placówkach handlowych w zakładach prowadzących działalność w zakresie kultury, sportu, oświaty, turystyki i wypoczynku (art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy).

Według art. 10 ust. 1 ustawy kto, wbrew zakazowi handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem w niedziele lub święta, powierza wykonywanie pracy w handlu lub wykonywanie czynności związanych z handlem pracownikowi lub zatrudnionemu, podlega karze grzywny w wysokości od 1000 do 100 000 zł.

Uzupełnić trzeba, iż tzw. słowniczek wyrażeń ustawowych zawarty w art. 3 ustawy zawiera definicje placówki handlowej (pkt 1), handlu (pkt 2), wykonywania czynności związanych z handlem (pkt 3) oraz pracownika (pkt 4). Na tle tych wyrażeń nie ujawniono sporu w sprawie.

Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie, obrońca odniósł się do kwestii interpretacji wyłączenia od zakazu handlu zawartego w powołanym powyżej art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy. Podniósł w związku z tym, iż rozumienie tego wyjątku można interpretować różnie. Zdaniem obrony zwrot „w zakładach prowadzących działalność w zakresie kultury” rozumiany tak jak to przedstawił oskarżyciel publiczny zakłada, iż działalność handlowa winna być działalnością podporządkowaną, uboczną w placówkach prowadzących działalność z zakresu kultury. To zaś kłóci się z regulacją zawartą w art. 6 ust. 2 ustawy, który definiuje pojęcie przeważającej działalności i – co istotne – nie odnosi się do wyłączenia z art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Swoje stanowisko w sprawie przedstawił także oskarżyciel publiczny. Wskazał, iż istota regulacji zawartej w art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy sprowadza się do wspomagania działalności kulturalnej (i stąd też wyłączenie od zakazu handlu), a nie handlowej. W konsekwencji, sklep (placówka handlowa) winien być zorganizowany w placówce kultury, sportu, oświaty, turystyki, czy wypoczynku. Podobne wyłączenie zastosowane w przypadku placówek handlowych w zakładzie leczniczym (art. 6 ust. 1 pkt 12), czy w zakładzie hotelarskim (art. 6 ust. 1 pkt 9). Dzięki tym regulacjom pacjenci (zakładu leczniczego, szpitala), czy klienci danej placówki sportu, oświaty, kultury (kina, baseny, hotele, hale widowiskowe) mają ułatwiony dostęp do potrzebnych artykułów dostarczanych przez zorganizowaną na ich terenie placówkę handlową.

Sąd zważył – i to trzeba podkreślić - iż ocena prawna czynu obwinionego abstrahuje od kwestii zasadności/niezasadności wprowadzenia ograniczeń handlu w niedziele, święta oraz niektóre inne dni. Kwestia ta została przesądzona decyzją ustawodawcy. Rzeczą sądu było zaś zastosowanie przepisów związanych z wprowadzonymi ograniczeniami.

Poruszana kwestia doczekała się już kilku orzeczeń Sądu Najwyższego, który jednoznacznie wskazuje na sposób rozumienia powołanych powyżej przepisów. Można w związku z tym mówić o zarysowaniu się linii orzeczniczej na tym tle. I tak, w wyroku z 18 października 2023 roku, w sprawie III KK 57/23 SN stwierdził, iż p rzepis art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni dotyczy handlu w placówkach handlowych w zakładach prowadzących działalność w zakresie kultury, sportu, oświaty, turystyki i wypoczynku. Placówka handlowa ma się znajdować na terenie zakładu prowadzącego taką działalność (podkr. LO). Konsekwencją takiego rozumienia pojęcia „zakładu” jest stwierdzenie, że zakład o profilu np. oświatowym czy sportowym musi być jednostką główną, a placówka handlowa powinna się mieścić w ramach tego zakładu - nie odwrotnie. Identyczne stanowisko przedstawiono także w wyroku SN z 20 września 2023 roku w sprawie III KK 647/22. W judykacie tym Sąd wskazał, iż dla zadośćuczynienia wyłączeniu określonemu w art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta przedsiębiorca prowadzący placówkę handlową, w której prowadzona ma być działalność handlowa w niedzielę i święta, musi umiejscowić ją „w zakładzie” prowadzącym działalność w zakresie kultury, sportu, oświaty, turystyki i wypoczynku. Sprzedaż ta dotyczyć musi handlu w placówkach handlowych w zakładach prowadzących działalność w zakresie kultury, sportu, oświaty, turystyki i wypoczynku, a nie na odwrót. Identyczną w swej wymowie egzegezę przepisu, na tle zakładu prowadzącego działalność sportową przeprowadził również Sąd Najwyższy w wyroku z 13 września 2023 roku w sprawie III KK 155/23. Także i w tym wypadku konieczne jest przedstawienie choćby tez zapadłego orzeczenia. Zgodnie z tym:

I.

Nie można twierdzić, że prowadzenie działalności sportowej polegające na umieszczeniu określonych sprzętów do placówki handlowej czyni z niej „zakład prowadzący działalność sportową”. Placówka handlowa ma się znajdować „w” takim zakładzie. Zakład o profilu np. sportowym musi być jednostką główną, a placówka handlowa powinna się mieścić w ramach tego zakładu - nie odwrotnie.

II.

Ustawodawca przewidział dopuszczalność handlu w niedzielę i święta również w placówkach handlowych „w zakładach hotelarskich” (art. 6 ust. 1 pkt 9 u.h.n.ś.) oraz „w zakładach leczniczych podmiotów leczniczych i innych placówkach służby zdrowia przeznaczonych dla osób, których stan zdrowia wymaga całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych” (art. 6 ust. 1 pkt 12 tej ustawy). Oznacza to, że we wszystkich przypadkach chodzi o placówki handlowe, które mają działać w ramach większej, zorganizowanej całości o określonym profilu.

Szerokie i przekonujące rozważania na temat poruszanej kwestii przedstawiono także w piśmiennictwie. W publikacji P. handlowa w zakładzie prowadzącym działalność w zakresie kultury, sportu, oświaty, turystyki i wypoczynku – wykładnia wyjątku od zakazu handlu w niedziele i święta, autorzy Ł. D. i M. S. (2) przedstawili swoje stanowisko odwołując się do wyników procesu wykładni językowej, funkcjonalnej i systemowej (Palestra 2022, nr 10, s. 53-67). Zasadnym jest także i w tym wypadku przedstawienie wniosków wynikających z zastosowania zasad wskazanych wykładni: odczytując zatem ratio legis uprawnienia do prowadzenia działalności handlowej w zakładach prowadzących działalność w zakresie kultury, sportu, oświaty, turystyki i wypoczynku, wpierw odtworzyć należy przyświecające ustawodawcy motywy co do decyzji o możliwości świadczenia usług przez te zakłady w niedziele i święta. Oczywistością na tym polu jest, że ogólny zakaz pracy w niedziele i święta zasadza się na tych samych przesłankach aksjologicznych co zakaz prowadzenia działalności handlowej w te dni. Ustawodawca podkreśla w ten sposób znaczenie niedziel i świąt jako dni, które powinny poświęcone zostać rodzinie czy wypoczynkowi i rekreacji. Tak ukształtowany zakaz ma zatem stymulować społeczeństwo do podejmowania innych niż zawodowe aktywności, co przekładać ma się na umocnienie więzi rodzinnych czy poprawę kondycji psychiczno-fizycznej obywateli. Urzeczywistnienie wszystkich tych celów byłoby jednak niemożliwe, gdyby w niedziele i święta zamknięty był cały sektor gospodarczy. Wszak jakkolwiek obywatele cieszyliby się z dnia wolnego od pracy, pozbawieni zostaliby możliwości spożytkowania czasu wolnego w ramach innych aktywności. Niemożliwe byłoby skorzystanie z usług m.in. kina, teatru czy muzeum, a więc tych miejsc, które pozwalają na realizację wyżej zakreślonych celów. Dlatego też opowiedzieć należy się za poglądem, że wyłączenie z art. 151 ¹⁰ pkt 9 lit. h k.p. podporządkowane zostało tym ideom. Takie też ratio legis towarzyszy wyłączeniu z art. 6 ust. 1 pkt 10 u.o.h.n.ś. Wprowadzenie w obręb ustawy analizowanego wyjątku zasadzało się na potrzebie zwiększenia funkcjonalności obiektów użyteczności publicznej w sferze kultury, sportu, oświaty, turystyki i wypoczynku (podkr. L.O.). Ustawodawca pozostawał bowiem świadom, że brak możliwości prowadzenia działalności handlowej w wąskim zakresie może obniżyć zainteresowanie i komfort korzystania z tych obiektów ze strony społeczeństwa. Wszak w przypadku znacznej części ww. zakładów działalność handlowa stanowi ich istotny element (przykładowo sprzedaż popcornu w kinie, napojów i przekąsek w trakcie koncertów czy napojów na terenie kortów tenisowych oraz hal sportowych). Zamknięcie placówek handlowych w tych obiektach negatywnie wpływałoby na jakość spędzonego w nich czasu, a w konsekwencji mogłoby zniechęcić część odbiorców do korzystania z usług zakładów. Mogłoby to udaremnić urzeczywistnienie idei i wartości, z uwagi na które ustawodawca umożliwił tym zakładom prowadzenie działalności w niedziele i święta. Naturalną konsekwencją powyższego jest, że działalność placówek handlowych w tych przypadkach stanowić ma działalność drugorzędną czy wręcz marginalną w porównaniu do działalności w zakresie kultury, sportu, oświaty, turystyki i wypoczynku (podkr. L.O.). Przeto działalność zakładów pozwala urzeczywistnić ratio legis odnośnych przepisów Kodeksu pracy oraz ustawy, działalność handlowa stanowić ma zaś jedynie dodatek i zwiększać ich użyteczność. Wszystko to prowadzi do wniosku, że przyimek„w”wart.6ust.1pkt10u.o.h.n.ś. wyraża relację funkcjonalną pomiędzy „placówką handlową” a „zakładem”. Zakład stanowić ma jednostkę główną i nadrzędną, gdzie „placówka handlowa” prowadzi działalność uboczną, podporządkowaną celom tego pierwszego. Twierdzenie to uzasadnić można również od strony negatywnej. Przyjmując bowiem, że działalność placówki handlowej oraz działalność zakładu mogą pozostawać wolne od powiązania funkcjonalnego, pozbawia art. 6 ust. 1 pkt 10 u.o.h.n.ś. jakiegokolwiek sensu normatywnego (podkr. L.O.). Należałoby wówczas przyjąć, że placówka handlowa oraz zakład uprawnione są prowadzić działalność niejako niezależnie od siebie, nie pozostając w żadnym funkcjonalnym związku (prócz ewentualnego związku w postaci zajmowania jednego lokalu). Oznaczałoby to, że ustawodawca nie chciał umożliwić jedynie prowadzenia działalności handlowej w zakładzie, a wręcz przeciwnie – zezwolił na samoistne prowadzenie takiej działalności w niedziele i święta. Taka wykładnia z punktu widzenia całej ustawy, a w szczególności art. 5, prowadzi do wniosków całkowicie nielogicznych i dlatego musi zostać porzucona (podkr. L.O.). Istnienie związku o charakterze funkcjonalnym nie sprawia jednocześnie, że pominięciu ulega relacja przestrzenna placówki handlowej i zakładu. Jeżeli bowiem przyjąć pogląd odmienny, zgodnie z którym placówka handlowa mogłaby być usytuowana poza terenem samego zakładu, należałoby wówczas stwierdzić, że prowadzi ona niezależną działalność (przykładowo czerpiąc korzyści z faktu usytuowania niedaleko zakładu). Po raz wtóry pozostawałoby to sprzeczne z ratio legis wyłączenia z art. 6 ust. 1 pkt 10 u.o.h.n.ś.

Sąd podziela w całości argumentację przedstawioną w powołanych orzeczeniach Sądu Najwyższego oraz w przytoczonej wypowiedzi przedstawicieli doktryny. Wywody tam przedstawione prowadzą do logicznego wniosku dotyczącego ratio legis wprowadzenia przepisów zawartych w art. 6 ustawy (wyjątki od zakazu handlu). Przymiotu tego nie można zaś nadać rozumowaniu zawartemu w pisemnym stanowisku obrońcy (a także w pisemnej opinii prawnej sporządzonej na zlecenie spółki (...)). Przyjęcie przedstawionej tam optyki w istocie traci z pola widzenia sens analizowanej ustawy (ograniczenie handlu w niedziele, święta oraz niektóre inne dni) oraz wyjątkowy charakter wyłączeń zawartych w art. 6 ustawy. Nie uwzględnia w ogóle funkcjonalnego związku placówki handlowej z zakładem prowadzącym jedną z wymienionych w przepisie działalności (w tym działalności w zakresie kultury). Z tych przyczyn rozumowanie to należało odrzucić.

Mając na uwadze przedstawioną argumentację, sąd uznał obwinionego M. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 10 ust. 1 w zw. z art. 5 pkt 2 ustawy z 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele, święta oraz niektóre inne dni. W przekonaniu sądu, w sprawie nie budzi wątpliwości, iż obwiniony jako prezes zarządu spółki (...) sp.z.o.o. powierzył ujawnionym pracownikom w niedziele niehandlowe wykonywanie czynności związanych z handlem. Co istotne, prawnie irrelewantne pozostają w tym wypadku opinie pracowników, którzy według obwinionego byli zadowoleni z pracy w niedziele ze względu na wyższe stawki wynagrodzenia. Wypełnienie znamion powołanego powyżej czynu zabronionego nie budzi wątpliwości. Sąd zważył zarazem, iż samo wypełnienie znamion strony przedmiotowej czynu nie prowadzi jeszcze do przypisania odpowiedzialności za wykroczenie w przedmiotowej sprawie. Konieczne było bowiem także rozważenie wypełnienia znamion strony podmiotowej. Obrona wskazała w związku z tym na opinię prawną sporządzoną na zlecenie spółki (...) w dniu 27 stycznia 2022 roku (k. 26-34). Obwiniony miał kierować się nią przy organizacji pracy placówki w niedziele. Temu też służyły zmiany w akcie założycielskim spółki (rozszerzenie przedmiotu działalności między innymi o działalność obiektów kulturalnych (k. 38). Zważyć w związku z tym trzeba, iż sami autorzy opinii wskazują, że zaprezentowany przez nich pogląd prawny nie jest jedynym możliwym wnioskiem wynikającym z obowiązujących przepisów prawnych. Powołany zaś w treści opinii wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku nie może świadczyć o ukształtowaniu się jednolitej linii orzeczniczej (k. 34). Jak podano we wcześniejszej części uzasadnienia, linia ta w orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtowała się odmiennie. Obwiniony miał zatem świadomość, iż poruszana kwestia ograniczeń w handlu stanowi przedmiot sporu. Co więcej, w lutym 2022 roku miała miejsce pierwsza kontrola Państwowej Inspekcji Pracy. W jej trakcie przedstawiono obwinionemu interpretację spornych przepisów, wskazując na obowiązujący w ich świetle zakaz handlu w niedziele. M. K. (1) wiedział o tym. Pomimo tego nie zastosował się do wystąpienia podmiotu kontrolnego. Truizmem jest przy tym wskazanie rzeczywistej intencji otwarcia placówki I. w niedziele niehandlowe. Twierdzenie, że chodziło w niej o uruchomienie Klubu (...) jawi się jako wysoce niepoważne. Tylko przy okazji prowadzono w związku z tym handel…Kwestia ta nie wymaga w ocenie sądu dalszego komentarza. Przytoczone okoliczności wskazują zaś ponad wszelką wątpliwość na wiedzę obwinionego co do obowiązującego zakazu i możliwej odpowiedzialności za powierzenie pracownikom pracy w handlu w niedziele. Uciekanie się w tym wypadku do wybiegów prawnych poprzez zmiany w akcie założycielskim spółki pewność tę tylko umacnia. To zaś prowadzi do wniosku, iż czyn opisany we wniosku o ukaranie został popełniony umyślnie.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, sąd na mocy art. 10 ust. 1 powołanej ustawy w zw. z art. 24 § 1 i § 3 kw wymierzył mu kare grzywny w kwocie 3.000 złotych. W ocenie sądu wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Wywoła przy tym skutek w zakresie prewencji indywidualnej, skutecznie odwodząc od popełniania czynów zabronionych w przyszłości. Obwiniony pracuje, osiąga dochód w kwocie około 10.000 złotych miesięcznie. W tym kontekście kwota grzywny nie razi surowością. Stanowi zarazem czytelny sygnał, iż popełnianie wykroczeń nie może się opłacać, powodując odpowiedzialność i karę o charakterze ekonomicznym.

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 119 § 1 kpw, zasądzając od obwinionego kwotę 300 złotych tytułem opłaty i obciążając go zryczałtowanymi wydatkami w sprawie w kwocie 100 złotych. Orzeczenie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu, w którym sprawstwo i wina obwinionego zostały dowiedzione. Winien on zatem ponieść koszty procesu. Jak już wskazano, obwiniony pracuje i osiąga stały dochód. Poniesienie kosztów nie narazi zatem obwinionego i jego rodziny na istotny uszczerbek w utrzymaniu.