Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu - Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Izabela Bejger

Protokolant: starszy sekr. sądowy Ewa Romanowska

w obecności oskarżyciela - funkcjonariusza Policji – D. P.

po rozpoznaniu dnia 16 stycznia 2025 roku, 12 lutego 2025 roku, 26 lutego 2025 roku i 27 marca 2025 roku.

sprawy M. W. z d. S.

córka R. i J. z domu B.

urodz. (...) wG.

obwinionej o to, że: w okresie od 23 października 2023 roku do 31 stycznia 2024 roku w G. przy ulicy (...) w celu dokuczenia, złośliwie niepokoiła W. K. w ten sposób, że celowo otwierała bramę blokując mu wyjazd, wrzucała na teren jego posesji kamienie i puszki oraz w inny sposób słowny dokuczała mu;

tj. o wykroczenie z art. 107 kw

ORZEKA:

I.  uniewinnia obwinioną M. W. od zarzuconego jej we wniosku o ukaranie czynu;

II.  kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

II W 326/24

UZASADNIENIE

M. W. została obwiniona o to, że w okresie od 23 października 2023 roku do 31 stycznia 2024 roku w G.przy ul. (...) w celu dokuczenia, złośliwie niepokoiła W. K. w ten sposób, że celowo otwierała bramę blokując mu wyjazd, wrzucała na teren jego posesji kamienie i puszki oraz w inny sposób słowny dokuczała mu tj. o wykroczenie z art. 107 kw.

Wyrokiem nakazowym z dnia 19 listopada 2024 roku sąd uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, na mocy art. 107 kw w zw. z 24 § 1 i § 3 kw wymierzył jej karę grzywny w wysokości 500 zł.

Obwiniona dnia 22 listopada 2024 roku wniosła sprzeciw od wyroku nakazowego.

M. W. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że nie przerzucała żadnych przedmiotów na posesję należącą do W. K., a odnosząc się do zarzutu blokowania wjazdu na posesję pokrzywdzonego obwiniona zaznaczyła, że otwierając bramę wjazdową prowadzącą do jej posesji nie blokuje wjazdu pokrzywdzonemu. Dodatkowo zaznaczyła również, że W. K. kieruje w jej stronę oskarżenia o popełnianie wykroczeń i przestępstw, ze względu na konflikt istniejący między nimi, a mający swe podłoże na tle prawa cywilnego.

Między stronami w tutejszym sądzie toczą się postępowania cywilne dotyczące posiadania i nakazania zaniechania dalszych naruszeń, o eksmisję, a także postępowania karne. Strony od początku 2024 roku pozostają w silnym konflikcie, którego przyczyną jest wygaśnięcie umowy najmu domu, który M. W. wynajęła od W. K., jednakże po wygaśnięciu ww. umowy nadal zamieszkuje w nieruchomości należącej do pokrzywdzonego.

Strony wielokrotnie wzywały funkcjonariuszy policji, jednakże większość tych zgłoszeń dotyczyła konfliktu rozstrzyganego przez sądu cywilny. Jedna z interwencji dotyczyła uniemożliwienie wjazdu W. K. na posesję, przez pozostawiony samochód obwinionej. Funkcjonariusz policji podczas rozprawy przyznał, że nie pamięta czy samochód uniemożliwiał wjazd na posesję czy tylko ją utrudniał, a także nie posiada wiedzy, która brama prowadziła na posesję, którą zajmuje obwiniona, a która do posesji pokrzywdzonego, wówczas M. W. wskazała, że samochód tego dnia zastawiał bramę prowadzącą do posesji w której ona zamieszkuje. Dodatkowo obwiniona przedstawiła sądowi, że dnia 2 października 2023 roku to pokrzywdzony uniemożliwiał jej wjechanie na posesję, którą zajmuje poprzez ustawienie w bramie samochodu.

Żadna z przeprowadzonych interwencji policji w czasie objętym wnioskiem o ukaranie nie dotyczyła złośliwego niepokojenia pokrzywdzonego przez obwinioną. Dnia 8 lipca 2024 roku W. K. zgłosił, iż obwiniona wraz z synem mieli przerzucać puszki na jego posesję, jednakże w trakcie interwencji pokrzywdzony wskazał, że „ktoś” z posesji obok przerzucał owe przedmioty. Dnia 10 lipca 2024 roku odbyła się interwencja policji, która dotyczyła przerzucania kamieni na posesję pokrzywdzonego, jednakże jako potencjalnego sprawcę tego zdarzenia pokrzywdzony wskazał J. W., a nie obwinioną. Jednakże zdarzenia te nie odbyły się w czasie objętym wnioskiem o ukaranie.

Dowód:

- zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa – k. 4-5

- fotografie przeciętych kabli od bramy oraz przerzucanych przedmiotów – k. 6-8

- raport działań – k. 14-17, 139-143

- zeznania oskarżyciela posiłkowego – k. 22-23v., 106, 124-127, 147-151

- protokół oględzin rzeczy – k. – 31-32

- zeznania świadka R. W. – k. 35-36

- zeznania świadka P. B. – k. 37-38

- zeznania świadka K. K. – k. 42-43

- zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa złożone przez M. W. – k. 62-63, 69-72

- wyjaśnienia obwinionej – k. 88-89, 128-130, 146

- wyrok nakazowy – k. 96

- sprzeciw – k. 99

- nagranie – k. 108, 193

- pismo oskarżyciela posiłkowego – 109-110

- fotografie – k. 111-122, 133-137, 182

- wyrok w sprawie I C – k. 144

- zeznania świadka S. R. – k. 184-186

- zeznania świadka P. Z. – k. 187-188

- zeznania świadka A. T. – k. 198-200

- zeznania świadka G. D. – k. 198

Sąd, rozpoznając sprawę z wniosku o ukaranie obwinionej M. W. o czyn z art. 107 Kodeksu wykroczeń, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, uznał, iż brak jest podstaw do przypisania obwinionej odpowiedzialności za zarzucany czyn, albowiem materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wskazuje na to, by dopuściła się ona zachowań wypełniających znamiona wykroczenia określonego w powołanym przepisie.

Zgodnie z treścią art. 107 Kodeksu wykroczeń: „Kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie ją niepokoi, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.”

Dla przypisania odpowiedzialności za wykroczenie z tego przepisu niezbędne jest stwierdzenie, iż sprawca działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, podejmując działania o charakterze złośliwego niepokojenia – to jest takie, które godzą w spokój osoby pokrzywdzonej, mają charakter natrętny, uporczywy, a nadto są nacechowane chęcią dokuczenia tej osobie.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych wielokrotnie akcentowano, iż dla bytu czynu z art. 107 k.w. niezbędne jest nie tylko wystąpienie skutku w postaci niepokoju u pokrzywdzonego, ale przede wszystkim motywacja sprawcy, tj. działanie z zamiarem dokuczenia. I tak, w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 roku IV KK 324/10 wskazano jednoznacznie, że „Strona podmiotowa wykroczenia określonego w art. 107 k.w. polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego - działanie sprawcy jest ukierunkowane na dokuczenie innej osobie i charakteryzuje się "złośliwością".”

W niniejszej sprawie wniosek o ukaranie dotyczy wyłącznie obwinionej M. W., wobec czego sąd związany jest granicami postępowania i oceną może obejmować wyłącznie jej zachowanie.

Stosownie bowiem do art. 20 § 1 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, postępowanie wszczyna się i prowadzi „przeciwko osobie”, której zarzuca się popełnienie wykroczenia. Oznacza to, że sąd nie może w ramach tego postępowania orzekać o ewentualnej odpowiedzialności innej osoby, nawet jeśli w toku postępowania pojawiły się sugestie lub zarzuty dotyczące jej zachowania. W szczególności, jeśli oskarżyciel posiłkowy stoi na stanowisku, że za czyn zarzucany obwinionej powinien współodpowiadać również jej syn, to winien on skierować zawiadomienie o możliwości popełnienia wykroczenia do właściwych organów ścigania – tj. Policji – która, po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających, może podjąć decyzję o skierowaniu odrębnego wniosku o ukaranie przeciwko tej osobie. Wówczas możliwe będzie rozpoznanie sprawy co do tej osoby w odrębnym postępowaniu.

W tym jednak postępowaniu obwinioną jest M. W. i tylko jej zachowanie mogło podlegać ocenie.

Dodatkowo nadmienić należało, że sąd jest związany wnioskiem o ukaranie nie tylko co do osoby obwinionej, a także czynu zarzucanego jej w tym wniosku. Oznacza to, że sąd nie może wyrokować poza granicami określonymi przez wniosek o ukaranie – nie może np. ukarać innej osoby niż ta wskazana we wniosku o ukaranie, ani przypisać obwinionej czynu, który wykracza poza ramy czasowe lub opis zdarzenia przedstawiony przez oskarżyciela.

Zasada związania sądu wnioskiem o ukaranie wynika z prawa do obrony i kontradyktoryjności postępowania karnego. Obwiniona musi wiedzieć, czego dokładnie dotyczy zarzut, aby mogła skutecznie się bronić. Dlatego też czasookres popełnienia czynu, podany we wniosku o ukaranie, ma istotne znaczenie – sąd nie może przypisać obwinionej winy za zachowania wykraczające poza ten przedział czasowy, jeśli nie zostały one objęte wnioskiem. Należało wskazać, że w przedmiotowej sprawie został wskazany okres od dnia 23 listopada 2023 roku do dnia 31 stycznia 2024 roku.

Sąd, analizując materiał dowodowy, w szczególności wnioski oskarżyciela posiłkowego oraz przedstawione przez niego dowody (w tym zeznania świadków oraz nagrania i fotografie), nie stwierdził, aby obwiniona dopuściła się czynności mogących stanowić złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 k.w. Brak jest jakichkolwiek danych świadczących o tym, że jej działanie miało charakter uporczywy, natrętny, nacechowany zamiarem dokuczenia osobie pokrzywdzonej. Dowody te nie ukazują także aktywności obwinionej – w sensie fizycznym lub psychicznym – która mogłaby stanowić podstawę przypisania jej odpowiedzialności. Na nagraniach przedstawionych przez pokrzywdzonego nie zostało ujęty aby to obwiniona przerzucała przedmioty takie jak kamienie czy puszki na posesję pokrzywdzonego, nie ma także dowodu ażeby M. W. celowo otwierała bramę blokując wyjazd pokrzywdzonemu.

Co więcej, część materiału dowodowego odnosi się wyraźnie do zachowań innych osób, w tym syna obwinionej, jednak – jak wskazano wyżej – nie mogą one stanowić podstawy do przypisania winy obwinionej, jeśli nie wykazano jej udziału, ani współsprawstwa, ani też jakiejkolwiek formy podżegania czy pomocnictwa, co nie zostało wykazane ani przez ograny ścigania, ani przez oskarżyciela posiłkowego.

Dodatkowo sąd w sposób szczegółowy przeanalizował dowód w postaci raportów działania funkcjonariuszy policji, który to w sposób wyczerpujący określa w jakim terminie i czego dotyczyły interwencje policji między stronami niniejszego postępowania.

Wskazać należało, że między stronami postępowania odbyło się wiele interwencji funkcjonariuszy policji, były one spowodowane zgłoszeniami obwinionej, pokrzywdzonego, a także osób trzecich. Podczas interwencji dnia 2 października 2023 roku obwiniona M. W. zgłosiła, że W. K. zastawił jej wjazd do domu, co uniemożliwia jej wyjechanie z posesji. Dnia 22 stycznia 2024 roku obwiniona dokonała zgłoszenia, że W. K. kieruje wobec niej groźby, które wzbudziły u niej obawę, że zostaną spełnione.

Dnia 2 lutego 2024 roku pokrzywdzony dokonał zgłoszenia, że obwiniona blokuje mu wjazd na posesję oraz zamknęła bramę łańcuchem, przez co nie może wejść na posesję. Sąd zauważył, jednakże iż przedmiotowe zgłoszenie nie może podlegać ocenie w niniejszej sprawie, bowiem miało miejsce poza okresem określonym we wniosku o ukaranie. Tego dnia obwiniona dokonała także zgłoszenia, że W. K. oraz jego żona A. K. utrudniają jej korzystanie z wynajmowanego mieszkania, bowiem odłączyli jej bieżącą wodę.

Kolejne zgłoszenia dnia 6 lipca 2024 roku dokonane przez W. K. dotyczyło, że nieznane mu osoby chcą dokonać kradzieży wody – sąd zauważył, że nie dotyczy ono niniejszego postępowania, a także miało miejsce poza granicami czasowymi określonymi przez wniosek o ukaranie.

Dnia 8 lipca 2024 roku W. K. dokonał zgłoszenia, że obwiniona i jej syn rzucają przez ogrodzenie puszkami, podczas interwencji policji pokrzywdzony nie wskazywał już osób mających dopuścić się tego wykroczenia tylko określił, że „ktoś” to zrobił, bowiem nie posiadał, żadnych dowodów świadczących o tym że czynu dopuściła się obwiniona i jej syn. Dodatkowo funkcjonariusze policji pouczyli pokrzywdzonego o możliwości złożenia zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia, jednakże W. K. odmówił złożenia zawiadomienia. Sąd zauważył, że ów zdarzenie także miało miejsce poza czasookresem określonym we wniosku o ukaranie.

10 lipca 2024 roku pokrzywdzony W. K. zgłosił, iż z posesji zajmowanej przez obwinioną „ktoś” w jego mieniani J. W. przerzucał kamienie na jego posesję. Sąd zauważył, że zdarzenie to także miało miejsce w czasie nieobjętym wnioskiem o ukaranie, co więcej jako potencjalny sprawca wykroczenia nie została wskazana obwiniona, lecz jej syn.

Wobec powyższego sąd stwierdza, że zachowanie obwinionej nie wypełnia znamion wykroczenia z art. 107 k.w., albowiem brak jest przesłanek do uznania, iż: podjęła jakiekolwiek działania mogące stanowić złośliwe niepokojenie, działała w celu dokuczenia pokrzywdzonemu, jej działanie miało charakter uporczywy lub natarczywy, dodatkowo wszelkie działania opisane we wniosku o ukaranie nie miały miejsca w okresie przez jego określonym, lecz w dacie znacznie późniejszej.

Sąd pomimo, że wniosek o ukaranie dotyczył okresu wcześniejszego aniżeli interwencje policji przeprowadzone ze względu na blokowanie wjazdu na posesję oraz wrzucanie kamieni i puszek na posesję pokrzywdzonego dokonał ich analizy i w nich także nie dopatrzył możliwości przypisania przedmiotowego wykroczenia obwinionej.

Na marginesie należało wskazać także, że między stronami toczy się postępowanie cywilne, które wielokrotnie było przywoływane w toku niniejszego postępowania, jednakże sąd nie mógł w niniejszej sprawie rozstrzygać także o materii, która dotyczy postępowania cywilnego, bowiem nie było to przedmiotem niniejszego postępowania i należy do jurysdykcji sądu cywilnego, nie karnego.

Dodać należało, także że obwiniona oraz pokrzywdzony są silnie skonfliktowane, a niniejsze postępowanie jest pokłosiem tegoż konfliktu. Jednakże sąd w niniejszym postępowaniu związany był opisem czynu objętym wnioskiem o ukaranie i nie mógł orzekać ponad to co zarzucił obwinionej oskarżyciel publiczny. Sąd w niniejszej sprawie nie znalazł ani w czasie określonym we wniosku, ani też w okresie nieobjętym tymże wnioskiem zachowań obwinionej, które mogłyby wyczerpać znamiona wykroczenia określone w art. 107 kw.

Z tych względów, na podstawie art. 5 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, sąd uniewinnił obwinioną M. W. od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 107 Kodeksu wykroczeń, uznając, że nie popełniła ona zarzucanego czynu.

W oparciu o treść art. 119 § 2 pkt 1 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk sąd obciążył kosztami postępowania Skarb Państwa.