Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2024 roku.

Sąd Rejonowy w Golubiu - Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Izabela Bejger

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Barbara Dera

w obecności oskarżyciela - funkcjonariusza Policji -------

po rozpoznaniu dnia 1 października 2024 roku i 14 października 2024 roku

sprawy A. B.

syna W. i M. z domu B.

ur. (...) w F.

obwinionego o to, że: w dniu 18 kwietnia 2024 roku o godzinie 17.58 w miejscowości Ś. (...). C. kierując pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 23 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a § 1 kw

ORZEKA

I.  uznaje obwinionego A. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 92a § 1 kw i za to na mocy art. 92a § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 700 (siedemset) złotych;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem opłaty i obciąża go wydatkami w sprawie w kwocie 100 (sto) złotych.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2024 roku o godzinie 17:58 w miejscowości Ś. (...), gmina C. obwiniony A. B. kierując pojazdem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został zatrzymany do kontroli w związku z przekroczeniem prędkości o 23 km/h, wykazanym przez urządzeniem (...) (...). Obwiniony poruszał się z prędkością 83 km/h, po drodze gdzie dopuszczalna administracyjna prędkość to 60 km/h.

Za ujawnione wykroczenie drogowe A. B. został zaproponowany przez interweniującego funkcjonariusza policji mandat karny w wysokości 300 zł oraz wpis 5 punktów do ewidencji kierowców, a także ww. został pouczony o prawie odmowy przyjęcia mandatu z czego skorzystał, dlatego też sprawę przekazano do rozpoznania tut. sądu.

Dowód:

- notatka urzędowa – k. 1-3

- świadectwo legalizacji – k. 4

- pouczenie – k. 5

- kopia książki pobrań sprzętu do służby – k. 33-34

- zeznania świadka W. M. – k. 36 -36 v.

- zeznania świadka Z. B. – k. 36 v.

- pismo Komendy Powiatowej Policji wG. (...) – k. 40

- rejestr przyrządu kontrolno-pomiarowego do pomiaru prędkości – k. 41-42

Wyrokiem nakazowym z dnia 7 czerwca 2024 roku w sprawie II W 157/24 Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu uznał obwinionego A. B. za winnego tego, że w dniu 17 kwietnia 2024 o godzinie 17:58 w miejscowości Ś. (...), gmina C. kierując pojazdem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 23 km/h i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 400 złotych.

Obwiniony A. B. w dniu 21 czerwca 2024 roku wniósł sprzeciw od ww. wyroku i wniósł o rozpoznanie na zasadach ogólnych mniejszej sprawy. Obwiniony podniósł, że nie dopuścił się wykroczenia albowiem wykonany pomiar prędkości nie dotyczy jego pojazdu, albowiem pomiar dotyczył pojazdu, który go wyprzedzał, a nie pojazdu, którym to on się poruszał.

Przesłuchany w toku postępowania sądowego obwiniony ponownie nie przyznał się do zarzuconych mu czynów i wyjaśnił, iż wykonany pomiar prędkości nie dotyczy pojazdu, którym on się poruszał. Obwiniony podniósł także, iż zdjęcie z dokonanego pomiaru prędkości nie zostało mu okazane podczas zatrzymania do kontroli przez funkcjonariuszy policji, przez co uznaje, iż dokonany pomiar prędkości nie jest pomiarem prędkości z jaką on się poruszał. Dodatkowo wskazał również, iż pomiaru nie został wykonany urządzeniemT. (...), jak wynika z notatki funkcjonariuszy, a z urządzenia zdecydowanie starszego typu.

Dowód:

- wyrok nakazowy – k. 21

- sprzeciw – k. 24

- wyjaśnienia obwinionego – k. 13-14, 35-35v.

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Sąd uznał, iż wyjaśnienia obwinionego, w których nie przyznaje się do zarzucanego mu czynu, tym samym kwestionuje przekroczenie dopuszczalnej prędkości administracyjnej są niewiarygodne. Wyjaśnienia A. B. są w pełni sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym i stanowią one w ocenie sądu wyłącznie chęć uniknięcia odpowiedzialności prawno-karnej za popełnione wykroczenie.

Zeznania W. M. i Z. B. są w ocenie sądu w pełni wiarygodne. Zeznania świadków były szczegółowe, pełne i w ocenie sądu logiczne. W. M. w sposób szczegółowy wyjaśniła w jaki sposób dokonał pomiaru prędkości pojazdu, którym poruszał się obwiniony, jak przebiegła kontrola po zatrzymaniu obwinionego. Zaznaczył, iż A. B. nie kwestionował faktu, iż to jego pojazdowi wykonano prędkość i jego pojazd widnieje na fotografii wykonanej przez urządzenie dokonujące pomiaru, które zostało mu podczas kontroli okazane. Obwiniony wyłącznie nie przyjął zaproponowanego przez funkcjonariuszy mandatu karnego. Świadek zaznaczył także, iż w tym czasie na drodze, na której wykonano pomiar prędkości, nie poruszał się inny pojazd, co mogłoby wpłynąć na nieprawidłowy pomiar prędkości. Sąd nie miał także podstaw aby wątpić w wiarygodność zeznań świadków, gdyż są to osoby obce dla obwinionego, a więc nie posiadają one motywacji osobistej czy też prawnej, aby składać nieprawdziwe zeznania obciążające obwinionego. Ponadto należało także mieć na uwadze, iż świadkowie są funkcjonariuszami policji w czynnej służbie, a więc mają świadomość odpowiedzialności prawnej za składnie fałszywych zeznań.

Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy uznać, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia. Twierdzenie to wynika z jasnych, jednoznacznych i nie budzących żadnych wątpliwości, co do wiarygodności, zeznań świadków – W. M. i Z. B. funkcjonariuszy policji, którzy dnia 18 kwietnia 2024 roku dokonali pomiaru prędkości pojazdu, którym poruszał się obwiniony oraz zatrzymali A. B. celem dokonania kontroli drogowej.

Sąd nie miał także żadnych wątpliwości, iż funkcjonariusze policji dokonujący przedmiotowego pomiaru posługiwali się urządzeniemT. (...), bowiem jasno wskazuje na to Rejestr pracy przyrządu kontrolno-pomiarowego do pomiaru prędkości oraz K. pobrań sprzętu do służby, z których to wynika, iż dnia 18 kwietnia 2024 roku posiadali oni urządzenie T. (...) o nr fabryczny: (...). Sąd nie miał podstaw aby wątpić w ww. materiał dowodowy, bowiem stanowi on dokumentację związaną z pracą funkcjonariuszy policji.

W niniejszej sprawie nie załączono jako materiał dowodowy fotografii z urządzenia wykonującego pomiar, bowiem dnia 22 sierpnia 2024 uległo ono usterce, jednakże w ocenie sądu zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy w sposób dostateczny udowadnia winę i sprawstwo obwinionego.

Na podstawie art. 92a § 1 kw odpowiada ten kto prowadząc pojazd nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Zgodnie z art. § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych znak B-33 "ograniczenie prędkości" oznacza zakaz przekraczania prędkości określonej na znaku liczbą kilometrów na godzinę. W ocenie sądu nie budzi wątpliwości okoliczność, iż obwiniony zlekceważył obowiązujące ograniczenie prędkości do 60 km/h wynikające ze znaku i prowadził pojazd z prędkością przekraczającą dozwoloną w tym miejscu prędkość, tj. z prędkością 83 km/h.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 700 złotych, uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynów, jak również realizującą swoje zadania w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na osobę obwinionego, ponadto za sprawiedliwą w odczuciu społecznym. W ocenie sądu stopień szkodliwości społecznej czynu obwinionego, polegającego na przekroczeniu prędkości, jest znaczny. Obwiniony nie stosując się do obowiązującego ograniczenia prędkości i przekraczając dozwoloną prędkość 23 km/h, mógł spowodować realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w szczególności zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Sąd uznał zatem, iż karą adekwatną do wagi popełnionych czynów, jest wymierzona kara grzywny, która stanowi realną i odczuwalną dolegliwość dla ukaranego.

W ocenie Sądu orzeczona grzywna uwzględnia również, zgodnie z art. 24 § 3 kw sytuację majątkową, rodzinną i osobistą obwinionego i nie można jej w żadnym wypadku uznać za zbyt surową. Zapłata grzywny w orzeczonej wysokości jest w ocenie Sądu dla niego w pełni możliwa i nie zagraża jego egzystencji. Obwiniony A. B. posiada bowiem stałe zatrudnię, gdyż jest prezesem zarządu spółki, a jego dochód wynosi około 10.000 zł miesięcznie. Mieszka wraz z żoną i posiada na swoim utrzymaniu syna w wieku 28 lat. Jednakże co najistotniejsze orzeczona kara w ocenie sądu uświadomi obwinionemu wagę i znaczenie naruszonych przez niego przepisów w efekcie zaś zapobiegnie popełnianiu przez obwinionego kolejnych wykroczeń drogowych. Tym samym zostaną spełnione określone w art. 33 § 1 kw cele kary.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do dyspozycji art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 627 kpk uznając, iż brak jest podstaw do zwolnienia obwinionego od obowiązku ich poniesienia, tym samym zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w wysokości 100 złotych.