Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Karolina Głazińska-Izdebska

Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Mączyńska

w obecności oskarżyciela Asesora Prok. Rej. I. L.

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2017 roku

sprawy T. K.

syna T. i Z. z domu M.,

ur. (...) w G.-D.

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 października 2016 r. w miejscowości N. gm. K., pow. (...) (...), woj. (...)- (...), będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,99 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował pojazdem mechanicznym – samochodem osobowym marki O. (...) o nr. rej. (...) po drodze publicznej oraz będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu, sygn. akt II K 603/12 z dnia 28 listopada 2012 r. za czyn z art. 178 a § 1 kk, oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Brodnicy VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w G.-D., sygn. akt VII K 261/13 z dnia 19 czerwca 2013 r. za czyn z art. 178 a § 4 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, przy czym zarzucanego jemu czynu dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk, po odbyciu w okresie od 29 lipca 2014 r. do 29 stycznia 2015 r. kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Brodnicy VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w G.-D., sygn. akt VII K 261/134 z dnia 19 czerwca 2013 r. za czyn z art. 178 a § 4 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, z tym, że w okresie od 8 października 2014 r. do 29 stycznia 2015 r. karę odbył w warunkach dozoru elektronicznego

tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego T. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. przestępstwa z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, i za to na mocy art. 178a § 4 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 43a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 10.000 zł (dziesięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej (nr konta (...));

III.  na mocy art. 42 § 4 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;

IV.  zwalnia oskarżonego z obowiązku uiszczenia opłaty, zaś wydatkami poniesionymi w toku postępowania obciąża Skarb Państwa

II K 385/16

UZASADNIENIE

(w myśl art. 423 § 1a kpk zakres uzasadnienia ograniczono do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu)

T. K. został oskarżony o to, że w dniu 15 października 2016 r. w miejscowości N. gm. K., pow. (...) (...), woj. (...)- (...), będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,99 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował pojazdem mechanicznym – samochodem osobowym marki O. (...) o nr. rej. (...) po drodze publicznej oraz będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu, sygn. akt II K 603/12 z dnia 28 listopada 2012 r. za czyn z art. 178 a § 1 kk, oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Brodnicy VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w G.-D., sygn. akt VII K 261/13 z dnia 19 czerwca 2013 r. za czyn z art. 178 a § 4 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, przy czym zarzucanego jemu czynu dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk, po odbyciu w okresie od 29 lipca 2014 r. do 29 stycznia 2015 r. kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Brodnicy VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w G.-D., sygn. akt VII K 261/134 z dnia 19 czerwca 2013 r. za czyn z art. 178 a § 4 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, z tym, że w okresie od 8 października 2014 r. do 29 stycznia 2015 r. karę odbył w warunkach dozoru elektronicznego, tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny uznał T. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 178 a § 4 kk wymierzył mu karę bezwzględną 1 roku pozbawienia wolności.

Czyn z art. 178 a § 4 kk jest zagrożony karą pozbawienia wolności w wymiarze od 3 miesięcy do 5 lat, przy czym wobec popełnienia przez oskarżonego tego czynu w warunkach art. 64 § 1 kk, Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu karę do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, z czego jednak nie skorzystał, w związku z czym art. 64 § 1 kk nie został powołany w podstawie wymiaru kary.

Wymierzając karę 1 roku pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 kk.

Okoliczność łagodzącą był fakt, że oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył szczere i szczegółowe wyjaśnienia. Nie tamował toku postępowania przygotowawczego, stawiał się na każde wezwanie organu. Oskarżony przyznał, że zdawał sobie sprawę z tego, że znajduje się w stanie nietrzeźwości, wskazał dokładnie jaką ilość alkoholu spożył zanim wsiadł do samochodu. Nie próbował usprawiedliwiać swojego zachowania jakimiś nadzwyczajnymi okolicznościami, wyjaśnił, że pojechał naprawić jakiemuś mężczyźnie kombajn. Sąd miał także na uwadze, że oskarżony przemieszczał się z miejsca swojego zamieszkania, tj. P. do miejscowości N., które dzieli od siebie niespełna 6 km, oskarżony nie udał się więc w daleką trasę. Poza tym, jak wyjaśnił, poruszał się głównie bocznymi drogami, aczkolwiek motywacja oskarżonego w tym zakresie na zasługuje na uwzględnienie albowiem, czynił tak przede wszystkim dlatego, aby uniknąć kontroli Policji. Nie zmienia to jednak faktu, że stwarzał tym samym mniejsze zagrożenie niż gdyby poruszał się drogami głównymi, o dużym natężeniu ruchu.

Na niekorzyść oskarżonego działała jego uprzednia karalność za tożsamo rodzajowe czyny oraz wysokie stężenie alkoholu, co przesądza o wysokim stopniu zawinienia oskarżonego oraz takim samym stopniu społecznej szkodliwości jego czynu, i stanowiło jednocześnie główne okoliczności obciążające.

Odnośnie karalności oskarżonego należy wskazać, że oskarżony został dwukrotnie wyrokami tut. Sądu prawomocnie skazany za jazdę w stanie nietrzeźwości – pierwszy raz wyrokiem z dnia 28 listopada 2012 r. w sprawie II K 603/12 za czyn popełniony 29 września 2012 r. na karę 300 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości stawki na 10 zł (karę tę oskarżony wykonał), zaś drugi raz wyrokiem z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie VII K 261/13 za czyn popełniony 24 marca 2013 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat tytułem próby oraz 100 stawek dziennych grzywny w wysokości 10 zł za stawkę. Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2014 r. zarządzono wobec oskarżonego wykonanie warunkowo zawieszonej kary w sprawie VII K 261/13, oskarżony odbył ją w okresie od 30 lipca 2014 r. do 8 października zakładzie karnym, a następnie do 29 stycznia 2015 r. w systemie dozoru elektronicznego.

Czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania popełnił więc jeszcze przed upływem 2 lat od odbycia kary w sprawie VII K 261/13, co niewątpliwie także przemawiało na niekorzyść oskarżonego. Fakt, iż oskarżony po raz trzeci na przestrzeni 4 lat w taki sam sposób naruszył normy prawne, świadczy o lekceważącym nastawieniu oskarżonego do obowiązującego porządku prawnego, w szczególności jeśli uwzględnić fakt, że do prowadzenia pojazdu nie zmusiła go żadna nadzwyczajna okoliczność.

Sąd miał także na uwadze, że oskarżony usiłował zgubić jadący za nim patrol Policji, co także niekorzystnie wpłynęło na wymiar kary. Nie bez znaczenia było również, że oskarżony bardzo dobrze zdawał sobie sprawę ze swojego stanu nietrzeźwości, a mimo tego zdecydował się prowadzić samochód.

Reasumując, zależy zauważyć, że orzeczona kara jest najsurowszą spośród dotychczas wymierzonych oskarżonemu kar. W ocenie sądu jest szansa, że spełni ona względem oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze, a jednocześnie będzie sygnałem dla społeczeństwa, że popełnianie coraz to kolejnych przestępstw nie popłaca.

W tym miejscu należy wskazać, iż realiach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do warunkowego zawieszenia wobec oskarżonego wykonania kary pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 69 § 1 kk sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, tylko w sytuacji jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. W związku z tym w odniesieniu do oskarżonego nie zachodzą przesłanki do zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 43 a § 2 kk sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 złotych. Orzeczenie tego środka karnego jest obligatoryjne w stosunku do sprawców przestępstw z art. 178 a § 1 i 4 kk, przy czym minimalna wysokość tego świadczenia to 10.000 zł. Sąd orzekł to świadczenie w najniższej dopuszczanej przez przepisy wysokości mając na uwadze, że oskarżony obecnie osiąga niskie dochody – około 10.000 zł rocznie z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Uiszczenie tego świadczenia nawet w najniższej wysokości i tak będzie stanowiło dla oskarżonego duże obciążenie.

Na podstawie art. 42 § 4 kk sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Rozstrzygnięcie to jest obligatoryjne, jako że przepis ten stanowi, że sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie ponownego skazania osoby prowadzącej pojazd mechaniczny w warunkach określonych w § 3 tego przepisu, tj. między innymi w razie ponownego skazania za czyn z art. 178 a § 4 kk.

W ocenie sądu powyższy sposób ukszatałtowania sankcji karnej odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, będzie stanowił dla oskarżonego dostateczną dolegliwość i w konsekwencji zrealizuje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje oparcie w treści art. 624 § 1 kpk. W ocenie sądu obciążenie oskarżonego tymi kosztami byłoby dla niego przy jego dochodach nadmiernym obciążeniem mając na uwadze, że na oskarżonego nałożono obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 10.000 zł.