Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Osiński

Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Mączyńska

w obecności oskarżyciela Prok. Rej. -------

po rozpoznaniu w dniu 08 maja 2017 roku, 17 lipca 2017 roku, 18 grudnia 2017 roku

sprawy E. C.

syna K. i J. (...)

ur. (...) w B.

oskarżonego o to, że: od dnia 01 kwietnia 2011 roku do dnia 25 sierpnia 2011 roku, pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., na automacie do gier H. S. P. o nr fabrycznym H./ (...), nr rej. (...)- (...), ustawionym w lokalu: (...), (...), (...), urządzał gry w ten sposób że wartość maksymalnej stawki za udział w jednej grze była wyższa niż 0,50-zł, a więc wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r, Nr 201, Poz.1540 ze zm.)

tj. o popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 107 § 1 kks w art. 9 § 3 kks

ORZEKA:

I.  Uniewinnia oskarżonego E. C. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w akcie oskarżenia;

II.  Na mocy art. 230 § 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zwraca (...) sp.z.o.o. w K. dowody rzeczowe w postaci automatu H. S. P. nr H./(...)oraz klucze do tegoż automatu, przechowywane w magazynie depozytowym Urzędu Celno-Skarbowego w T. poz. magazynowa (...), a nadto pieniądze z automatu H. S. P. nr H./404/MG w kwocie 340 złotych, przechowywane na koncie depozytowym Urzędu Celno-Skarbowego w T.;

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kwotę 1.176 (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie;

IV.  Wydatkami w sprawie obciąża Skarb Państwa.

II K 240/16

UZASADNIENIE

W okresie od 2004 roku do 2017 roku E. C. pełnił funkcję prezesa zarządu spółki z o. o. (...) z siedzibą w K., zajmującej się między innymi prowadzeniem działalności w zakresie gier na automatach i gier na automatach o niskich wygranych. W dniu 1 stycznia 2007 roku E. C., działając jako organ wyżej wymienionej spółki, zawarł z L. R. umowę najmu powierzchni operacyjnej, której przedmiotem był lokal o nazwie Klub (...), usytuowany w G. (...)przy ul. (...) w celu użytkowania automatów o niskich wygranych, będących własnością spółki (...) Sp. z o. o. Następnie E. C. zawarł umowę najmu tego lokalu z B. L.. Na mocy decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 20 lipca 2007 roku oraz decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 2 stycznia 2008 roku, zmieniającej decyzję z 20 lipca 2007 roku (...) sp. z o.o. w K. uzyskała na okres 6 lat zezwolenie na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa (...), a w tym również w G. (...)przy ulicy (...) w Klubie W. (...) L. R.. W dniu 21 lutego 2009 roku (...) Sp. z o.o. uzyskała pozytywną opinię techniczną (dopuszczającą do eksploatacji i użytkowania) z badania poprzedzającego rejestrację nr (...) (...) Jednostki Badającej Upoważnionej przez Ministra Finansów – Politechniki (...) w zakresie urządzania gier na automacie do gier o niskich wygranych H. S. P. o nr fabrycznym H. (...). Jednostka Badająca po przeprowadzeniu badań z zainstalowanymi na urządzeniu grami potwierdziła, że poddane badaniu urządzenie spełnia wszystkie warunki, o których mowa w przepisach reglamentujących tego typu działalność. W wyniku przeprowadzenia badania na urządzeniu założono plomby rejestracyjne, jedną na szufladzie zamykającej dostęp do płyty logicznej i programu oraz jedną na pokrywie zamykającej dostęp do liczników elektromechanicznych. Po uzyskaniu pozytywnej opinii (...) Sp. z o.o. złożyła do Ministerstwa Finansów wniosek o rejestrację automatu do gier H. S. P. o nr fabrycznym H. (...). W dniu 8 kwietnia 2009 roku urządzenie to otrzymało poświadczenie rejestracji o numerze (...) (...). W dniu złożenia wniosku automat eksploatowany był w Barze u G. – G. Z. w (...). Po zarejestrowaniu automat został przemieszczony do Baru (...). M. w K., o czym (...) Sp. z o.o. zawiadomiła Ministerstwo Finansów. Następnie M. (...) zgłosiła zawieszenie eksploatacji automatu z dniem 1 stycznia 2010 roku. Następnie spółka zgłosiła przemieszczenie automatu do Klubu (...). R. w G. (...)przy ul. (...), wskazując, iż urządzenie będzie eksploatowane w tym lokalu od 1 kwietnia 2011 roku, o czym spółka również zawiadomiła Ministerstwo Finansów. W związku ze zgłoszeniem wznowienia eksploatacji urządzenia, w dniu 31 marca 2011 roku funkcjonariusze Referatu Dozoru Urzędu celnego w T. przeprowadzili czynności sprawdzające w Klubie (...). R.. W ramach podjętych czynności ustalili, iż w lokalu zainstalowano automat H. S. P. o nr fabrycznym H. (...), posiadający poświadczenie rejestracji i dwie plomby zabezpieczające. Decyzją Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 4 kwietnia 2011 roku zatwierdzono akta weryfikacyjne pomocnicze podmiotu (...) Sp. z o.o. składające się z protokołu czynności sprawdzających z dnia 31.03.2011 roku.

W dniu 21 sierpnia 2011 roku funkcjonariusze Referatu Dozoru Urzędu Celnego w T., przeprowadzili kontrolę w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych, stwierdzając że w lokalu (...) B. L. (...)-(...) G. ul. (...) na jednym urzędowo sprawdzonym automacie o niskich wygranych H. (...) typ video, nr fabr. H. (...)o nr rej. (...)- (...) urządzane były gry z naruszeniem przepisów art. 129 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Według ustalenia wartość maksymalnej stawki za udział w jednorazowym rozegraniu w grach na kontrolowanym automacie była wyższa niż 0,50 złotych, tj. wyższa niż określona w art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Podczas przeprowadzonego eksperymentu realnie zastosowano stawkę jednorazowego rozegrania w wysokości 200 pkt o równowartości 20,00 zł. W wyniku kontroli dokonano zajęcia urządzenia. W wyniku oględzin urządzenia ujawniono w nim pieniądze w kwocie 335,00 złotych. Konkluzja kontroli sprowadzala się do ustalenia, iż zatrzymany automat nie spełniał wymogów technicznych zgodnych dla automatów o niskich wygranych określonych przepisem art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych.

Dowód:

- protokół kontroli z dnia 25.08.2011 roku wraz z płytą z nagraniem eksperymentu – k. 2-4v, 10,

- protokół zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem rzeczy – k. 5-6,

- protokół oględzin rzeczy – k. 7-8

- umowy najmu – k. 19-19v, 70-70v

- protokół oględzin rzeczy z dowodem wpłaty – k. 35-36,

- księga kontroli eksploatacji automatu – k. 38-39v,

- opinia biegłego z dziedziny informatyki, telekomunikacji i automatów do gier – k. 62-68,

- decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 20.07.2007 roku – k. 71-74,

- decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 02.01.2008 roku – k. 75-75v,

- opinia techniczna z badania poprzedzającego rejestrację nr(...) (...) z dnia 21.02.2009 roku – k. 76-76v,

- wniosek o rejestrację automatu – k. 80-80v,

- zgłoszenie przemieszczenia automatu – k. 81-81v,

- zgłoszenie zawieszenia eksploatacji automatu – k. 82-82v,

- zgłoszenie przemieszczenia automatu – k. 83-83v,

- protokół z czynności sprawdzających w zakresie urzędowego sprawdzenia – k. 84-85

- decyzja Naczelnika Urzędu Celnego w T. z dnia 04.04.2011 roku – k. 86,

- odpis z (...) Sp. z o.o. – k. 94-97,

- zeznania świadka M. E. – k. 102-402v,

- zeznania świadka J. W. – k. 103-103v,

- zeznania świadka B. L. – k. 17-18,

- zeznania świadka D. N. – k. 20-21,

- zeznania świadka D. L. – k. 22-23,

- zeznania świadka W. F. – k. 23-24 akt VI Ko 1600/17 SR dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi,

- zeznania świadka A. G. - k. 24-25 akt VI Ko 1600/17 SR dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi.

Oskarżony E. C. – wykształcenie średnie, z zawodu technik budowlany, prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) Zakład Budowlany w B., osiągający dochody w wysokości od 3.000,00 do 5.000,00 złotych miesięcznie, żonaty, posiadający na utrzymaniu żonę, niekarany,

Dowód:

- dane oskarżonego – k. 170-171,

- informacja z K. – k. 114, 186.

Oskarżony E. C. przesłuchany w charakterze podejrzanego na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k. 110-111). W toku postępowania sądowego oskarżony również nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Wyraził zgodę na odpowiadanie na pytania obrońcy. Wskazał, iż w okresie objętym zarzutem pełnił funkcję prezesa zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w K.. Wyjaśnił, iż przedmiotem działalności spółki było urządzanie gier na automatach o niskich wygranych na terenie całego kraju. Spółka posiadała wszystkie prawem wymagane koncesje na urządzanie gier. W okresie prowadzenia działalności spółka prowadziła działalność na różnej liczbie automatów, w różnych okresach. Czasowo liczba automatów dochodziła nawet do 6 tys. Każde urządzenie przed oddaniem do użytkowania było poddane badaniu i homologacji przez komórkę wyznaczoną przez Ministra Finansów. Następnie po uzyskaniu opinii dopuszczającej automaty do gry, spółka składała wniosek do ministra finansów, które to rejestrowało dany automat. Następnie po dokonaniu zgłoszenia do odpowiedniego Urzędu Celnego automat ten był włączany do eksploatacji. Oskarżony podkreślił, iż nie miał żadnego wpływu na sposób, metodę i przyjętą procedurę badania automatów. Po dokonaniu badań przedrejestracyjnych jednostka badająca zabezpieczała swoimi plombami pewne elementy w automacie, tzn. płytę główną oraz liczniki, z których wyliczano przychód automatów. Oskarżony potwierdził, że w 2007 roku odbyła się prezentacja urządzeń tego typu w Ministerstwie Finansów. Przedstawiciele ministerstwa i urzędu skarbowego nie mieli zastrzeżeń, co do działania automatu, w wyniku czego urządzenie otrzymało poświadczenia rejestracji. Do wszystkich automatów wydano taki dowód rejestracji. Gdyby takiego dowodu nie było, spółka nie mogłaby ich eksploatować. Oskarżony zaznaczył, iż Ministerstwo Finansów w żadnym przypadku nie odmówiło rejestracji automatu. Opinie techniczne jednostki badającej, decyzje i zezwolenia były określone czasowo na okres 6 lat. W zakresie skontrolowanego automatu nie minął okres ważności opinii technicznej. Oskarżony podniósł, iż w okresie objętym zarzutem Naczelnik Urzędu Celnego w T. nie cofnął poświadczenia rejestracji tego automatu. Urządzenia przed uruchomieniem w punkcie były zgłaszane do odpowiedniego Urzędu Celnego. Po weryfikacji dyrektor urzędu wydawał postanowienie o możliwości włączenia tego automatu do eksploatacji. Ponadto oskarżony zauważył, iż w związku z zakwestionowaniem przez Urząd Celny opinii sporządzonej przez Politechnikę (...), spółka M. (...)odmówiła zapłaty faktury za badania automatów, co miało swój finał w sądzie cywilnym. Sąd nakazał spółce zapłacić za badania, stwierdzając, że badania były przeprowadzone zgodnie z obowiązującym prawem. Oskarżony wyraźnie zaznaczył, iż programy do automatów były wkładane przez producenta i plombowane. Spółka nie ingerowała w te programy (k. 171-173).

Przystępując do oceny wyjaśnień oskarżonego, sąd co do zasady uznał je za wiarygodne. Należało zwrócić bowiem uwagę, iż w istocie stan faktyczny sprawy był bezsporny. Tak naprawdę wyjaśnienia oskarżonego nie pozostawały w opozycji do pozostałych dowodów zawnioskowanych przez oskarżyciela publicznego. W przedmiotowej sprawie nie budziło bowiem wątpliwości, że skontrolowane urządzenie zostało poddane badaniu, na skutek którego wydano opinię techniczną dopuszczającą automat do eksploatacji i użytkowania. Na podstawie tejże opinii Ministerstwo Finansów zarejestrowało urządzenie. Należy podkreślić w związku z tym, iż przed rejestracją automat został pozytywnie zaopiniowany przez jednostkę badającą, wskazaną przez Ministra Finansów – Politechnikę (...). Podmiot ów wydał opinię techniczną w tym zakresie dopuszczającą urządzenie do eksploatacji i użytkowania (k. 76-76v). Następnie Spółka M. (...) otrzymała na okres 6 lat zezwolenie na urządzanie i prowadzenie działalności z zakresie gier na zakwestionowanym automacie (k. 71-75v). Następnie automat otrzymał poświadczenie rejestracji z Ministerstwa Finansów (k. 80v.). W późniejszym czasie spółka informowała Naczelnika Urzędu Celnego o przemieszczeniu automatu do innej lokalizacji oraz o zawieszeniu, a następnie wznowieniu eksploatacji (k. 81-83). Na skutek zgłoszenia wznowienia eksploatacji urządzenia w skontrolowanym lokalu Urząd Celny przeprowadził czynności sprawdzające w zakresie urzędowego sprawdzenia i w dniu 4 kwietnia 2011 roku wydał decyzję zatwierdzającą poczynione ustalenia (k. 84-85v). Autentyczność wszystkich dokumentów sporządzonych w trakcie opisanej procedury nie była kwestionowana przez żadną ze stron, wobec czego sąd uznał je za wiarygodne i przyjął za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Spośród wszystkich tych dokumentów szczególne znaczenie miał dowód w postaci opinii technicznej Politechniki (...) i dopełniający go dowód z zeznań świadków W. F. i A. G., tj. osób które uczestniczyły przy wydaniu opinii. Świadkowie ci zeznali, iż automat był badany zgodnie z ustawą o grach i zakładach wzajemnych z 2003 roku, która w tym czasie obowiązywała. Ponadto przy wydawaniu opinii pracownicy Politechniki (...) opierali się na rozporządzeniu Ministra Finansów wydanym do tej ustawy oraz na warunkach technicznych dotyczących badań poprzedzających rejestrację wydanych przez Ministra Finansów. Zeznania tych osób były dla sądu wiarygodne, bowiem były spójne i logiczne, a ponadto wzajemnie ze sobą korespondowały. Wskazują one na podstawy prawne i metodykę opiniowania. W niniejszej sprawie niekwestionowane były również wyniki kontroli przeprowadzonej przez Urząd Celny, w ramach której ustalono, iż automat należący do spółki nie spełniał wymogów technicznych dla automatów o niskich wygranych określonych przepisem art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2010 roku. Już w tym miejscu zważyć jednak trzeba, że zdarzenie to miało miejsce po dopuszczeniu skontrolowanego urządzenia do eksploatacji. Potwierdziły to zeznania pracowników Urzędu Celnego w T., którzy przeprowadzali czynności kontrolne oraz sporządzone przez nich dokumenty z przeprowadzonej kontroli w postaci protokołu kontroli oraz protokołu oględzin. Zeznania tych osób były spójne i logiczne, a nadto wzajemnie ze sobą korespondowały, stąd były dla sądu wiarygodne. Autentyczność dokumentów wytworzonych na skutek przeprowadzonej kontroli również nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd nie znalazł podstaw, aby je zakwestionować. Kwestię niezgodności gier z obowiązującą ustawą dodatkowo potwierdził biegły z zakresu informatyki, telekomunikacji i automatów do gier wskazując, iż badany automat nie spełnia wymogów technicznych zgodnych dla automatów o niskich wygranych określonych przepisem art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych (k. 62-67, k. 323-325). Opinia biegłego zasługiwała na walor wiarygodności, gdyż była pełna i zawierała logiczne wnioski, a poza tym została sporządzona przez osobę posiadającą wiadomości specjalne z zakresu informatyki, telekomunikacji i automatów do gier. Jej wiarygodność nie mogła jednak wpłynąć na kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonego, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Sąd dał wiarę pozostałym nieosobowym źródłom dowodowym w postaci informacji z KRK, odpisu z KRS oraz umów najmu lokalu. Autentyczność tych dokumentów także pozostawała poza sporem.

W toku postępowania przygotowawczego zostali przesłuchani w charakterze świadków D. N., D. L. oraz B. L.. Zeznania tych osób nie wniosły nic istotnego do sprawy, niemniej sąd nie miał podstaw aby uznać powyższe zeznania za niewiarygodne.

Mając na uwadze tak ukształtowany materiał dowodowy należało przyjąć, iż spór w przedmiotowej sprawie nie dotyczył warstwy faktograficznej. Sprowadzał się natomiast do kwestii prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego w świetle obowiązujących przepisów prawa.

Przystępując do powyższej oceny, należy na wstępie przedstawić choćby pokrótce kontekst sytuacji prawnej, w której swą działalność prowadziła spółka oskarżonego. W związku z tym należy powtórzyć jeszcze raz, iż automat ujawniony i zabezpieczony w niniejszej sprawie otrzymał uprzednio pozytywną opinię techniczną wydaną przez Jednostkę Badającą upoważnioną przez Ministra Finansów - Politechnikę (...). Ponad wszelką wątpliwość ustalono także, że po dokonaniu badania przez ów podmiot nie dokonywano w automacie ingerencji. Automat przeszedł następnie całą procedurę związaną z dopuszczeniem do eksploatacji. Każdorazowo spółka M. (...)uzyskiwała w związku z tym wszelkie potrzebne potwierdzenia i decyzje wydawane przez właściwe organy państwa. W trakcie czynności związanych z rejestracją urządzenia obowiązywało rozporządzenie Ministra Finansów z 3 czerwca 2003 roku w sprawie warunków urządzania gier i zakładów wzajemnych (Dz. U. nr 102, poz. 946). W § 8 powołanego rozporządzenia wskazano, iż badanie poprzedzające rejestrację przeprowadza jednostka badająca upoważniona przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, zwana dalej „jednostką badającą”. § 8 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia wskazywał zaś, iż badanie poprzedzające rejestrację polegało na sprawdzeniu czy konstrukcja automatu do gier zapewnia prawidłowe ustalenie wartości maksymalnej stawki i wartości maksymalnej jednorazowej wygranej. Z całą stanowczością wskazać trzeba zatem, iż kwestia wskazana w zarzucie stawianym w niniejszej sprawie była przedmiotem badania przez jednostkę badającą, co zresztą wprost wynika z treści przedstawionej przez nią opinii. Oskarżony pozostawał zatem w przekonaniu, iż postępuje zgodnie z obowiązującym prawem. Idąc dalej, wskazać trzeba, iż definicję gry na automatach o niskich wygranych zawierał art. 2 ust. 2b ustawy o grach i zakładach wzajemnych. Według powołanego przepisu grami na automatach o niskich wygranych są gry na urządzeniach (…) o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których wartość jednorazowej wygranej nie może być wyższa niż równowartość 15 Euro, a wartość maksymalnej stawki za udział w jednej grze nie może być wyższa niż 0,07 Euro. Na skutek rozporządzenia z dnia 24 lutego 2009 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie warunków urządzania gier i zakładów wzajemnych (Dz.U. 2009, nr 181, poz. 1416) zmianie uległo brzmienie cytowanego powyżej § 8 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia z 2003 roku. Wskazano w nim bowiem, iż badanie poprzedzające rejestrację zapewnia dla automatów o niskich wygranych prawidłowe ustalenie wartości maksymalnej stawki i uniemożliwienie przekraczania wartości maksymalnej stawki w wyniku kontynuacji gry za uzyskane wygrane oraz prawidłowe ustalenie wartości jednorazowej wygranej i uniemożliwienie uzyskania jednorazowej wygranej w kwocie wyższej niż 15 Euro, o której mowa w art. 2 ust. 2 ustawy o grach i zakładach wzajemnych. Powołana ustawa straciła moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 2010 roku, kiedy to w życie weszła ustawa z 30 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. z 2016 r., poz. 471). Ustawa ta zawiera nową definicję gry na automatach o niskich wygranych (art. 129 ust. 3 ustawy). Co istotne, w myśl art. 129 ust. 1 ustawy działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych (…) na podstawie zezwoleń udzielonych przed dniem wejścia w życie ustawy jest prowadzona do czasu wygaśnięcia tych zezwoleń, przez podmioty, którym ich udzielono, według przepisów dotychczasowych, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Wskazać przy tym trzeba także na treść art. 117 ustawy, według którego zezwolenia na urządzenie i prowadzenie gier i zakładów wzajemnych udzielone przed dniem 1 stycznia 2010 roku oraz regulaminy gier i zakładów wzajemnych zatwierdzone przed wyżej wymienionym dniem zachowują ważność do czasu ich wygaśnięcia. W przedmiotowej sprawie, w dniu objętym zarzutem, zezwolenie to nie wygasło. Co istotne, żaden przepis powołanej ustawy nie zobowiązuje podmiotów prowadzących działalność w zakresie urządzania gier na automatach o niskich wygranych do ponownego przeprowadzenia badań automatów i uzyskania opinii pod kątem spełnienia przez nie warunków wynikających z omawianych przepisów. Przede wszystkim obowiązku takiego nie zawiera zmieniona treść § 8 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia z 2009 roku. Przepis ten wyraźnie wskazuje bowiem na czym polega badanie poprzedzające rejestrację i jest skierowany do jednostki badającej upoważnionej przez Ministra Finansów. Chodzi zatem o automaty, które podmiot prowadzący działalność zamierza wprowadzić do eksploatacji, a nie automaty już działające, który procedurę badania przedrejestracyjnego już przeszły pozytywnie. Kolejnego istotnego argumentu dla oceny zachowania oskarżonego przyjętego przez sąd dostarcza przepis art. 23b ustawy o grach hazardowych. Jego przytoczenie in extenso wydaje się konieczne. I tak, w myśl tegoż przepisu:

1.  Na pisemne żądanie naczelnika urzędu celno-skarbowego, w przypadku uzasadnionego podejrzenia, że zarejestrowany automat lub urządzenie do gier nie spełnia warunków określonych w ustawie, podmiot eksploatujący ten automat lub urządzenie jest obowiązany poddać automat lub urządzenie badaniu sprawdzającemu.

2.  W żądaniu, o którym mowa w ust. 1, wskazuje się automat do gier, urządzenie losujące lub urządzenie do gier, które podlegają badaniu sprawdzającemu, jednostkę badającą przeprowadzającą badanie oraz podmiot, któremu automat do gier, urządzenie losujące lub urządzenie do gier mają być przekazane w celu przeprowadzenia badania, i termin tego przekazania.

3.  Badanie sprawdzające przeprowadza, na zlecenie naczelnika urzędu celno-skarbowego, jednostka badająca upoważniona do badań technicznych automatów do gier, urządzeń losujących oraz urządzeń do gier, w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące, licząc od dnia przekazania automatu do gier, urządzenia losującego lub urządzenia do gier do badań.

4.  (uchylony)

5.  W przypadku potwierdzenia w wyniku badania sprawdzającego, że automat do gier, urządzenie losujące lub urządzenie do gier nie spełnia warunków określonych w ustawie, koszty badania sprawdzającego obciążają podmiot eksploatujący automat lub urządzenie.

Przekładając treść powołanego przepisu na realia niniejszej sprawy, wskazać trzeba, iż oczywiście w odniesieniu do kwestionowanego automatu opisana procedura nie została wdrożona. Automat był przemieszczany pomiędzy różnymi lokalami, a w wyniku choćby czynności sprawdzających w zakresie urzędowego sprawdzenia i w wydanej na ich podstawie decyzji zatwierdzającej akta weryfikacyjne z kwietnia 2011 roku nawet nie zasugerowano podmiotowi prowadzącemu działalność, iż narusza ona przepis ustawy o grach hazardowych (k. 84-86). Oczywiście, czynności te dotyczyły innej kwestii, tj. sprawdzenia punktu gier, niemniej jednak były prowadzone przez tych samych pracowników Urzędu Celnego, którzy po niespełna 5 miesiącach zabezpieczyli kwestionowany automat.

Przedstawione okoliczności wskazują na „otoczenie” prawne, w których spółka oskarżonego prowadziła działalność gospodarczą. Stwierdzić trzeba w związku z tym, iż z jednej strony podmiot urządzający gry dopełnił wszelkich formalności z tym związanych, uzyskując wszelkie możliwe zezwolenia, opinie i decyzje, z drugiej zaś w krótkim okresie czasu legalność jego działalności została zakwestionowana. Nie wypada wręcz przypominać, iż w okresie objętym zarzutem spółka oskarżonego odprowadzała należności publicznoprawne związane z urządzaniem gier na wymienionym automacie. Z całą pewnością były one traktowane jako należności pochodzące z działalności legalnej.

W świetle przedstawionych okoliczności należy z kolei podjąć rozważania dotyczące zarzutu postawionego oskarżonemu i jego ewentualnej odpowiedzialności za czyn z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks. Występek spenalizowany w powołanym przepisie polegający na urządzaniu gry na automacie wbrew przepisom ustawy można popełnić tylko umyślnie, w obu postaciach zamiaru. Oskarżyciel publiczny nie wskazuje precyzyjnie w akcie oskarżenia o jaki przepis lub przepisy chodzi. Należy jednak domniemywać, iż chodzi o art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. We wcześniejszej części uzasadnienia wskazano w związku z tym na kontekst zmiany przepisów w tym zakresie oraz umożliwieniu przez ustawodawcę dalszej eksploatacji automatów, które przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskały opinię przedrejestracyjną wydaną przez upoważnioną jednostkę badającą. Co ważne i ponownie warte podkreślenia, ustawodawca nie zobowiązał przy tym podmiotów prowadzących działalność gospodarczą do ponownego badania automatów dotychczas dopuszczonych do eksploatacji. W niniejszej sprawie upoważnione organy państwa nie skorzystały także z możliwości przewidzianych w treści art. 23b ustawy o grach hazardowych. W przedmiotowej sprawie nie przeprowadzono żadnego dowodu, który wskazywałby na choćby sygnalizację oskarżonemu, że prowadzi działalność niezgodnie z przepisami nowej ustawy, co z kolei może prowadzić do penalizacji jego zachowania. Przeciwnie, już po wejściu przepisów ustawy o grach hazardowych oraz zmianie rozporządzenia wykonawczego w 2009 roku upoważnione organy państwa podjęły szereg czynności legitymizujących postępowanie spółki (...). Czymże bowiem jest umożliwienie przemieszczenia automatu, sprawdzenie nowego lokalu i zatwierdzenie akt weryfikacyjnych, czy tez pobieranie danin publicznoprawnych w związku z jego eksploatacją? W ten sposób oskarżony pozostawał - był wręcz upewniany – o legalności swojego postępowania. Co ważne, ocena jego zachowania przez oskarżyciela publicznego została dokonana niejako ex post (to samo dotyczy opinii biegłego w tej sprawie), gdzie doszło jedynie do automatycznego, bezrefleksyjnego wskazania na odpowiedni przepis ustawy o grach hazardowych i subsumowania go do ustalonych zasad działania automatu. Brak tu natomiast zastanowienia nad tym, czy w tak ustalonym stanie faktycznym oskarżonemu można przypisać popełnienia zarzucanego mu czynu. W ocenie sądu nie jest to możliwe. W myśl art. 1 § 3 kk nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Oskarżony działał w zaufaniu do organów państwa. Nawet po wejściu w życie ustawy o grach hazardowych jego postępowanie podlegało ocenie tych organów, które nie kwestionowały faktu urządzania gier na zabezpieczonym automacie. W tym stanie rzeczy nie sposób przyjąć, aby działał on w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, tj. chciał go popełnić (zamiar bezpośredni) albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godził (zamiar ewentualny). Brak komponentu winy prowadzi w związku z tym do wyroku uniewinniającego (art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks).

Na mocy art. 230 § 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zwrócono spółce M. (...)sp.z.o.o. dowody rzeczowe określone w punkcie II wyroku, tj. zabezpieczony automat, klucze do niego, a nadto kwotę 340 złotych zabezpieczoną we wnętrzu automatu podczas jego zatrzymania. Dowody te stały się zbędne dla postepowania i podlegały zwróceniu podmiotowi uprawnionemu.

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 632 pkt 2 kpk, zasądzając od Skarbu Państwa kwotę 1176 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz obciążając wydatkami w sprawie Skarb Państwa. Orzeczenie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu, w którym uniewinniono oskarżonego.