Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 174/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

J. K.

Czyn przypisany - art. 177 § 1 kk, spowodowanie wypadku drogowego z pokrzywdzeniem E. B..

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Spowodowanie przez oskarżoną J. K. wypadku drogowego w dniu 18 listopada 2022 roku w G. (...), przy ulicy (...)

zeznania pokrzywdzonej E. B.

k. 172-175

k. 50-51

zeznania świadka A. P.

k. 183-183v.

k. 95v.

opinia z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych

k. 106-111v.

dokumentacja fotograficzna

k. 9-14

2. Obrażenia ciała doznane przez pokrzywdzoną E. B. w wyniku zdarzenia

opinia sądowo-lekarska biegłego P. S.

k. 40

3. Dotychczasowa niekaralność oskarżonej J. K.

karta karna

k. 74

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

J. K.

Czyn przypisany - art. 177 § 1 kk, spowodowanie wypadku drogowego z pokrzywdzeniem E. B..

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1. Uderzenie pojazdem prowadzonym przez oskarżoną poza strefą przejścia dla pieszych, nagłe wtargnięcie pokrzywdzonej na jezdnię

wyjaśnienia oskarżonej J. K.

k. 171-172

k. 69

zeznania świadka E. K.

k. 182v.-183

k. 23v.-24

k. 76-77

2. Zeznania świadków niemające znaczenia dla ustalenia faktów

zeznania świadka R. B.

k. 183v.-184

zeznania świadka R. D.

k. 190v.-191

k. 82

zeznania świadka S. D.

k. 191-191v.

zeznania świadka R. G.

k. 205-206

zeznania świadka M. K.

k. 206

2.  OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

zeznania pokrzywdzonej E. B.

Zeznaniom pokrzywdzonej sąd dał wiarę. Szczególną wagę przypisano przy tym tej części, która dotyczyła przebiegu zdarzenia. Z uwagi bowiem na porozumienie z ubezpieczycielem, zeznania odnoszące się do wysokości poniesionych kosztów leczenia oraz rozmiaru krzywdy, miały znaczenie drugorzędne. Sąd zważył, iż według konsekwentnych i logicznych depozycji pokrzywdzonej, do jej potrącenia doszło na przejściu dla pieszych. Pokrzywdzona zaprzeczyła przy tym, aby wbiegła, wtargnęła na pasy dla pieszych. Jej zeznania korelują z ustaleniami biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz zeznaniami świadka A. P.. Zadają zarazem kłam wyjaśnieniom oskarżonej, według której do uderzenia doszło poza rejonem przejścia dla pieszych. Dodać przy tym trzeba, iż opinia biegłego tłumaczy, dlaczego po zdarzeniu pokrzywdzona upadła poza rejonem przejścia dla pieszych (poza pasami). Wynikało to z mechanizmu i dynamiki zdarzenia. Oczywistym jest, iż przy zderzeniu z jadącym pojazdem - nawet jeśli była to prędkość minimalna - pokrzywdzona nie mogła upaść w miejscu uderzenia. Z ustaleń opinii biegłego wynika jednoznacznie, iż przy deklarowanej prędkości około 20 km/h piesza mogła zostać odrzucona wzdłużnie na odległość około 5,8 metra (k. 109v.). Reasumując, zeznania E. B. stanowiły wiarygodne źródło ustaleń faktycznych w sprawie.

zeznania świadka A. P.

W przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie miały zeznania świadka A. P.. Świadek widziała całe zdarzenie i w trakcie procesu przedstawiła logiczną, wyważoną relację na ten temat. Ponad wszelką wątpliwość wskazała, iż do zdarzenia doszło na pasach przejścia dla pieszych. Co istotne, A. P. zeznała, że pokrzywdzona nie wbiegła na pasy (k. 183). Świadek zwróciła także uwagę na nietypowe zachowanie oskarżonej, które może tłumaczyć jej późniejsze zachowanie. Otóż A. P. dostrzegła, że pojazd oskarżonej po wjeździe na skrzyżowanie skierował się w kierunku ulicy (...), "pod prąd". W ocenie świadka, oskarżona zauważyła następnie znak zabraniający wjazd w tę ulicę i wróciła na swój pas ruchu (k. 183). W ocenie sądu okoliczność ta mogła mieć wpływ na późniejszy brak ostrożności w rejonie przejścia dla pieszych. Relacja świadka A. P. jest wyważona i obiektywna. W sprawie nie ujawniono żadnych powodów, dla których świadek miałaby celowo, bezpodstawnie obciążać oskarżoną. Jej relacja koresponduje z zeznaniami pokrzywdzonej oraz ustaleniami biegłego.

opinia z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych

W trakcie dochodzenia dopuszczono dowód z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych. Sąd podziela wnioski sporządzonej opinii. Korelują one z relacją pokrzywdzonej oraz - co niezmiernie istotne - z zeznaniami świadka A. P.. Konkluzje opinii zostały poprzedzone szczegółową analizą materiału dowodowego oraz badaniami prowadzącymi do ustalenia usytuowania miejsca zdarzenia, toru ruchu i prędkości ruchu uczestników zdarzenia, a także oceny ich zachowania, w szczególności możliwości uniknięcia zdarzenia (k. 108v.-111v.).

dokumentacja fotograficzna

Dokumentacja wskazuje na pokolizyjne usytuowanie pojazdu. Odmienną opinię na ten temat przedstawiła pokrzywdzona, co jednak zostało zakwestionowane przez pozostałych uczestników zdarzenia. Wynika z niej, iż pojazd po uderzeniu pokrzywdzonej swoją tylną częścią stał jeszcze w rejonie przejścia dla pieszych. Takie też ustalenia poczyniono w trakcie procesu opiniowania. Przedstawiona dokumentacja nie budzi wątpliwości. Stanowi źródło ustaleń dotyczących przebiegu, dynamiki i mechaniki zdarzenia.

2.

opinia sądowo-lekarska biegłego P. S.

Wnioski opinii nie budzą wątpliwości. Biegły z zakresu medycyny sądowej poddał szczegółowej analizie dostępną dokumentację medyczną dotyczącą pokrzywdzonej. na tej podstawie wskazał na obrażenia oraz ich charakter w wyniku ocenianego zdarzenia. Żadna ze stron nie kwestionowała sporządzonej opinii. Sąd nie znalazł podstaw, aby ją zakwestionować. Opinia została sporządzona przez biegłego z wieloletnim doświadczeniem, co do jego wiadomości fachowych nie powzięto żadnych wątpliwości. Opinia jest jasna i jednoznaczna, jej wnioski logiczne i niebudzące wątpliwości.

3.

karta karna

Oskarżona nie była dotychczas karana, co ustalono na podstawie informacji z Krajowego Rejestru Karnego. Dodać przy tym trzeba, iż w środowisku lokalnym oraz zawodowym cieszy się bardzo dobrą opinią, o czym świadczy dokumentacja zawierająca opinie i podziękowania dotyczące jej zaangażowania w życie szkoły, w której pracowała, pomocy niesionej uczniom i relacji sąsiedzkich (k. 197-203).

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

wyjaśnienia oskarżonej J. K.

Wyjaśnieniom oskarżonej sąd co do zasady nie dał wiary. Sąd zakwestionował dwa zasadnicze twierdzenia, na których oparto obronę. Po pierwsze, że do potrącenia pokrzywdzonej doszło poza rejonem przejścia dla pieszych. Po drugie, iż pokrzywdzona wtargnęła, wbiegła na jezdnię. Wyjaśnieniom tym przeczą zeznania pokrzywdzonej, świadka A. P. oraz ustalenia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Co istotne, zrazu oskarżona zamierzała wjechać w ulicę jednokierunkową, "pod prąd", na co zwróciła uwagę świadek A. P.. Zauważywszy swój błąd, powróciła na swój pas ruchu i wjechała na przejście dla pieszych. Tam doszło do potrącenia pokrzywdzonej. Biegły z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych wyjaśnił przy tym mechanizm i dynamikę zdarzenia, tłumacząc dlaczego pokrzywdzona po zdarzeniu upadła i leżała poza rejonem pasów dla pieszych. Tłumaczenie to nie budzi wątpliwości. W ocenie sądu wyjaśnienia oskarżonej nie znajdują oparcia w wiarygodnym materiale dowodowym, stanowiąc jedynie nieudaną próbę obrony.

zeznania świadka E. K.

Wspierające relację oskarżonej, zeznania świadka E. K. również nie mogły zostać uwzględnione. Co istotne, były one wewnętrznie sprzeczne. W pierwszych swych zeznaniach świadek wskazała bowiem, iż piesza wbiegła na jezdnię (k. 23v.). W kolejnych stwierdziła zaś, że nie widziała jak E. B. wbiegła (k. 77). Świadek wskazała także na ważną okoliczność, która - paradoksalnie - przeczy relacji o potrąceniu pieszej poza rejonem przejścia dla pieszych. Otóż w aktach sprawy zawarto dokumentację fotograficzną, która wskazuje na pokolizyjne usytuowanie pojazdu oskarżonej. Wynika z niej, iż pojazd ten tylną częścią znajdował się jeszcze w rejonie przejścia dla pieszych. Wyraźnie widać to na zdjęciu nr 1 na karcie 11 akt. Okoliczność tę należy zestawić z depozycją świadka E. K., która zeznała, iż od momentu podjęcia hamowania do zatrzymania się pojazdu upłynęły 1-2 sekundy (k. 77). Stąd tez jasny i logiczny wniosek, iż do potrącenia pieszej musiało dojść właśnie na przejściu dla pieszych. Ustalenie to koreluje ze spostrzeżeniem świadka A. P. oraz ustaleniami biegłego. Wskazuje zarazem na wewnętrzną sprzeczność zeznań, której nie potrafiła wyjaśnić E. K..

2.

zeznania świadka R. B.

W przedmiotowej sprawie przesłuchano także świadków, którzy nie byli naocznymi uczestnikami zdarzenia. Ich zeznania nie wniosły niczego istotnego do sprawy. Odnosiły się do okoliczności drugorzędnych. Tak też należało ocenić między innymi zeznania R. B., brata pokrzywdzonej. Wskazywał on na poszukiwania świadków zdarzenia oraz rolę policjantów, którzy podejmowali czynności na miejscu zdarzenia.

zeznania świadka R. D.

Podobnie należało ocenić zeznania R. D.. Jako funkcjonariusz policji, świadek wykonywał czynności już po zdarzeniu. Jego zeznania nie miały znaczenia dla kluczowych ustaleń w sprawie.

zeznania świadka S. D.

Uwagi poczynione powyżej należy odnieść także do oceny zeznań kolejnego policjanta, S. D.. Jego zeznania nie wniosły nic istotnego do ustaleń w sprawie.

zeznania świadka R. G.

Podstawą ustaleń w sprawie nie uczyniono także zeznań policjanta R. G.. Świadek nie był świadkiem naocznym zdarzenia, jego rola ograniczyła się do zabezpieczenia miejsca zdarzenia.

zeznania świadka M. K.

Powyższe uwagi należy odnieść także do zeznań policjanta M. K.. Także ten świadek nie widział zdarzenia z udziałem oskarżonej i pokrzywdzonej. Przedstawił jedynie relację na temat czynności podejmowanych po zdarzeniu. nie wniosły one niczego istotnego do sprawy.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

I

J. K.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Mając na uwadze przedstawiony powyżej materiał dowodowy, sąd uznał, iż oskarżona J. K. dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu. W sprawie ponad wszelką wątpliwość ustalono wszak, iż do potrącenia pieszej E. B. doszło podczas przechodzenia przez pokrzywdzoną przez oznakowane przejście dla pieszych. Co istotne, pokrzywdzona nie wtargnęła na przejście, nie wbiegła na nie, co mogłoby mieć wpływ na prawnokarną ocenę zachowania oskarżonej. Oskarżona - prawdopodobnie z uwagi na zauważoną uprzednio pomyłkę i próbę wjazdu "pod prąd" - wjechała na przejście dla pieszych, nie upewniając się, czy może to uczynić w sposób bezpieczny, niezagrażający życiu i zdrowiu pieszych. Miała przy tym obowiązek ustąpienia pierwszeństwa pieszej. Zgodnie bowiem z treścią art. 13 ust. 1a ustawy - prawo o ruchu drogowym pieszy znajdujący się na przejściu dla pieszych ma pierwszeństwo przed pojazdem. Pieszy wchodzący na przejście dla pieszych ma pierwszeństwo przed pojazdem, z wyłączeniem tramwaju. Wskazanie to należy uzupełnić o dyspozycję art. Art. 26 ust. 1 powołanej ustawy, według którego kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność, zmniejszyć prędkość tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszego znajdującego się na tym przejściu albo na nie wchodzącego i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na tym przejściu albo wchodzącemu na to przejście (...). Tego w zachowaniu oskarżonej zabrakło. Oskarżona wjechała na przejście dla pieszych w sytuacji, gdy znajdowała się na nim pokrzywdzona. Świadczą o tym jednoznacznie zeznania pokrzywdzonej oraz świadka A. P.. Mówi o tym także opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych. Wskazać za nią należy, iż do potrącenia doszło nie tuż po wejściu przez pokrzywdzoną na pasy dla pieszych, ale w pobliżu połowy przejścia. Świadczą o tym ustalenia biegłego, który wskazał, iż na przejściu dla pieszych pokrzywdzona pokonała około 2,5-2,7 metra (k. 110). Trudno w tym momencie mówić zatem o wtargnięciu na pasy. Przedstawione okoliczności prowadzą do logicznego wniosku, iż oskarżona naruszyła zasady ostrożnością obowiązujące w ruchu drogowym. Na skutek tego doszło do potrącenia pieszej, która doznała obrażeń opisanych w opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. Zakres i charakter tych obrażeń nie był przedmiotem sporu. Naruszyły one czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni. Tym samym zachowanie oskarżonej wyczerpało znamiona występku z art. 177 § 1 kk, penalizującego spowodowanie wypadku drogowego.

Ustalając, iż zachowanie oskarżonej wyczerpało znamiona zarzucanego jej czynu, sąd na podstawie art. 66 § 1 kk w zw. z art. 67 § 1 kk warunkowo umorzył wobec niej postępowanie karne na okres próby wynoszący 2 lata. W przekonaniu sądu w sprawie zachodzą przesłanki do takiego zakończenia przedmiotowej sprawy. Oskarżona nie była dotychczas karana, cieszy się bardzo dobrą opinią środowiskową, prowadzi ustabilizowany tryb życia. Zdarzenie z 18 listopada 2022 roku miało w jej życiu charakter incydentalny. Wynikało z braku nieuwagi. Zasada bezpieczeństwa w ruchu drogowym została przez nią naruszona nieumyślnie, co wynikało z roztargnienia, braku należytej uwagi, a nie z brawury, czy innego celowego lekceważenia obowiązujących przepisów. Sąd zważył, iż niestety wraz z rozwojem cywilizacyjnym i towarzyszącym mu zwiększeniem mobilności, tego typu sytuacje stają się zdarzeniami powszechnymi. Karanie w takiej sytuacji przekroczyłoby stopień winy i społecznej szkodliwości czynu. Nie były one znaczne. Jak już wskazano, wynikały z roztargnienia i nieuwagi. Sytuacja życiowa oskarżonej, jej warunki i właściwości osobiste, pozwalają na postawienie wobec niej pozytywnej prognozy kryminologicznej. Samo warunkowe umorzenie postępowania karnego i możliwość jego podjęcia w razie niepomyślnego przebiegu okresu próby będzie stanowiło dostateczną tamę przed popełnieniem przestępstwa w przyszłości. Okres próby jest zarazem na tyle długi, aby w pełni zweryfikować postawioną prognozę kryminologiczną. Sąd zważył zarazem, iż oskarżona wyraziła żal i ubolewanie z powodu zaistniałego zdarzenia. Przeprosiła pokrzywdzoną (k. 171). Przeprosiny zostały przyjęte. Oskarżona ma świadomość, że jej zachowanie było powodem bólu i traumatycznych przeżyć po stronie pokrzywdzonej. Świadomość ta z całą pewnością spowoduje wzmożenie ostrożności podczas uczestnictwa w ruchu drogowym.

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. K.

II

I

Na podstawie art. 67 § 3 kk orzeczono wobec oskarżonej świadczenie pieniężne w kwocie 2000 złotych. W przekonaniu sądu za zasadnością jego orzeczenia przemawiają dwa podstawowe argumenty. Po pierwsze, w istocie obowiązek zapłaty stanowi jedyną, ekonomiczną dolegliwość wiążącą się z popełnionym przestępstwem. Zaciera w związku z tym - w związku z warunkowym umorzeniem postępowania - wrażenie bezkarności. Po drugie, świadczenie pieniężne zostało orzeczone na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Należy wyrazić nadzieję, iż wobec tego środki wpłacone przez oskarżoną przyczynią się do udzielenia pomocy osobom, które doznały uszczerbku na zdrowiu w wyniku zdarzeń drogowych. Obowiązek zapłaty winien także wywołać u oskarżonej refleksję na temat jej zachowania w ruchu. Krytyczna analiza tego zachowania z całą pewnością przyczyni się do jazdy ostrożniejszej, z poszanowaniem zasad obowiązujących w ruchu drogowym.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Zdarzenie opisane w akcie oskarżenia miało w życiu oskarżonej charakter incydentalny. Wobec tego nie uznano za zasadne, aby orzec wobec niej zakaz prowadzenia pojazdów. Byłaby to reakcja przesadzona, dalece przekraczająca stopień winy i społecznej szkodliwości czynu.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk, zasądzając od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych i obciążając ją wydatkami w sprawie w kwocie 1.844,68 złotych. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu, w którym sprawstwo i wina oskarżonej zostały dowiedzione. Winna ona zatem ponieść koszty procesu. Oskarżona osiąga stały, comiesięczny dochód. Zapłata kosztów nie narazi jej na istotny uszczerbek w jej utrzymaniu.

6.  1Podpis