Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 75/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. O.

1. Czyn przypisany - art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt I aktu oskarżenia);

2. Czyn przypisany - art. 190a § 1 kk (pkt II aktu oskarżenia);

3. Czyn przypisany - art. 288 § 1 kk (pkt III aktu oskarżenia);

4. Czyn przypisany - art. 288 § 1 kk (pkt IV aktu oskarżenia);

5. Czyn przypisany - art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 kk (pkt V aktu oskarżenia)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Posiadanie przez oskarżonego K. O. znacznej ilości amfetaminy

protokół przeszukania

k. 2-4

protokół użycia testera narkotykowego

k. 6

opinia z badań chemicznych

k. 326-327

wyjaśnienia oskarżonego

k. 536

2. Nękanie pokrzywdzonej K. D. przez oskarżonego

zeznania pokrzywdzonej K. D.

k. 538-539

k. 27-28

k. 123v.

k. 148v.

k. 212v.

k. 216v.

k. 224

k. 230-231

wydruk wiadomości tekstowych oraz wykazu połączeń

k. 36-54

k. 70-91

k. 125-134

k. 152-153

zeznania świadka O. Ż.

k. 541

k. 106v.

zeznania świadka H. S.

k. 539

k. 117

zeznania świadka A. W. (1)

k. 144v.

wyjaśnienia oskarżonego

k. 94

k. 102

3. Uszkodzenie przez oskarżonego drzwi wejściowych w mieszkaniu zajmowanym przez pokrzywdzoną K. D.

zeznania pokrzywdzonej K. D.

k. 148v.

dokumentacja fotograficzna uszkodzonych drzwi

k. 162-164

wyjaśnienia oskarżonego

k. 536

zeznania świadka A. W. (1)

k. 541

zeznania świadka M. M. (2)

k. 137v.

k. 644v.-645

4. Uszkodzenie przez oskarżonego telefonu komórkowego A. I.

zeznania pokrzywdzonej K. D.

k. 177

dokumentacja fotograficzna uszkodzonego telefonu I.

k. 188-193

wyjaśnienia oskarżonego

k. 209v.-210

5. Odpłatne udzielanie przez oskarżonego amfetaminy nabywcom P. J. i G. D.

wyjaśnienia oskarżonego

k. 536

zeznania świadka G. D.

k. 433v.

k. 540

zeznania świadka P. J.

k. 645

k. 429

6. Uprzednia karalność oskarżonego, dane osobopoznawcze

karta karna oraz odpis wyroku

k. 99

k. 142

dane osobopoznawcze, opinia o oskarżonym z zakładu karnego, wywiad środowiskowy

k. 135

k. 612-615

k. 617-620

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

K. O.

1. Czyn przypisany - art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt I aktu oskarżenia);

2. Czyn przypisany - art. 190a § 1 kk (pkt II aktu oskarżenia);

3. Czyn przypisany - art. 288 § 1 kk (pkt III aktu oskarżenia);

4. Czyn przypisany - art. 288 § 1 kk (pkt IV aktu oskarżenia);

5. Czyn przypisany - art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 kk (pkt V aktu oskarżenia)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1. Kwestionowanie zarzutów nękania pokrzywdzonej oraz zniszczenia jej telefonu.

wyjaśnienia oskarżonego

k. 235

k. 245

k. 536

zeznania świadka I. O.

k. 542-543

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

protokół przeszukania

W trakcie przeszukania w bucie sportowym oskarżonego ujawniono amfetaminę. Okoliczność tę stwierdzono w protokole przeszukania. Fakt posiadania amfetaminy przez oskarżonego nie budził wątpliwości. Oskarżony przyznał się do jej posiadania. Co do wiarygodności przedstawionego dokumentu sąd nie powziął żadnych wątpliwości.

protokół użycia testera narkotykowego

Po ujawnieniu substancji w bucie oskarżonego, dokonano jej sprawdzenia testerem narkotykowym, co stwierdzono w protokole. Wskazać należy, iż wynik testu był pozytywny dla amfetaminy. Żadna ze stron nie kwestionowała wyniku zawartego w protokole.

opinia z badań chemicznych

Wskazanie testera narkotykowego zostało następnie potwierdzone w opinii biegłego z zakresu badań chemicznych. W opinii wskazano ponad wszelką wątpliwość, iż substancja ujawniona w obuwiu oskarżonego stanowi amfetaminę. Sąd dał wiarę wnioskom opinii. Została ona sporządzona przez podmiot fachowy, przy użyciu powszechnie przyjętej metody badawczej. Brak podstaw, aby ją kwestionować.

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony podczas rozprawy głównej przyznał się do posiadania amfetaminy. W tym zakresie jego wyjaśnienia należy uznać za wiarygodne. Korelują one z pozostałym materiałem dowodowym opisanym powyżej.

1.1.1

zeznania pokrzywdzonej K. D.

Pokrzywdzona w bardzo obszernych zeznaniach opisała zachowanie oskarżonego wobec niej. Wskazała na przesyłanie wiadomości tekstowych zawierających groźby oraz treści obraźliwe, wulgarne i poniżające. Przedłożyła wydruk tych wiadomości oraz nawiązywanych połączeń telefonicznych. W swoich zeznaniach opisała ponadto liczne incydenty wywoływane przez oskarżonego - nachodzenie pokrzywdzonej w jej mieszkaniu, dobijanie się do drzwi, nachodzenie pokrzywdzonej w domu jej dziadka, rozpylanie gazu pieprzowego w jej mieszkaniu. Czynił to także po postawieniu mu zarzutu nękania, kiedy zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej. Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej. Znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w postaci wydruku wiadomości tekstowych oraz nawiązywanych połączeń telefonicznych. O incydencie związanym z najściem pokrzywdzonej w domu jej dziadka opowiedział z kolei H. S., który akcentował agresywne zachowanie oskarżonego. Oskarżony usiłował wówczas wtargnąć do środka mieszkania. Zeznania pokrzywdzonej tworzą z pozostałym materiałem dowodowym logiczną całość. Są wyważone, wskazują przy tym także na jednostkowe, nacechowane szczególną agresją zdarzenia, podczas których K. O. wyzywał i poniżał byłą partnerkę. Czynił to w obecności jej dziecka, które w jednym z przypadków stanęło w obronie matki.

wydruk wiadomości tekstowych oraz wykazu połączeń

Analiza wydruków nie pozostawia wątpliwości co do zachowania oskarżonego i jego intencji. Świadczy o znacznym natężeniu złej woli i wręcz nienawiści wobec pokrzywdzonej. Wśród przesyłanych wiadomości były także mmsy, które wskazywały na obecność oskarżonego w miejscach pobytu pokrzywdzonej. Niewątpliwie wiadomości te wzbudzały w pokrzywdzonej poczucie osaczenia, zagrożenia, świadomość, iż oskarżony śledzi ją i kontroluje. W przedmiotowej sprawie autentyczność i prawdziwość treści wskazanych w wydrukach nie budziła wątpliwości. Oskarżony nie przeczył przesyłaniu wiadomości o treści wskazanej przez pokrzywdzoną.

zeznania świadka O. Ż.

Obraz zdarzeń związanych z nękaniem pokrzywdzonej dopełniają także zeznania świadków, w tym świadka O. Ż.. Sąd zeznaniom tym dał wiarę. Mają one charakter czysto sprawozdawczy, wskazują na okoliczności, których O. Ż. była naocznym świadkiem. Zeznania korelują z relacją pokrzywdzonej, są wyważone. W przekonaniu sądu nie zostały obliczone na obciążenie oskarżonego za wszelką cenę.

zeznania świadka H. S.

Podobnie ma się rzecz z zeznaniami świadka H. S. - dziadka pokrzywdzonej. Świadek opisał jeden z incydentów, który miał miejsce w jego mieszkaniu. Oskarżony dobijał się do drzwi wejściowych do jego mieszkania, a następnie usiłował wtargnąć do niego. Był agresywny. Zeznania świadka korelują z relacją pokrzywdzonej. Opisane zdarzenie stanowiło jeden z przykładów zachowania oskarżonego wobec byłej partnerki. Brak podstaw, aby relację świadka zakwestionować.

zeznania świadka A. W. (1)

Świadek jest policjantem, który przeprowadzał interwencję w związku z próbą wtargnięcia oskarżonego do mieszkania pokrzywdzonej. Przed jego przyjazdem na miejsce zdarzenia, oskarżony oddalił się. Był przy tym na tyle agresywny, że przestraszona pokrzywdzona postanowiła poprosić o pomoc policji. Zeznania świadka nie budzą wątpliwości.

wyjaśnienia oskarżonego

Na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony częściowo przyznał się do popełnienia czynu nękania pokrzywdzonej. Potwierdził, iż przesyłał jej obraźliwe wiadomości oraz dzwonił do niej. W tym zakresie jego zeznania należało uznać za wiarygodne.

1.1.1

zeznania pokrzywdzonej K. D.

Pokrzywdzona opisała okoliczności, w których doszło do uszkodzenia drzwi wejściowych do jej mieszkania. Relacja w tym zakresie nie budzi wątpliwości. Nie przeczył jej oskarżony.

dokumentacja fotograficzna uszkodzonych drzwi

Po uszkodzeniu drzwi przez oskarżonego została wykonana dokumentacja fotograficzna. Wskazuje ona na wgniecenia powstałe po kopnięciu oraz uszkodzenie w okolicy ościeżnicy drzwi. Nie budzi wątpliwość, iż uszkodzenia te powstały na skutek działania oskarżonego. Był to swoisty akt retorsji, kiedy pokrzywdzona nie chciała wpuścić oskarżonego do mieszkania.

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie przedstawił przy tym swojej relacji na ten temat. W tej części jego deklarację należało uznać za wiarygodną.

zeznania świadka A. W. (1)

Świadek A. W. (2) jest policjantem, który przeprowadził interwencję po uszkodzeniu drzwi. Nie był świadkiem naocznym zdarzenia. Jego przebieg znał z przekazu pokrzywdzonej. Sąd nie znalazł podstaw, aby zeznaniom tym odmówić przymiotu wiarygodności.

zeznania świadka M. M. (2)

Podobnie należy ocenić zeznania kolejnego świadka, policjanta M. M. (2). On również nie był naocznym świadkiem uszkodzenia drzwi. Jego relacja ma charakter sprawozdawczy, dotyczy okoliczności, o których świadek dowiedział się od pokrzywdzonej.

1.1.1

zeznania pokrzywdzonej K. D.

K. D. opisała szczegółowo okoliczności, w których doszło do uszkodzenia jej telefonu. Jej relacja jest logiczna i spójna. Wskazuje, iż oskarżony podczas kłótni wyrwał jej telefon, a następnie rzucił nim o chodnik. W ten sposób doszło do uszkodzenia aparatu. Relacja ta tłumaczy logicznie, w jaki sposób doszło do uszkodzenia telefonu, które zostało przedstawione w dokumentacji fotograficznej. Trzeba przy tym podkreślić, iż oskarżony jest osobą porywczą. Bardzo szybko i łatwo traci kontrolę nad swoim zachowaniem, co wielokrotnie miało miejsce i zostało opisane przez pokrzywdzoną. Uszkodzenie telefonu było jednym z takich incydentów. Oceny zeznań pokrzywdzonej w tym zakresie nie zmienia także ujawnienie okoliczności związanych z dochodzoną wypłatą ubezpieczenia telefonu. Starając się o wypłatę, pokrzywdzona wskazała w dokumentacji skierowanej do ubezpieczyciela telefonu, iż uległ on uszkodzeniu na skutek przypadkowego upadku (k. 539). Zataiła tym samym fakt celowego zniszczenia telefonu przez oskarżonego. K. D. wytłumaczyła powód złożenia nieprawdziwego oświadczenia w tym zakresie. Nie chciała ujawnić, iż uczynił to jej partner. Zeznania w tym zakresie także należy przyjąć jako logiczne.

dokumentacja fotograficzna uszkodzonego telefonu I.

Przedłożona dokumentacja wskazuje w sposób niebudzący wątpliwości na rozmiar uszkodzenia telefonu, który oskarżony rzucił na chodnik. Żadna ze stron nie kwestionowała tego dowodu. Brak podstaw, aby go zakwestionować. W istocie bowiem, tak wyglądał telefon pokrzywdzonej po incydencie wywołanym przez oskarżonego.

wyjaśnienia oskarżonego

W trakcie postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do uszkodzenia telefonu. Poprzestał na werbalnym przyznaniu się, nie złożył żadnych wyjaśnień w tym zakresie. W tym zakresie jego deklarację należało uznać za wiarygodną.

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony przyznał się w trakcie rozprawy głównej do odpłatnego udzielania amfetaminy swoim znajomym G. D. i P. J.. Poprzestał na przyznaniu się, nie złożył wyjaśnień opisujących ujawniony proceder. Jego deklarację w tym zakresie należało uznać za wiarygodną. Koreluje ona z zeznaniami osób, które nabywały od oskarżonego amfetaminę.

zeznania świadka G. D.

Świadek potwierdził, iż w 2023 roku kilkukrotnie kupił amfetaminę od oskarżonego. Na rozprawie głównej starał się bagatelizować ten fakt i częściowo zaprzeczył swym wcześniejszym zeznaniom. Po ich odczytaniu, potwierdził fakt kilkukrotnego zakupu amfetaminy. Jego zeznania w takiej postaci nie budzą wątpliwości. Są zbieżne z deklaracją oskarżonego.

zeznania świadka P. J.

Świadek również potwierdził, iż w 2023 roku kilka razy kupił amfetaminę od oskarżonego. Oskarżony potwierdził ów fakt. Zeznania nie budzą wątpliwości. Brak podstaw, aby odmówić im przymiotu wiarygodności.

1.1.1

karta karna oraz odpis wyroku

Oskarżony był uprzednio karany. W 2023 roku został skazany za czyn z art. 244 kk, prowadzenie pojazdu mechanicznego mimo orzeczonego prawomocnym wyrokiem zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (k. 142). Orzeczono wobec niego karę grzywny oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Karta karna i odpis wyroku nie budzą wątpliwości. Ich wiarygodność nie stanowiła przedmiotu sporu w sprawie.

dane osobopoznawcze, opinia o oskarżonym z zakładu karnego, wywiad środowiskowy

Sąd w trakcie postępowania dowodowego dokonał także ustaleń na temat obecnej sytuacji życiowej oskarżonego. Informacje uzyskane w drodze opinii z zakładu karnego oraz wywiadu środowiskowego kuratora sądowego nie budziły sprzeciwu stron. Wskazać trzeba, iż funkcjonowanie oskarżonego w warunkach izolacji penitencjarnej nie nasuwało zastrzeżeń. Oskarżony brał udział w programie readaptacji społecznej. Ukończył warsztaty doradztwa zawodowego w ramach Klubu Pracy, uzyskując stosowny certyfikat (k. 597). W wywiadzie środowiskowym zawarto z kolei informacje, iż w roku 2022 był ponadto dwukrotnie karany za wykroczenia z art. 94 § 1 kw (II W 317/22, II W 334/22).

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego

W trakcie rozprawy głównej oskarżony nie przyznał się do popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie II (uporczywe nękanie pokrzywdzonej) oraz III (uszkodzenie telefonu pokrzywdzonej) aktu oskarżenia. Odmówił przy tym złożenia wyjaśnień w sprawie. Nie odniósł się także do odczytanych mu wyjaśnień z postępowania przygotowawczego, podczas których deklarował przyznanie się do tych czynów. W tym stanie rzeczy deklaracji oskarżonego w odniesieniu do wskazanych powyżej czynów sąd nie uznał za wiarygodną. Przeczy jej materiał dowodowy, z którego jednoznacznie wynika, iż oskarżony uporczywie nękał pokrzywdzoną oraz umyślnie uszkodził jej telefon.

zeznania świadka I. O.

Stanowisko oskarżonego w odniesieniu do zarzutu z art. 190a § 1 kk starała się wspierać w swych zeznaniach jego matka I. O.. Jej relacja nie zmienia jednak optyki sądu co do prawnej oceny zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Świadek I. O. starała się przedstawić pokrzywdzoną w złym świetle, jako osobę manipulującą oskarżonym, wykorzystującą jego uczuciowe zaangażowanie. Związek stron opisała jako burzliwy i pełen zwrotów. Akcentowała, iż jeszcze w trakcie toczącego się postępowania przygotowawczego, pokrzywdzona odwiedzała ją i zabiegała o kontakt z oskarżonym. Zważyć w związku z tym trzeba, iż z całą pewnością I. O. nie miała wiedzy na temat zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej, które miało miejsce podczas jej nieobecności. Jej depozycje nie przekreślają wszak ustaleń dotyczących wywoływanych awantur, nachodzenia pokrzywdzonej oraz przesyłania wiadomości tekstowych i nawiązywania połączeń telefonicznych. Nie mogły zatem prowadzić do uwolnienia oskarżonego od przedstawionego mu zarzutu. Nie kwestionując tych zeznań, nie sposób przesądzić, iż mają one decydujące znaczenie w rozważanych kwestiach.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I, V, VIII, X

K. O.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

I. Mając na uwadze przedstawiony powyżej materiał dowodowy, sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, tj. występku z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Okoliczność posiadania przez oskarżonego 109,29 gram amfetaminy nie budziła wątpliwości w sprawie. Oskarżony ostatecznie podczas rozprawy głównej przyznał się do jej posiadania (k. 536). Amfetaminę ujawniono w bucie sportowym należącym do oskarżonego podczas przeszukania pomieszczeń przez niego zajmowanych (k. 2-3). Razem z nią podczas przeszukania ujawniono także wagę elektroniczną, której przeznaczenie jawi się wobec tego jako oczywiste (k. 4). W sprawie - ze względu na ilość ujawnionej substancji psychotropowej - przyjęto kwalifikację posiadania znacznej ilości amfetaminy. 109,29 gramów substancji pozwala na odurzenie wielu osób, przy przyjęciu przedstawionej w literaturze specjalistycznej ilości 1 grama amfetaminy jako dawki śmiertelnej dla osoby dorosłej (por. np. G. K., E. P., R. S., P. W., K. B., M. P., O. zatrucie amfetaminą, Anestezjologia Intensywna Terapia, (...), s. 113-116). Kwalifikacja z art. 62 ust. 2 ustawy nie może zatem budzić wątpliwości.

II. W punkcie V wyroku sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 190a § 1 kk. Powołany przepis penalizuje uporczywe nękanie innej osoby lub osoby dla niej najbliższej, które wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnie narusza jej prywatność. W tym miejscu należy jeszcze raz zwrócić uwagę na materiał dowodowy zgromadzony w trakcie postępowania przygotowawczego. Wbrew bowiem twierdzeniom obrony, o popełnieniu zarzucanego czynu nie świadczą wyłącznie zeznania pokrzywdzonej K. D.. Przekonuje o tym również obszerna dokumentacja zawierająca zapis wiadomości tekstowych przesyłanych pokrzywdzonej przez oskarżonego. Zawarte w niej groźby, zwroty obraźliwe i poniżające jednoznacznie wskazują na stosunek oskarżonego do pokrzywdzonej. Warto zarazem podkreślić, iż pokrzywdzona zasadnie odczuwała obawę spełnienia gróźb, skoro towarzyszyło im nachodzenie pokrzywdzonej w miejscu zamieszkania oraz stosowanie przemocy, której przejawem było zniszczenie drzwi wejściowych do jej mieszkania oraz wyrwanie i uszkodzenie telefonu. Na porządku dziennym były przy tym zapewnienia oskarżonego, że wywiezie pokrzywdzoną do lasu, zgoli jej głowę "na łyso", czy obleje kwasem. Sąd zważył także na natężenie tych wystąpień. Nie były to wystąpienia o charakterze incydentalnym, przeciwnie - ich częstotliwość prowadziła do swego rodzaju "osaczenia" pokrzywdzonej, która nie mogła się czuć bezpieczna nie tylko w miejscach ogólnodostępnych, ale także w zajmowanym mieszkaniu, do którego chciał wtargnąć oskarżony. Na uwagę zasługuje także treść wysyłanych wiadomości tekstowych oraz słów wypowiadanych przez oskarżonego pod adresem pokrzywdzonej. Nie budzi wątpliwości, iż były one wypowiadane z pozycji osoby silniejszej fizycznie, która zapowiadała wyrządzenie krzywdy pokrzywdzonej. Wiadomości te pełne są także wyzwisk i wulgarnych zwrotów. Świadczą o narastaniu nienawiści oskarżonego wobec byłej partnerki. Tak jak już wskazano, groźby te nie tylko werbalizowano. Oskarżony nachodził pokrzywdzoną, chcąc dostać się do jej mieszkania. Podczas jednego z takich najść uszkodził drzwi wejściowe do jej mieszkania. Innym razem wyrwał jej telefon i dokonał jego uszkodzenia. Mamy w tym wypadku do czynienia z ewidentną napaścią, której przebieg wywołał u pokrzywdzonej zasadne poczucie zagrożenia. Ilość prób nawiązania kontaktu telefonicznego oraz liczba przesyłanych wiadomości tekstowych, a zarazem ich treść, wskazują na zasadne przyjęcie o wywołaniu przez nie poczucia poniżenia i udręczenia. W tym stanie rzeczy wątpliwości sądu nie budzi przyjęta przez oskarżyciela publicznego kwalifikacja prawna opisanego czynu. Niewątpliwie bowiem postawa oskarżonego stanowi klasyczny przykład tzw. stalkingu, który w omawianym przypadku miał charakter kilkupłaszczyznowy. Przejawiał się wszak w kilku aspektach - nękaniu połączeniami telefonicznymi, wysyłaniu wiadomości tekstowych, nachodzeniu pokrzywdzonej w miejscu zamieszkania, zaczepianiu w innych miejscach, grożeniu jej pozbawieniem życia, oszpeceniem ("kwasem ryj ci opierdolą" - k. 46), ale też w licznych wyzwiskach i zwrotach poniżających ("szmato, kurwo, dziwko" - k. 50).

III. W punkcie VIII wyroku uznano oskarżonego za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punkach III i IV aktu oskarżenia, tj. występków z art. 288 § 1 kk. Sąd przyjął zarazem w tych wypadkach konstrukcję ciągu przestępstw, co pozwoliło na orzeczenie jednej kary (art. 91 § 1 kk). Należy w związku z tym wskazać, iż oskarżony w trakcie rozprawy głównej przyznał się do uszkodzenia drzwi wejściowych do mieszkania zajmowanego przez K. D. (k. 536). Okoliczność tę szczegółowo opisała pokrzywdzona, wskazując na dobijanie się oskarżonego do jej mieszkania, i to już w czasie prowadzonego postępowania przygotowawczego, w trakcie którego zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej. Odmowa wpuszczenia oskarżonego do mieszkania pokrzywdzonej wywołała kolejny atak agresji, którą oskarżony wyładował kopiąc w drzwi wejściowe i dokonując ich wgniecenia. Skutki jego działania - widoczne wgniecenia - sfotografowano i dokumentację w tym zakresie dołączono do akt sprawy (k. 162-164). Przyjęcie kwalifikacji z art. 288 § 1 kk nie budzi w tym wypadku wątpliwości. W przekonaniu sądu oskarżony dokonał również umyślnego uszkodzenia telefonu komórkowego należącego do pokrzywdzonej K. D.. Oskarżony wyrwał telefon z rąk pokrzywdzonej, a następnie rzucił nim o chodnik, co spowodowało jego zniszczenie. Również i w tym wypadku uszkodzenia dokonane przez oskarżonego zostały udokumentowane poprzez wykonanie fotografii (k. 188-193). Przyjęcie, iż swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona czynu spenalizowanego w art. 288 § 1 kk nie może budzić wątpliwości.

IV. W punkcie X wyroku uznano oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 kk. Fakt popełnienia tego czynu nie stanowił przedmiotu sporu w sprawie. Oskarżony przyznał się do jego popełnienia (k. 536). Wątpliwości w tym zakresie nie budziły także zeznania osób, które kupowały amfetaminę od oskarżonego. Swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona czynu z art. 59 ust. 1 powołanej ustawy, który penalizuje udzielenie innej osobie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. W sprawie ustalono, iż oskarżony sprzedawał amfetaminę ustalonym odbiorcom, co świadczy o celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Robił to systematycznie, kilkunastokrotnie na przestrzeni 2023 roku, co przesądza o konieczności przyjęcia w przypadku opisanego procederu konstrukcji czynu ciągłego z art. 12 § 1 kk.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. O.

I

I

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, tj. występku z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, sąd na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W przekonaniu sądu orzeczona kara - tak co do rodzaju, jak i wymiaru jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Uwzględnia zarazem uprzednią karalność oskarżonego. Czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 1 roku do 10 lat. W świetle tak ustalonego ustawowego zagrożenia, wymierzona kara pozbawienia wolności nie razi swą surowością. Oscyluje wszak w granicach dolnego ustawowego zagrożenia.

K. O.

II

I

Na podstawie art. 70 ust. 4a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 1.500 złotych. Orzeczenie w tym zakresie miało charakter obligatoryjny, w związku ze skazaniem za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy. Wymiar świadczenia uwzględnia obecną sytuację życiową i zarobkową oskarżonego, który przez ostatnie miesiące przebywał w warunkach izolacji penitencjarnej. Dodać należy, iż w myśl art. 70 ust. 4a ustawy świadczenie pieniężne orzeka się w wysokości co najmniej 1.000 złotych do wysokości 60.000 złotych.

K. O.

III

I

Na mocy art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono o przepadku amfetaminy ujawnionej podczas przeszukania.

K. O.

IV

I

Na mocy art. 44 § 2 kk orzeczono przepadek przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w postaci worka foliowego z czterema zawiniątkami oraz dwóch worków strunowych i wagi elektronicznej.

K. O.

V

V

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 190a § 1 kk, sąd na mocy tegoż przepisu wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Także i w tym wypadku, przy ustawowym zagrożeniu od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności, kara nie razi swą surowością. Wyważa w sposób obiektywny elementy zachowania oskarżonego oraz wcześniejszą znajomość stron, które pozostawały w związku. Sąd musiał wziąć także pod uwagę natężenie złej woli oskarżonego, który w bezceremonialny sposób nachodził, groził obrażał i poniżał swą byłą partnerkę. W tak ustalonym stanie faktycznym tylko kara pozbawienia wolności w pełni oddaje zawartość kryminalną czynu.

K. O.

VI

V

W związku ze skazaniem za czyn z art. 190a § 1 kk oraz mając na uwadze zachowanie oskarżonego w odniesieniu do pokrzywdzonej rzeczą niebudzącą wątpliwości była konieczność orzeczenia środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną na okres 4 lat oraz zakazu zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 4 lat (art. 41a § 1, 4 i 6 kk). W związku z powyższym dodać należy, iż postępowanie oskarżonego wiązało się z wywołaniem u pokrzywdzonej poczucia zagrożenia i znacznego dyskomfortu w życiu codziennym. Pokrzywdzona wraz z kolejnymi wystąpieniami oskarżonego zaczęła się go obawiać, zwłaszcza, że po werbalizowaniu gróźb, oskarżony zaczął nachodzić byłą partnerkę w jej miejscu zamieszkania oraz używać siły fizycznej (zniszczenie drzwi wejściowych do mieszkania, wyrwanie i zniszczenie telefonu). Rozpylił do jej mieszkania gaz. W tym stanie rzeczy za konieczne uznać należało zastosowanie środków karnych o charakterze ochronnym, które w swoim zamyśle mają na celu uchronienie pokrzywdzonej przed niechcianym kontaktem z oskarżonym. Chodzi w tym wypadku nie tylko o zakaz kontaktowania się telefonicznego, za pośrednictwem portali społecznościowych etc., ale także o kontakt fizyczny. Stąd też zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów, co powinno zapewnić komfort życia i spokój pokrzywdzonej. Okres, na jaki orzeczono środki powinien doprowadzić do zakończenia sporu i ostatecznego wyciszenia emocji po zakończeniu związku.

K. O.

VII

V

Na mocy art. 44 § 2 kk orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa przedmiotu służącego do popełnienia przestępstwa w postaci gazu pieprzowego.

K. O.

VIII

VIII

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynów z art. 288 § 1 kk, sąd po myśli art. 91 § 1 kk na mocy art. 288 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. Przy wyborze rodzaju i wymiaru kary wzięto pod uwagę stopień winy i społecznej szkodliwości obu czynów. Oskarżony podczas ich popełnienia był wzburzony, agresywny, cechowało go duże natężenie złej woli. Stąd też akty wandalizmu i braku poszanowania cudzej własności. Czyn z art. 288 § 1 kk zagrożony jest karą do 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. W tym stanie rzeczy orzeczenie kary 5 miesięcy pozbawiania wolności nie stanowi represji wybiegającej poza stopień winy i społecznej szkodliwości.

K. O.

IX

VIII

Na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązano oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej czynem opisanym z punkcie IV aktu oskarżenia (uszkodzenie drzwi) w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej kwoty 1.500 złotych. Sąd nie orzekł zarazem o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej w związku ze zniszczeniem telefonu komórkowego, gdyż w tym wypadku pokrzywdzona uzyskała odszkodowanie od ubezpieczyciela.

K. O.

X

X

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 kk, sąd po myśli art. 57b kk na mocy art. 59 ust. 1 powołanej ustawy wymierzył mu karę 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności. W sprawie ustalono, iż na przestrzeni 2023 roku oskarżony co najmniej jedenastokrotnie udzielił odpłatnie swoim odbiorcom amfetaminę. Był przy tym do tego dobrze przygotowany - posiadał woreczki strunowe oraz wagę do rozważania porcji narkotyku. W tym stanie rzeczy nie może być mowy o przyjęci w tym przypadku wypadku mniejszej wagi. Co ważne, występek z art. 59 ust. 1 ustawy zagrożony jest karą pozbawienia wolności od roku do 10 lat. Mając na uwadze regulację art. 57b kk, wymierzona kara została ustalona na najniższym możliwym poziomie. Nie razi zatem swą surowością, trafnie oddając stopień winy i społeczną szkodliwość czynu, co w przypadku przestępczości narkotykowej należy w szczególności podkreślić.

K. O.

XI

X

Na mocy art. 70 ust. 4a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 1.500 złotych. Także i w tym wypadku orzeczenie świadczenia miało charakter obligatoryjny. Jego wysokość jest niska z uwagi na obecną sytuację zawodową i możliwość uzyskania dochodów przez oskarżonego.

K. O.

XII

X

Ze sprzedaży amfetaminy oskarżony uzyskał korzyść majątkową, o której przepadku należało orzec po myśli art. 45 § 1 kk (kwota 220 złotych)

K. O.

XIII

I, V, VIII i X

Na mocy art. 91 § 2 kk w zw. z art. 86 § 1 kk w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych w punktach I, V, VIII i X wyroku orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W przekonaniu sądu tak wymierzona kara łączna trafnie oddaje stopień winy i społeczną szkodliwość czynów przypisanych K. O.. Stanowi niejako podsumowanie jego przestępczego procederu ocenianego w niniejszej sprawie. Sąd pozostaje przy tym w przekonaniu, iż tylko kara pozbawienia wolności jest w stanie spełnić cele kary z zakresu resocjalizacji i prewencji indywidualnej. Stanowi zarazem czytelny sygnał, iż zachowanie oskarżonego spotkało się ze zdecydowaną i przykładną reakcją sądu, kształtując w ten sposób świadomość prawną społeczeństwa. Dodać trzeba, iż oskarżony był już uprzednio karany. Z wcześniejszego skazania na karę wolnościową nie wyciągnął właściwych wniosków, kontynuując przestępczy proceder. Na wymiar kary wpływ miała także postawa oskarżonego, który nie zastosował się do wolnościowych środków zapobiegawczych stosowanych wobec niego na wstępnym etapie postępowania. To było powodem zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania. Przebywając w warunkach izolacji penitencjarnej, nawiązał kontakt telefoniczny z członkiem rodziny, w którym groził świadkom występującym w sprawie. Namawiał członka rodziny, aby nakłonił świadków obciążających go do zmiany zeznań. Groził przy tym, iż podczas spotkania ze świadkami "rozliczy się z nimi" (k. 477). Okoliczności te świadczą o głębokiej demoralizacji oskarżonego i trudności w poddaniu się zabiegom resocjalizacyjnym. Oskarżony nie nabrał krytycznego stosunku do swojego zachowania względem pokrzywdzonej, bagatelizując swoje wystąpienia wobec niej. W przekonaniu sądu kara o charakterze wolnościowym nie odniosłaby skutku z punktu widzenia zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Kara łączna jest sprawiedliwa i wyważona. Uwzględnia przyznanie się do części czynów. Nie razi swą wysokością.

K. O.

XIV

XIII

Na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania oraz tymczasowego aresztowania.

K. O.

XV

VI

Na poczet środków karnych orzeczonych w punkcie VI wyroku zaliczono okres stosowania odpowiadających im rodzajowo środków zapobiegawczych.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. O.

XVI

XVI

Na mocy art. 230 § 2 kk orzeczono o zwrocie oskarżonemu dowodu rzeczowego w postaci telefonu komórkowego I. z etui. Stał on się zbędny na gruncie postępowania karnego i należało go zwrócić osobie uprawnionej.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XVII

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 624 § 1 kpk, zwalniając oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zaś wydatkami w sprawie obciążając Skarb Państwa. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia obecną sytuację życiową, majątkową oraz możliwość osiągnięcia dochodów. Przez ostatnie miesiące oskarżony przebywał w izolacji penitencjarnej. W sprawie orzeczono karę pozbawienia wolności, co może się wiązać z koniecznością powrotu do zakładu karnego. Oskarżony nie osiąga obecnie dochodów, nie dysponuje majątkiem, który mógłby stanowić podstawę zapłaty kosztów. Ich zapłata obecnie narażałaby oskarżonego na istotny uszczerbek w jego utrzymaniu.

7.  Podpis