Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2019 roku.

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Izabela Bejger

Protokolant: starszy sekr. sądowy Barbara Dera

w obecności oskarżyciela Prok. Rej. -----

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2019 roku

sprawy P. G.

s. T. i J. z domu K.

ur. (...) wG. (...)

oskarżonego o to, że:

1)  w okresie od dnia 7 marca 2019 roku do dnia 8 marca 2019 roku wG. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), zmierzał bezpośrednio do dokonania kradzieży z włamaniem do sklepu „D.”, usytuowanego przy ul. (...) skąd zamierzał dokonać kradzieży mienia na szkodę M. W. w ten sposób, że P. G. usiłował kopiąc w drzwi wypchnąć drzwi wejściowe do sklepu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niepokonanie zabezpieczenia sklepu przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa po odbyciu w okresie od 20 maja 2014 roku do 15 grudnia 2016 roku kary łącznej 2 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Brodnicy, VII Zamiejscowego, Wydział Karny z siedzibą w Golubiu-Dobrzyniu, sygn. akt VII K 227/13 z dnia 24 czerwca 2013 roku obejmującego wyroki

- Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt IV K 688/12 za przestępstwo z art. 242 § 2 kk;

- Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu z dnia 18 lutego 2013 roku, sygn. akt VII K 37/13 za przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

2)  w okresie od 7 marca 2019 roku do dnia 8 marca 2019 roku wG. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) po uprzednim wybiciu szyby okiennej znajdującej się na zapleczu budynku sklepu Delikatesy (...), usytuowanego przy ul. (...), wszedł do jego wnętrza skąd dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 200 złotych oraz wyrobów mięsnych o łącznej wartości 420 złotych, tj. mienia o łącznej wartości 620 złotych, a nadto w trakcie pobytu w sklepie umyślnie zniszczył mienie w postaci szuflady do pieniędzy o wartości 500 złotych, wagi elektronicznej o wartości 500 złotych, drzwi wewnętrznych koloru białego wartości 800 złotych, drzwi wewnętrznych wraz z ościeżnicą o wartości 1.000 złotych oraz czterech szyb okiennych- pojedynczych o łącznej wartości 200 złotych; tj. mienia o łącznej wartości 3.000 złotych działając na szkodę M. W., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w zarzucie pkt I

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 64 § 2 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

sprawy M. K. (1)

s. T. i J. (...) z domu B. (...)

ur. (...) wG. (...)

oskarżonego o to, że:

III. w okresie od dnia 7 marca 2019 roku do dnia 8 marca 2019 roku wG., działając wspólnie i w porozumieniu z P. G. zmierzał bezpośrednio do dokonania kradzieży z włamaniem do sklepu DELIKATESY (...), usytuowanego przy ul. (...) skąd zamierzał dokonać kradzieży mienia na szkodę M. W. w ten sposób, że P. G. usiłował kopiąc w drzwi wypchnąć drzwi wejściowe do sklepu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niepokonanie zabezpieczenia sklepu

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk

IV. w okresie od 7 marca 2019 roku do dnia 8 marca 2019 roku wG. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. G. po uprzednim wybiciu szyby okiennej znajdującej się na zapleczu budynku sklepu Delikatesy (...), usytuowanego przy ul. (...), wszedł do jego wnętrza skąd dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 200 złotych oraz wyrobów mięsnych o łącznej wartości 420 złotych, tj. mienia o łącznej wartości 620 złotych, a nadto w trakcie pobytu w sklepie umyślnie zniszczył mienie w postaci szuflady do pieniędzy o wartości 500 złotych, wagi elektronicznej o wartości 500 złotych, drzwi wewnętrznych koloru białego wartości 800 złotych, drzwi wewnętrznych wraz z ościeżnicą o wartości 1.000 złotych oraz czterech szyb okiennych- pojedynczych o łącznej wartości 200 złotych; tj. mienia o łącznej wartości 3.000 złotych działając na szkodę M. W., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

V) w dniu 8 marca 2019 roku przy ul. (...), ul. (...), ul. (...) w G. (...)w trakcie przewożenia radiowozem oznakowanym marki (...) o Br rej. (...) znieważył funkcjonariusza publicznego w osobie sierż. S. D. z Komendy Powiatowej Policji wG. (...)podczas i w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi ozywając w stosunku do policjanta słów wulgarnych, obraźliwych i poniżających

tj. o popełnienie przestępstwa z art. 226 § 1 kk

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego P. G. za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt I i II aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 64 § 2 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i po przyjęciu, że zostały one popełnione w ramach ciągu przestępstw po zastosowaniu art. 91 § 1 kk w myśl art. 11 § 3 kk na mocy art. 279 § 1 kk w zb. z art. 64 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu P. G. okres zatrzymania od dnia 8 marca 2019 roku, godz. 7.50 do dnia 9 marca 2019 roku godz. 14.45 przyjmując, iż stanowi to 2 (dwa) dni rzeczywistego pozbawienia wolności;

III.  uznaje oskarżonego M. K. (1) za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt III i IV aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk i przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i po przyjęciu, że zostały popełnione w ramach ciągu przestępstw po zastosowaniu art. 91 § 1 kk w myśl art. 11 § 3 kk na mocy art. 279 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  uznaje oskarżonego M. K. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt V aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 226 § 1 kk i za to na mocy art. 226 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierza oskarżonemu M. K. (1) karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VI.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu M. K. (1) na okres 3 (trzech) lat próby;

VII.  na mocy art. 72 § 1 pkt 4 kk zobowiązuje oskarżonego M. K. (1) w okresie próby do wykonywania pracy zarobkowej;

VIII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat B. S. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. G. z urzędu;

IX.  zasądza od oskarżonego M. K. (1) kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami postępowania w połowie, tj. w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych;

X.  zwalnia oskarżonego P. G. od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

II K 71/19

UZASADNIENIE

P. G. w okresie od dnia 7 marca 2019 roku do dnia 8 marca 2019 roku w G. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), zmierzał bezpośrednio do dokonania kradzieży z włamaniem do sklepu DELIKATESY (...), usytuowanego przy ul. (...) skąd zamierzał dokonać kradzieży mienia na szkodę M. W. w ten sposób, że P. G. usiłował kopiąc w drzwi wypchnąć drzwi wejściowe do sklepu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niepokonanie zabezpieczenia sklepu przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa po odbyciu w okresie od 20 maja 2014 roku do 15 grudnia 2016 roku kary łącznej 2 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Brodnicy, VII Zamiejscowego, Wydział Karny z siedzibą w G. (...), sygn. akt VII K 227/13 z dnia 24 czerwca 2013 roku obejmującego wyroki

- Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt IV K 688/12 za przestępstwo z art. 242 § 2 kk;

- Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu z dnia 18 lutego 2013 roku, sygn. akt VII K 37/13 za przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Ponadto P. G. w okresie od 7 marca 2019 roku do dnia 8 marca 2019 roku w G. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) po uprzednim wybiciu szyby okiennej znajdującej się na zapleczu budynku sklepu Delikatesy (...), usytuowanego przy ul. (...), wszedł do jego wnętrza skąd dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 200 złotych oraz wyrobów mięsnych o łącznej wartości 420 złotych, tj. mienia o łącznej wartości 620 złotych, a nadto w trakcie pobytu w sklepie umyślnie zniszczył mienie w postaci szuflady do pieniędzy o wartości 500 złotych, wagi elektronicznej o wartości 500 złotych, drzwi wewnętrznych koloru białego wartości 800 złotych, drzwi wewnętrznych wraz z ościeżnicą o wartości 1.000 złotych oraz czterech szyb okiennych- pojedynczych o łącznej wartości 200 złotych; tj. mienia o łącznej wartości 3.000 złotych działając na szkodę M. W., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa przestępstwa po odbyciu w okresie od 20 maja 2014 roku do 15 grudnia 2016 roku kary łącznej 2 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Brodnicy, VII Zamiejscowego, Wydział Karny z siedzibą w Golubiu-Dobrzyniu, sygn. akt VII K 227/13 z dnia 24 czerwca 2013 roku obejmującego wyroki

- Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt IV K 688/12 za przestępstwo z art. 242 § 2 kk;

- Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu z dnia 18 lutego 2013 roku, sygn. akt VII K 37/13 za przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

P. G. był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie. Jest rozwiedziony , na utrzymaniu ma dwoje dzieci w wieku 16 i 18 lat. Nigdzie nie pracuje , utrzymuje się z zasiłku z MOPS w kwocie 640 złotych.

Dowody:

Protokół przyjęcia zawiadomienia o przestępstwie k 2

Protokół oględzin k 7-8

Zeznania W. S. – k.9-10

Notatka urzędowa k 14

Protokoły oględzin k 36-39

Pokwitowanie odbioru mienia k 40

Wyjaśnienia P. G. – k. 64-65,

Dane o karalności P. G. k 67-69

Dokumentacja fotograficzna z miejsca włamania k 93-110

Dokumentacja fotograficzna k 115-118

Nagranie z zapisem z monitoringu k 141

Odpisy wyroków k 157- 163,169-170,172-214

Dane osobowopoznawcze k 222

Przesłuchany w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym P. G. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia w zasadzie zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Wyjaśnił, że tego dnia wspólnie z braćmi K. spożywał alkohol. Był mocno pijany . Następnie wpadł na pomysł by włamać się do sklepu mięsnego. Na włamanie udali się wspólnie z M. K. (1). Wskazał, że kopał drzwi ale nie mógł ich sforsować. Oddalili się więc, udając w nieznanym kierunku a następnie podjęli kolejną próbę włamania do tego samego sklepu mięsnego. Tym razem wspólnie z M. K. (1) podeszli od zaplecza sklepu, gdzie wybili szybę okienną. Weszli do wnętrza sklepu gdzie oprócz zaboru mienia dokonali umyślnego zniszczenia szuflady do pieniędzy, wagi elektronicznej, drzwi wewnętrznych i szyb okiennych. M. K. (2) nie brał udziału we włamaniu. Następnie udali się do domu P. G. gdzie nadal spożywali alkohol. Taką wersję wydarzeń powtórzył drugi ze współoskarżonych M. K. (1), który początkowo nie przyznawał się do stawianych mu zarzutów i w tym zakresie zmieniał swoje stanowisko, ale też podczas któregoś z przesłuchań przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Potwierdzał w swoich wyjaśnieniach, tych którym sąd dał wiarę, że do sklepu mięsnego włamał się wspólnie z P. G., że wspólnie z nim dokonał uszkodzenia mienia opisanego w zarzutach. Ponieważ podczas pierwszej próby włamania nie udało im się sforsować drzwi do sklepu mięsnego, podjęli drugą próbę dostania się do jego wnętrza, tym razem od strony zaplecza, gdzie wybili szybę. Jak wyjaśnił wewnątrz sklepu celowo dokonali uszkodzenia wyposażenia sklepu. Skradzione mienie złożyli w garażu, który wskazał M. K. (1) na ulicy (...). Stamtąd policja przekazała je pokrzywdzonej. Początkowo z zeznań M. K. (1) wynikało jakoby oskarżeni podczas jednej i tej samej próby włamania próbowali sforsować bezskutecznie drzwi do sklepu a następnie od razu udali się by wejść do niego od strony zaplecza. Jednak jak wynikało z kolejnych wyjaśnień M. K. (1) podjęli dwie próby włamania. Podczas pierwszej próbowali dostać się do wnętrza sklepu próbując sforsować drzwi co nieudolnie robił głównie P. G.. Ponieważ nie udało się w ten sposób wejść do środka zaniechali dalszych czynności i odeszli. Udali się w pobliże swojego miejsca zamieszkania. Za jakiś czas dopiero ponownie udali się na włamanie do tego samego sklepu i wówczas weszli do jego wnętrza po wybiciu szyby od zaplecza. Jak już wcześniej wskazano wyjaśnienia M. K. (3) podczas postępowania karnego ulegały zmianie. Raz przyznawał się do stawianych mu zarzutów innym razem nie. Składał różne wyjaśnienia. Ostatecznie sąd dał wiarę tym, w których przyznał się do stawianych zarzutów i opisał przebieg wydarzeń w sposób zgodny z tym co przyjęto w zarzutach. Następnie przed sądem wyraził skruchę oraz złożył na rozprawie głównej wniosek o dobrowolne poddanie się karze, który po nie wyrażeniu sprzeciwu przez prokuratora i pokrzywdzonych został zaaprobowany przez Sąd. Podobną postawę prezentował oskarżony G., który również przed sądem złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze, który został uwzględniony.

Dokonując oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego G., Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie w jakim są zgodne z ustalonym i przyjętym w sprawie stanem faktycznym. Pewne drobne nieścisłości jakie były pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego G. a wyjaśnieniami drugiego współoskarżonego K. w części w jakiej sąd uznał je za wiarygodne wynikały jak się wydaje ze stanu nietrzeźwości oskarżonego G. i w związku z tym niepamięci szczegółów. Te rozbieżności nie były jednak istotne i nie miały żadnego znaczenia jeśli chodzi o wyczerpanie znamion przestępstw stawianych oskarżonemu. Tak choćby co do tego, czy oskarżony G. wchodził do wnętrza sklepu, czy oczekiwał na zewnątrz i odbierał od M. K. (1) mienie zabierane ze sklepu. Sąd przyjął, że obaj byli w środku skąd zabrali mienie szczegółowo opisane w zarzucie.

W toku postępowania przygotowawczego dokonano zabezpieczenia nagrania z kamery sąsiedniego hotelu (...), która jest skierowana na ulicę (...), gdzie znajduje się sklep, do którego oskarżeni się włamali. Na nagraniu tym zarejestrowano pierwszą próbę dokonania włamania. Nieudolną próbę sforsowania przez oskarżonych drzwi do sklepu. W kontekście zebranych dowodów w tym głównie w oparciu o wyjaśnienia samych oskarżonych stwierdzić należy, że mimo to, że nagranie nie pozwalało na zidentyfikowania osób na nim widocznych z twarzy, to po skonfrontowaniu jego z pozostałymi dowodami stwierdzić należy, że nagranie to bez wątpienia zarejestrowało zachowania P. G. i M. K. (1).

Zeznania pokrzywdzonej M. W. korespondowały zarówno z wyjaśnieniami oskarżonych, jak również z protokołem oględzin miejsca kradzieży z włamaniem wraz z zabezpieczonymi śladami i dokumentacją fotograficzną. Sąd dał tym dowodom w całości wiarę. Zeznania pokrzywdzonej korespondowały z zeznaniami świadka W. S., którym sąd dał wiarę. Pokrzywdzona zdaniem Sądu prawidłowo wyceniła wartość skradzionych i zniszczonych przedmiotów. Za wiarygodne sąd uznał również zeznania świadków S. D. i P. K. – funkcjonariuszy policji, albowiem pochodziły one od osób nie zainteresowanych wynikiem postępowania i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Ich zeznania dotyczyły głównie okoliczności związanych z zatrzymaniem M. K. (1). Dokumenty takie jak protokóły oględzin, karty karne, dane osobopoznawcze oraz inne zgromadzone w sprawie Sąd uznał za w pełni wiarygodne, albowiem zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby w przewidzianej przez prawo formie i żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości.

Oceniając całokształt materiału dowodnego zgromadzonego w sprawie Sąd uznał, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstw z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 kk oraz przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 288 kk.

Wątpliwości sądu nie budziła przyjęta w akcie oskarżenia kwalifikacja prawna czynów zarzucanych oskarżonemu, albowiem w pierwszym punkcie aktu oskarżenia zarzucono oskarżonemu usiłowanie włamania do sklepu mięsnego zaś w drugim dokonanie włamania do tegoż samego obiektu. Sąd rozważał, czy nie jest to czyn współukarany uprzedni, jednak doszedł do wniosku, że skoro oskarżony po podjęciu pierwszej próby nieskutecznej nie zaniechał swojego działania lecz przystąpił po raz drugi po pewnym czasie do kolejnej realizacji włamania tym razem skutecznie, to należy przyjąć, że są to dwa odrębne czyny. Zachodziły, patrząc na okoliczności i moment popełnienia tych czynów podstawy do przyjęcia, że czyny te zostały popełnione w ramach ciągu przestępstw z art. 91§ 1 kk. Przestępstwo z art. 279 § 1 kk polega na kradzieży z włamaniem, co miało miejsce w przypadku popełnienia czynu określonego w pkt 2 aktu oskarżenia. Z kolei zgodnie z art. 13 § 1 kk odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje, co miało miejsce w przypadku popełnienia czynu określonych w pkt. 1 aktu oskarżenia. Ponadto oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 288§ 1 kk, bowiem z materiału dowodowego niezbicie wynikało, że oskarżeni umyślnie dokonali zniszczenia mienia znajdującego się w sklepie. Tak między innymi wynikało z wyjaśnień M. K. (4). Wartość mienia, którego zaboru dokonali oskarżeni była mniejsza niż wartość szkód, które wyrządzili. Jest to czyn o wysokim stopniu społecznej szkodliwości dlatego też musiał znaleźć swoje odzwierciedlenie w kwalifikacji prawnej przestępstwa przypisanego oskarżonemu.

Sąd uznając winę oskarżonego za zarzucane mu w pkt I i II aktu oskarżenia czyny, po zastosowaniu art. 11 § 3 kk i przyjęciu konstrukcji ciągu przestępstw na mocy art. 279 § 1 kk wymierzył mu karę jednego roku i trzech miesięcy pozbawienia wolności. W przekonaniu Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał, jego przyznanie się do winy oraz złożenie w sprawie wyjaśnień. Na niekorzyść oskarżonego przemawia natomiast fakt, iż dopuścił się przestępstw w stanie nietrzeźwości, jego uprzednia wielokrotna karalność i popełnienie przestępstw w warunkach powrotu do przestępstwa. Co prawda wartość mienia, którego zaboru dokonał oskarżony nie jest szczególnie wysoka ale nie zmienia to faktu , że dopuścił się przestępstwa kradzieży z włamaniem i że jest osobą wysoce zdemoralizowaną, w stosunku do której dotychczasowe oddziaływania resocjalizacyjne okazały się bezskuteczne.

Sąd przyjął, że czyny oskarżonego zostały popełnione w ramach ciągu przestępstw w myśl art. 91 § 1 kk .Przyjmując za zasadne przyjęcie konstrukcji prawnej ciągu przestępstw Sąd miał na uwadze, iż przestępstwa te zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, tej samej nocy, w podobny sposób i zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z tych przestępstw. Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd wziął pod uwagę okoliczności popełnianych przestępstw. Oskarżony gdy się włamywał to nastawiony był na szybki zysk potrzebny mu jak się wydaje na alkohol. Spowodował u pokrzywdzonej straty finansowe i materialne, które między innymi dzięki temu, że była ubezpieczona zostały naprawione. Ponadto Sąd miał na uwadze okoliczności dotyczące właściwości i warunków osobistych oskarżonego oraz jego dotychczasowy sposób życia. W szczególności co już wcześniej zostało nadmienione Sąd wziął pod uwagę tak istotny fakt dotychczasowej wielokrotnej karalności oskarżonego. Oskarżony był karany za różne rodzaje przestępstw, odbywał kary pozbawieni wolności. Jak widać z popełniania przestępstw przeciwko mieniu oskarżony uczynił sobie sposób na życie i metodę na szybkie zaspokajanie swoich potrzeb kosztem innych osób. Pomimo wcześniej wydanych orzeczen oskarżony nie zdobył się na żadną refleksję na temat swojego nagannego zachowania.

O braku jakiegokolwiek krytycyzmu oskarżonego świadczy również fakt, iż mimo nieudolnej próby włamania oskarżony postanowił nadal swój zamiar konsekwentnie realizować. Nawet świadomość ewentualnych grożących mu negatywnych konsekwencji w postaci pozbawienia wolności, której już doświadczył nie powstrzymała oskarżonego przed przestępczym procederem. W ocenie Sądu przebywanie oskarżonego na wolności będzie stanowić dla niego asumpt do dalszej bezkarności i nie powstrzyma przed popełnieniem kolejnych przestępstw, zwłaszcza przeciwko mieniu. Zasłanianie się niejako przez oskarżonego wpływem alkoholu i sugerowanie w ten sposób braku rozwagi przy podejmowaniu decyzji w ocenie Sądu dodatkowo napiętnowuje jego zachowanie i jednocześnie pozwala na przyjęcie stanowiska, iż jest on osobą wysoce zdemoralizowaną. Zdaniem Sądu jedynie kara izolacyjna w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy postawi dostateczną tamę dla dotychczasowej bezkarności oskarżonego i nie jest to kara surowa. W przekonaniu Sądu orzeczona kara pozbawienia wolności – tak co do rodzaju, jak i wysokości – jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Zdaniem Sądu taka kara w sposób właściwy uwzględnia zarówno okoliczności popełnionych przestępstw jak i osobowość sprawcy, będąc w odczuciu społecznym karą sprawiedliwą. Podkreślenia wymaga, że za przestępstwo z art. 279 § 1 kk może zostać wymierzona kara w wymiarze do 10 lat pozbawienia wolności. W niniejszej sprawie zachodzi materialna przesłanka do obostrzenia taj kary do 15 lat pozbawienia wolności, albowiem art. 91 § 1 kk umożliwia zwiększenie górnej granicy zagrożenia ustawowego o połowę. Orzeczona kara w tym przypadku nie może zatem razić surowością tym bardziej że oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa szczegółowo opisanych w akcie oskarżenia, które sąd podzielił. Oskarżony doskonale wiedział, jakie mogą być następstwa jego postępowania, a pomimo tego nie zaniechał swojej przestępczej działalności. Sąd miał na uwadze fakt przyznania się oskarżonego do popełnienia przestępstw i złożenie wyjaśnień, jednakże zdaniem Sądu była to jego taktyka związana z chęcią uzyskania jak najłagodniejszego orzeczenia.

Kierując się wskazaniami art. 63 § 1 kk, Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 08 marca 2019 roku od godz. 9.50 do dnia 9 marca 2019 roku godz. 14. tj. dwa dni rzeczywistego pozbawienia wolności.

Sąd zasądził na rzecz obrońcy z urzędu adwokat B. S. stosowne koszty w kwocie 516,60 złotych oraz na podstawie art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz.223 ze zm.) zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe, biorąc pod uwagę fakt, iż nie posiada on majątku ani stałej pracy i będzie przebywał w warunkach izolacji.