Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2023 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Bąkiewicz-Jakubowska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Aleksandra Cioch

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2023 roku w Golubiu-D.

sprawy z powództwa:

A. W. (1), A. W. (2), S. T.

przeciwko:

(...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz A. W. (1) kwotę 12.500,00 zł (dwanaście tysięcy pięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi poczynając od dnia 23 lipca 2018 roku do dnia zapłaty,

zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz A. W. (2) kwotę 12.500,00 zł (dwanaście tysięcy pięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi poczynając od dnia 23 lipca 2018 roku do dnia zapłaty,

zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz S. T. kwotę 12.500,00 zł (dwanaście tysięcy pięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi poczynając od dnia 23 lipca 2018 roku do dnia zapłaty,

w pozostałym zakresie powództwo oddala,

zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz A. W. (1), A. W. (2), S. T. kwoty po 630,66 zł (sześćset trzydzieści złotych sześćdziesiąt sześć groszy) na rzecz każdego z nich tytułem zwrotu części kosztów procesu.

sędzia

Wioletta Bąkiewicz – Jakubowska

I C 307/21

UZASADNIENIE

Powodowie A. W. (2), A. W. (1) i S. T. wnieśli o zasądzenie od (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwot po 25.000 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 23 lipca 2018 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po śmierci K. P. w wypadku komunikacyjnym. K. P. był wnukiem A. W. (2) i A. W. (1) oraz siostrzeńcem S. T.. (k. 3-7)

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości. (k. 65-68 akt).

Zarządzeniem z dnia 14 stycznia 2022 roku Sąd Rejonowy zawiadomił S. G. o toczącym się postępowaniu. (k.78)

Pismem z dnia 10 lutego 2022 roku S. G. wniósł o oddalenie powództwa w całości, jednakże nie zgłosił chęci udziału w niniejszym postępowaniu. (k. 90-91)

Sąd ustalił co następuje.

W dniu 14 lipca 2015 roku w miejscowości S. gm. C. S. G., naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym kierując samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) bez uprawnień i w stanie wskazującym na spożycie alkoholu oraz poruszając się środkiem drogi, a nie jak wynika to z prawa o ruchu drogowym – prawym pasem jezdni co spowodowało, że prawą przednią częścią pojazdu uderzył w kierującego rowerem K. P., który wyjechał z posesji na jezdnię z zamiarem jej przejechania z lewej strony na prawą, bez zachowania szczególnej ostrożności, który następnie uderzył głową przednia szybę, po czym został odrzucony na pobocze i w następstwie doznanych obrażeń zmarł.

W sprawie tego zdarzenia prowadzone było postępowanie karne. Wyrokiem z dnia 21 listopada 2018 roku w sprawie II K 194/18 Sąd Rejonowy w Lipnie uniewinnił S. G. od popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów. Niniejsze orzeczenie sąd oparł, w głównej mierze o opinię Katedry Medycyny Sądowej, która stwierdziła, iż S. G. poruszał się środkiem jezdni, bowiem ze względu na stan techniczny nawierzchni poruszanie się prawą stroną jezdni było praktycznie niemożliwe oraz opinię biegłego J. K. z której wynika, iż kierujący pojazdem w momencie zauważenia nieprawidłowego zachowania na drodze małoletniego rowerzysty nie miał możliwości uniknięcia wypadku. Ponadto biegły ustalił, iż S. G. poruszał się z administracyjnie dozwoloną prędkością. Potwierdzała to także opinia Instytutu Ekspertyz Sądowych im. Prof. J. S. w K., która stwierdzała, iż kierujący pojazdem miał możliwość dostrzeżenia małoletniego około 1,3 sekundy przed zdarzeniem, co było czasem niewystarczającym aby podjąć jakikolwiek manewr, który pozwoliłby na uniknięcie wypadku.

Od powyższego wyroku apelację wniósł prokurator Prokuratury Rejonowy w Lipnie, pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. P. (ojca małoletniego K. P.) oraz pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej A. P. (matki małoletniego K. P.).

Wyrokiem Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 08 listopada 2019 roku w sprawie II 1 Ka 96/19 uchylono zaskarżony wyrok i sprawę przekazano Sądowi Rejonowemu w Lipnie do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy miał na względzie opinię uzupełniającą Instytutu Ekspertyz Sądowych oraz fakt, iż do wypadku drogowego z udziałem małoletniego nie doszłoby gdyby S. G. przestrzegał porządku prawnego, a więc nie prowadził samochodu osobowego bowiem nie posiadał do tego uprawnień, a ponadto nie prowadziłby pojazdu mechanicznego w stanie po spożyciu alkoholu.

Sąd Rejonowe w Lipnie ponownie rozpoznał niniejszą sprawę i dnia 27 października 2020 roku wydał wyrok w sprawie II K 201/20, w którym to uznał S. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na postawie art. 177 § 2 kk wymierzył mu 2 lata pozbawienia wolności oraz orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat od uprawomocnienia się orzeczenia. Do ww. wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. P. oraz pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej A. P..

Sąd Okręgowy we Włocławku postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2021 roku wezwał Instytut Ekspertyz Sądowych do sporządzenia opinii uzupełniającej. Biegli w pełni podtrzymali poprzednie opinie sporządzone do niniejszej sprawy, ponadto wskazali, iż gdyby kierujący pojazdem jechał w sposób prawidłowy, a więc prawą stroną jezdni małoletni pokrzywdzony nie doznałby takich obrażeń w wyniku czego możliwe iż nie zmarłby w wyniku wypadku, jednakże, kierujący nie mógł poruszać się wyłącznie prawym pasem jezdni ze względu na stan techniczny jezdni.

Sąd Okręgowy we Włocławku po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w sprawie II 1 Ka 37/21 dnia 06 października 2021 roku w którym zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności obniżył do 1 roku, w pozostałej części zaskarżone wyrok utrzymał w mocy.

Postanowienia z dnia 15 marca 2022 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie w sprawie II AKzw 128/22 udzielił skazanemu S. G. zezwolenia na odbywanie w systemie dozoru elektronicznego kary 1 roku pozbawienia wolności.

(Dowód: akta sprawy II 1 Ka 37/21:

Opinia Katedry Medycyny Sądowej (...) M. K. w T. – k. 357-371

Opinia biegłego sądowego J. K. – k. 448-480

Opinia Instytutu Ekspertyz Sądowych – k. 560-602

Wyrok Sądu Rejonowego w Lipnie - k. 842,

Apelacje od wyroku Sądu Rejonowego w Lipnie z dnia 21 listopada 2018 roku – k. 891-905,

Opinia uzupełniająca Instytutu Ekspertyz Sądowych – k. 949-955

Wyrok Sądu Okręgowego we Włocławku – k. 974,

Wyrok Sądu Rejonowego w Lipnie – k. 1083,

Apelacje od wyroku Sądu Rejonowego w Lipnie z dnia 27 października 2020 roku – k. 1122-1137, 1146-1148, 1152-1158,

Opinia Instytutu Ekspertyz Sądowych – k. 1231-1241,

Wyrok Sądu Okręgowego we Włocławku – k. 1258,

Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie – k. 1387.)

Dnia 16 grudnia 2021 roku obrońca skazanego S. G. wniósł kasację do Sądu Najwyższego Izby Karnej za pośrednictwem Sądu Okręgowego we Włocławku, która zawierała wniosek o wstrzymanie zaskarżonego wyroku. Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2022 roku w sprawie V KK 160/22 Sąd Najwyższy postanowił nie uwzględnić wniosku o wstrzymanie zaskarżonego wyroku. Sąd Najwyższy po przeprowadzeniu rozprawy wydał dnia 12 kwietnia 2023 roku postanowienie w sprawie V KK 160/22, w którym to oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną.

( Dowód: akta sprawy (...) 15/21 k. 3-18, 45-46, 49)

Ze względu na fakt, iż wniesiono kasację, a rozstrzygnięcie niniejszego postępowania było uwarunkowane rozstrzygnięciem sprawy karnej Sąd postanowieniem z dnia 23 stycznia 2023 roku na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 kpc zawiesił postępowanie. Po uznaniu przez Sąd Najwyższy kasacji jako oczywiście bezzasadnej, Sąd postanowieniem z dnia 15 maja 2023 roku podjął postępowanie w sprawie.

(Dowód: Postanowienie o zawieszeniu postępowania – k.182

Postanowienie o podjęciu postępowania – k. 195)

A. W. (2) i A. W. (1) byli dziadkami macierzystymi małoletniego. K. P. oraz powodów łączyła głęboka więź emocjonalna. Uczestniczyli oni w wychowaniu małoletniego od jego urodzenia, wielokrotnie pozostawał pod ich opieką. Gdy matka małoletniego znajdowała się w szpitalu z powodu ciąży, powodowie sprawowali bezpośrednią opiekę nad małoletnim. Dziadkowie czynnie uczestniczyli w edukacji małoletniego, A. W. (2) nauczyła K. P. liter oraz pierwszego pacierza.

S. T. jest siostrą A. P., matki małoletniego oraz była matką chrzestną K. P., spędzali wspólnie wiele czasu, a powódka czynnie uczestniczyła w życiu małoletniego, poprzez wspólne zabawy oraz wyjazdy. W przeddzień wypadku w którym zginął małoletni wraz z powódką byli na wspólnym posiłku, wspólnie układali plany.

Powódka S. T. nie miała wówczas własnych dzieci, opiekowała się małoletnim K. i dbała o jego dobro jak o swoje dziecko. Wraz z matką małoletniego jeździła z nim do lekarza, bowiem małoletni chorował kardiologiczne i wymagał stałych (co 3 miesiące) wizyt u kardiologa.

Małoletni wraz z powodami wspólnie spędzał świata oraz świętował ważne życiowe okazje takie jak urodziny.

Powodowie wraz z rodzicami małoletniego opiekują się jego grobem, regularnie go odwiedzają. Okoliczności w jakich zmarł małoletni oraz fakt, iż był on jedynie 11 letnim dzieckiem spowodowały, iż okres żałoby u powodów uległ znacznemu wydłużeniu. Fakt, iż śmierć małoletniego spowodowana była wypadkiem, w którym brał udział kierowca znajdujący się w stanie po spożyciu alkoholu spowodowała u powódki S. T. poczucie niesprawiedliwości.

Śmierć małoletniego w sposób negatywny wpłynęła na zdrowie powódki A. W. (2), która zaczęła mieć problemy kardiologiczne, przyjmuje także od tego czasu leki przeciwdepresyjne. S. T. po śmierci małoletniego K. P. korzystała z pomocy psychologa, bowiem nie potrafiła sobie poradzić ze stratą siostrzeńca. Obecnie stan psychiczny powodów nie wymaga leczenia psychiatrycznego, czy też opieki psychologicznej, jednakże śmierć małoletniego K. P. niewątpliwie była dla powodów traumatycznym przeżyciem.

(Dowód: akt zgonu – k. 17

akt urodzenia A. W. (3) (A. P.) – k. 18

akt urodzenia powódki S. T. – k. 19

akt małżeństwa powódki S. T. – k. 20

fotografie rodzinne – k. 21-42

KRS pozwanego – k. 70-75

Zeznania świadka A. P. – k. 95-96v. 00:05:32-00:33:34

Zeznania powódki S. T. – k. 97-98 00:34:21-00:49:17

k. 213v.-214 00:12:55-0000:17:40

Zeznania powoda A. W. (1) – k. 98 00:49:17-00:53:44,

k. 213v. 00:05:19-00:12:38

Zeznania powódki A. W. (2) – k. 98v.-99 00:53:56-01:07:44

Opinia psychologiczna A. W. (1) – k. 121-124

Opinia psychologiczna A. W. (2) – k. 125-128

Opinia psychologiczna S. T. – k. 129-133

Pismo pozwanego – k. 139-140, 162-163, 215-217

Opinia psychiatryczna A. W. (2) – k. 143-144

Opinia psychiatryczna A. W. (1) – k. 145-146

Opinia psychiatryczna S. T. – k. 147-148

Pismo pełnomocnika powodów – k.160, 219)

Sąd zważył co następuje

Ustalony powyżej stan faktyczny był bezsporny co do faktu, iż pozwany w dniu zdarzenia udzielał ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, kierującemu samochód osobowy m-ku O. (...) o numerze rej (...) oraz że co do zasady ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za następstwa wypadku drogowego w następstwie którego poniósł śmierć małoletni K. P.. Poza sporem było też prawomocne skazanie kierowcy, który był sprawcą wypadku prawomocnym wyrokiem skazującym.

Zgodnie z treścią zdania pierwszego art. 11 k.p.c. - ustalenia wydanego w postepowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Z przepisu tego wyraźnie wynika, że moc wiążącą mają wyłącznie zawarte w wyroku skazującym ,,ustalenia’’, ponadto, że nie chodzi o wszelkie ustalenia zawarte w wyroku, ale tylko te, które dotyczą popełnienia przestępstwa. Żadnego znaczenia nie mają zatem okoliczności dotyczące skutków przestępstwa, w tym powstania i rozmiaru szkody, przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody, okoliczności, które mają znaczenie tylko dla wymiaru sankcji karnej. Ustalenia co do popełnienia przestępstwa to zatem wszelkie okoliczności decydujące o bycie, o istocie konkretnego przestępstwa, a w tym okoliczności wypełniające ustawowe znamiona przestępstwa. Chodzi o ustalenia co do sprawcy przestępstwa, czasu i miejsca jego popełnienia, okoliczności świadczące o wypełnieniu ustawowych znamion danego czynu zabronionego zarówno o charakterze przedmiotowym jak i podmiotowym. W szczególności będą to okoliczności wskazujące na sposób zachowania się sprawcy odpowiadający znamionom czasownikowym danego przestępstwa, sposób popełnienia przestępstwa czy też okoliczności wskazujące na powstanie określonych przez ustawę skutków, które decydują o bycie przestępstwa. Skazanie przesądza o winie sprawcy. Sąd w postępowaniu cywilnym, w wypadku wydania wyroku skazującego nie może czynić ustaleń wskazujących na brak winy sprawcy. W wyroku z 10.10.75 r ICR 656/75 L., SN wskazał, że wina, która mogła nie wystarczać do uznania, że pozwany popełnił przestępstwo, jest wystarczająca do uznania jego odpowiedzialności cywilnej. W świetle bowiem art. 425 k.c. nawet najmniejszy stopień winy sprawcy szkody wystarcza do obciążenia go odpowiedzialnością cywilną. Sąd cywilny orzekając o odpowiedzialności odszkodowawczej samodzielnie ocenia przesłanki tej odpowiedzialności, oraz bada wszelkie okoliczności wpływające na wysokość szkody oraz należnego odszkodowania.

Przeciwko ubezpieczonemu u pozwanego ubezpieczyciela kierowcy pojazdu został po długotrwałym postepowaniu karnym, wydany wyrok skazujący. Wydanie tego wyroku poprzedzone zostało między innymi opiniami i zeznaniami biegłych. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego opinia biegłego sporządzona w postepowaniu karnym jest źródłem informacji, dowodem wytworzonym przez osobę mającą wiadomości specjalne działającą na zlecenie sądu. Dowód ten podlega ocenie na podstawie art. 233 §1 k.p.c. i może stanowić podstawę do dokonania ustaleń faktycznych w postępowaniu cywilnym. Nie ma więc przeszkód, przy braku sprzeciwu stron, by opinie takie zostały wykorzystane w postepowaniu cywilnym. W treści każdej z opisanych powyżej opinii podnoszony był fakt przyczynienia się małoletniego do zaistniałego wypadku. Wniosek taki złożony został również przez pozwanego ubezpieczyciela. Przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody jest jedynie warunkiem wstępnym miarkowania odszkodowania, gdyż nie nakłada na sąd obowiązku zmniejszenia odszkodowania, ani nie przesądza stopnia tego zmniejszenia. Nawet stwierdzenie przyczynienia się poszkodowanego nie obliguje sądu do zmniejszenia odszkodowania, bowiem decydują o tym także takie czynniki jak podstawa odpowiedzialności sprawcy szkody, stopień winy obu stron czy też nieprawidłowość zachowania się poszkodowanego. Stanowią one przesłanki oceny, czy w ogóle i w jakim stopniu uzasadnione jest zmniejszenie obowiązku naprawienia szkody. (tak np. wyrok SA w Lublinie z 14.05.2014 r., I ACa 85/14, LEX nr 1466867, I ACa 17/14 LEX 1455532, SA w B. czy SA w Ł. z 12.03.2104 r., I ACa 1257/13 LEX 1451720).

Z tych też względów Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego w przedmiocie dopuszczenia uzupełniającej opinii biegłego w kwestii ustalenia stopnia przyczynienia się poszkodowanego do zaistniałego wypadku. Powyższe wyraźnie bowiem wskazuje, iż ustalenie przyczynienia – w świetle aktualnego i ugruntowanego już stanowiska piśmiennictwa i judykatury jest jedynie warunkiem wstępnym, od którego zależy możliwość rozważenia zmniejszenia odszkodowania i warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym, gdyż samo przyczynienie nie przesądza zmniejszenia obowiązku naprawienia szkody, a ponadto stopień przyczynienia nie jest bezpośrednim wyznacznikiem zakresu tego zmniejszenia. O tym, czy obowiązek naprawienia szkody należy zmniejszyć ze względu na przyczynienie się, a jeżeli tak to w jakim stopniu należy to uczynić, decyduje bowiem Sąd w granicach wyznaczonych przez art 362 k.p.c.. Czym innym jest bowiem określenie stopnia przyczynienia się poszkodowanego ocenianego zgodnie z zasadą adekwatnego związku przyczynowego, a czym innym zaś ustalenie ewentualnego pomniejszenia należnego odszkodowania.

Ustalenie przyczynienia jest jedynie warunkiem wstępnym, od którego w ogóle zależy możliwość rozważenia zmniejszenia odszkodowania, lecz niewystarczającym, gdyż samo przyczynienie nie przesądza zmniejszenia obowiązku naprawienia szkody, a ponadto stopień przyczynienia nie jest bezpośrednim wyznacznikiem zakresu zmniejszenia. W uchwale z dnia 20.09.1975 roku , III CZP 8/75 Sąd Najwyższy podniósł, że zachowanie się małoletniego poszkodowanego, któremu z powodu wieku winy przypisać nie można, może stosownie do art 362 k.c. uzasadniać zmniejszenie odszkodowania należnego od osoby odpowiadającej za szkodę na podstawie art 436 k.c. Z kolei rozumienie art 362 k.c. w ten sposób, że przyczynieniem się poszkodowanego do powstania szkody jest każde jego zachowanie pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą wyrządzoną przez inną osobę, znajduje jednoznaczne oparcie w brzmieniu tego przepisu. Jeżeli poszkodowany, jak w niniejszej sprawie, miał mniej niż 13 lat, a więc winy przypisać mu nie można, odpada stosowanie wprost wytycznej zawartej w art 362 k.c. eksponującej znaczenie okoliczności ,,stopnia winy obu stron''. Ta ustawowa wskazówka nie traci jednak na znaczeniu, gdyż nadal uzasadnia konieczność uwzględnienia i porównania czynników subiektywnych występujących po obu stronach, jako elementu o pierwszorzędnym znaczeniu przy podejmowaniu decyzji czy i w jakim stopniu należy obniżyć odszkodowanie.

W niniejszej sprawie występuje ten element, że poszkodowanemu, którego zachowanie pozostawało w normalnym związku przyczynowym z powstaniem szkody, nie można przypisać winy, ale można przypisać lekkomyślne zachowanie, gdyż mógł zdawać sobie sprawę, że może doprowadzić do ujemnych następstw. Mający 11 lat K. P. posiadał kartę rowerową, toteż zdaniem sądu, posiadał pewien zakres świadomości, zdolność oceny oraz możliwości rozeznania i analizy sytuacji na drodze. W niekwestionowanych opiniach biegłych uznawano, że jego zachowanie w każdym przypadku stałoby się przyczyną wypadku. W konsekwencji w ostatniej opinii uzupełniającej, która została uwzględniona przez sąd w wyroku skazującym ustalono, iż jazda kierowcy dalej od środka jezdni nie spowodowałaby że do wypadku by nie doszło.

Stosownie do treści art 446§4 k.c. w przypadku śmierci poszkodowanego na skutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmowane jest szerokie ujęcie rodziny, oparte na kryterium więzi emocjonalnej. Obejmuje on osoby, które z uwagi na konkretny układ stosunków faktycznych pozostawały w relacjach szczególnej bliskości, niezależnie od formalnej kolejności pokrewieństwa wynikającego z przepisów kodeksu rodzinnego.

Powodowie wykazali, iż pomiędzy nimi, a małoletnim K. istniała mocna, pozytywna więź emocjonalna. Zarówno dziadkowie jak i ciocia chłopca aktywnie uczestniczyli w życiu chłopca i pełnił on istotną rolę w ich życiu.

W kontekście powyższych rozważań kwestię sporną stanowiła wysokość należnego odszkodowania. Powodowie twierdzili, iż adekwatnym odszkodowaniem są kwoty dochodzone w pozwie, a pozwana żądała ich obniżenia o 50% ze względu na przyczynienie poszkodowanego. Celem zadośćuczynienia jest kompensacja doznanej krzywdy, a więc złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej i pomoc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym jego sytuacji. Na rozmiar krzywdy mają wpływ przede wszystkim wstrząs psychiczny, cierpienia wywołane śmiercią bliskiej osoby, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci oraz rodzaj i intensywność więzi będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień , w jakim pokrzywdzony umiał się odnaleźć w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania. Niewątpliwie krzywdę doznaną w wyniku śmierci bliskiej osoby bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej. Każdy przypadek jest inny i musi być traktowany indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, przy czym ocena ta powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie wyłącznie na subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego.

W ocenie sądu w przypadku powodów adekwatną kwotą będzie 12500 zł na rzecz każdego z powodów. Powodowie uczestniczyli w życiu małoletniego K., opiekowali się nim pod nieobecność rodziców, był on dla nich tak jak i pozostałe dzieci w rodzinie ważną , bliską osobą z którą byli związani emocjonalnie. Bez wątpienia mimo upływu kilku lat od jego śmierci, są nadal na etapie intensywnego pielęgnowania i podtrzymywania pamięci o zmarłym, kultywują jego pamięć i bez wątpienia jego śmierć była dla nich niesamowitą traumą.

Jednocześnie bezsporne jest, że przyczyną zdarzenia było nagłe wyjechanie rowerem przez małoletniego z terenu posesji wprost pod nadjeżdżający pojazd. Zachowanie to pozostaje bez wątpienia w adekwatnym związku przyczynowym z powstałą szkodą i nie mieściło się w przyjętych regułach postepowania na drodze publicznej. Z drugiej strony jak stwierdzono w prawomocnym wyroku skazującym sprawca szkody umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym kierując samochodem bez uprawnień i w stanie wskazującym na spożycie alkoholu oraz poruszając się środkiem drogi, a nie prawym pasem jezdni uderzył w kierującego rowerem K. P., który wyjechał z posesji na jezdnię. Wpływ okoliczności wtargnięcia na jezdnię przez pokrzywdzonego miał bezsporny wpływ na doznaną szkodę, przy czym w sposób miarodajny nie sposób ustalić jakie znaczenie dla skutków wypadku miało zachowanie sprawcy szkody.

Jak wyżej wykazano, przy miarkowaniu wysokości zadośćuczynienia sąd bierze pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy. Należało uwzględnić fakt przyczynienia poszkodowanego, uznając jednakże, jak w powyżej uczynionych wywodach, iż samo przyczynienie się jest warunkiem koniecznym ale niewystarczającym do zmniejszenia odszkodowania i nie przesądza o automatycznym jego zmniejszeniu. Czym innym jest bowiem określenie stopnia przyczynienia osoby poszkodowanej ocenianego zgodnie z zasadą adekwatnego związku przyczynowego, a czym innym zaś ustalenie ewentualnego pomniejszenia poszkodowanym odszkodowania.

Z tego względu należało uznać, iż w okolicznościach rozpoznawanej sprawy adekwatnym ze względu na przyczynienie się poszkodowanego jest obniżenie należnego powodom zadośćuczynienia o 50%, pomimo, że jak wynika z ustaleń faktycznych , małoletniemu można było przypisać większe przyczynienie nawet jak wnosił pozwany do 70%. Okoliczności zdarzenia, brak uprawnień kierowcy do prowadzenia pojazdu, stan po użyciu alkoholu, poruszanie się środkiem drogi sprawiają, iż pomimo niewątpliwego znacznego przyczynienia się poszkodowanego do zdarzenia należało zdecydować o mniejszym zakresie miarkowania należnego powodom zadośćuczynienia, aniżeli wynikający bezpośrednio ze stopnia przyczynienia. Z drugiej jednak strony sposób prowadzenia samochodu przez sprawcę nie można było uznać za przyczynę wypadku, a kierujący nie miał możliwości uniknięcia wypadku.

Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności należało zasądzić kwoty po 12500 zł na rzecz każdego z powodów.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Zgodnie z przepisem art 481 k.c. wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia w przypadku gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W myśl natomiast art 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno zostać spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W rozpoznawanej sprawie powodom należało przyznać odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z art 14 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polski Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zgodnie z którym wypłata winna nastąpić w terminie 30-dniowym od zgłoszenia szkody.

O kosztach rozstrzygnięto po myśli art 100 .k.p.c. w zw. z art 98§1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powodowie ponieśli koszty w łącznej kwocie 15824,43 zł. Na koszty te złożyła się opłata od pozwu w wysokości 3750 zł, zaliczki na opinię biegłego w kwocie 1223,43 zł oraz koszty pełnomocnika w wysokości po 3600 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictw. Pozwany poniósł łącznie koszty w kwocie 12040,43 zł, na które złożyły się zaliczki na biegłego i koszty pełnomocnika.

Stosownie do wyniku rozstrzygnięcia koszty te zostały pomiędzy stroną powodową i pozwaną rozłożone po połowie. Z tego względu należało zasądzić od pozwanego na rzecz każdego z powodów tytułem rozliczenia kosztów po 630, 33 zł.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.

sędzia

Wioletta Bąkiewicz-Jakubowska