Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2023 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Bąkiewicz-Jakubowska

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Malinowska-Sobotka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2023 roku w G.-D.

sprawy z powództwa M. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo.

2.  Zasądza od powoda M. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1.817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia

Wioletta Bąkiewicz-Jakubowska

I C 111/23 Uzasadnienie

Powód M. D. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w E. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko (...) S.A. w W. powództwo o zapłatę kwoty 3185,86 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, iż przedmiotowe roszczenie wynika z kosztów naprawy pojazdu marki N. (...) o numerze rej. (...) w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 18.03.2022 roku, które zostało uszkodzone przez sprawcę, który posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu u pozwanego ubezpieczyciela. Pozwany przejął odpowiedzialność za skutki zdarzenia i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 3022,26 zł, a zgodnie z kalkulacją powoda szkoda wynosiła 5728,22 zł. Niniejszym pozwem dochodzona jest różnica w kosztach naprawy pojazdu i koszt 480 zł z tytułu prywatnej opinii wykonanej na zlecenie powoda. Powód podał, że jest uprawniony do żądania tej kwoty jako następca prawny poszkodowanego, gdyż nabył wierzytelność w wyniku cesji.

W dniu 30 marca 2023 roku w sprawie I Nc 129/23 został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zasądzający dochodzone roszczenie w całości (nakaz k. 41 akt).

Pozwany wniósł sprzeciw od przedmiotowego nakazu (sprzeciw k. 44-49 akt) w którym wniósł o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego podał, że powód żąda odszkodowania w oparciu o abstrakcyjny koszt naprawy, który nie został poparty żadnymi dowodami., a wypłacone odszkodowanie odpowiada kosztom jego naprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 marca 2022 roku miało miejsce zdarzenie drogowe w wyniku którego uległ uszkodzeniu pojazd marki N. (...) należący do poszkodowanego D. B. (1) o numerze rej. (...). Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Pozwany przejął odpowiedzialność za skutki zdarzenia i po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej wysokości 3022,36 zł Poszkodowany D. B. (2) sam dokonał naprawy swojego pojazdu. Odszkodowanie, które otrzymał wystarczyło na jego naprawę.

(Dowód zeznania świadka D. B. (2) 00:03:57-00:05:59 k. 71v akt).

Poszkodowany właściciel pojazdu dokonał w dniu 10.11.2022 roku umowę przelewu wierzytelności z polisy na rzecz P. z siedzibą w E..

(Dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 21 akt).

W związku z przedmiotową szkodą nabywca wierzytelności dokonał kalkulacji naprawy uszkodzonego w wynika przedmiotowego zdarzenia pojazdu. W wyniku tej kalkulacji ustalony został koszt naprawy pojazdu w wysokości 5728,22 zł.

(Dowód: kalkulacja powoda k. 25-30 akt).

Za wykonaną kalkulacje powód poniósł koszt 480 zł.

(Dowód: faktura za kalkulację k. 31 akt).

Na uzasadnione koszty naprawy pojazdu w przypadku naprawy w zakładzie naprawczym należałoby uwzględnić koszt naprawy blacharskiej i naprawa techniczna przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę w wymiarze 110 zł netto (stawki odpowiadające lokalnym warunkom rynkowym w okresie szkody na terenie G.-D. i okolic w marcu 2022 roku). Koszt naprawy przedmiotowego pojazdu przy uwzględnieniu takiej stawki wynosił 5728,22 zł brutto.

(Dowód: opinia biegłego k. 80-89 akt).

Poszkodowany użytkował i nadal użytkuje pojazd, co w naturalny sposób prowadzi do zmian w zakresie uniemożliwiającym odtworzenie stanu bezpośrednio po naprawie. A tylko w taki sposób i w takim czasie byłoby możliwe poprawne zweryfikowanie zakresu i rozmiaru naprawy pojazdu. Ponadto w chwili obecnej taka weryfikacja naprawy wymagałaby chociażby częściowego demontażu części w zakresie wynikającym z kosztorysu pozwanego, co mogłoby narazić właściciela pojazdu na niezamierzoną szkodę. Skąd nie jest możliwe odniesienie się do kosztów naprawy wykonanej przez poszkodowanego, ponieważ rzeczywiste koszty nie zostały udokumentowane. W kalkulacji sporządzonej przez ubezpieczyciela zaniżono stawkę za robociznę do wartości 49 zł netto, dokonano potrącenia za materiały lakiernicze w wysokości 33 % oraz zastosowano ceny części zamiennych w jakości P bez ustalenia rzeczywistej jakości części uszkodzonych i zakwalifikowanych do wymiany,

(Dowód; opinia biegłego j. w.).

Poszkodowany dostał odszkodowanie , które zainwestował w zakup części do naprawy uszkodzeń. Swojej pracy nie liczył bo sam naprawia swój samochód, gdyż trochę się na tym zna. Nie naprawił jeszcze zderzaka, ale nie pomięta czy został on zakwalifikowany do naprawy czy do wymiany. Powód sam zgłosił się do niego z informacją, że wypłacone odszkodowanie jest za niskie. Poszkodowany nie wie skąd powód dysponował jego danymi i żałuje że przystał na umowę z powodem. To powód twierdził, że wypłacone mu odszkodowanie jest zaniżone. Podpisał przygotowane dokumenty i potem żałował swojej decyzji.

(Dowód: zeznania powoda nagranie 00:02:38, 00: 07:09 k. 71 v akt).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron oraz w oparciu o zeznania świadka D. B. (2), któremu sąd dał wiarę. Zeznania świadka korespondują z pozostałym materiałem dowodowym i są logiczne.

Dokonując ustaleń faktycznych sąd oparł się ponadto na opinii biegłego sądowego z dziedziny motoryzacji w osobie P. L.. Oceniając opinię biegłego sądowego, sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków, opinia ta była bowiem rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie.

Sąd zważył, co następuje:

W myśl przepisu art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 k.c.).

W niniejszej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzony został przedmiotowy samochód. W dacie szkody właściciela pojazdu, który był sprawcą szkody, łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC. Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Osią sporu w niniejszej sprawie była jedynie wysokość dochodzonego roszczenia z tytułu odszkodowania. Jak wyżej wskazano w pozwie dochodzona była różnica pomiędzy kwotą za naprawę, na którą opiewała sporządzona przez powoda kalkulacja naprawy, a kwotą wypłaconego odszkodowania.

Podstawą roszczenia stanowią przepisy art. 822 §1 k.c. w zw. z art. 34 ust 1 i art. 36 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2022 r . poz. 2277 z późn. zm.).

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego, wynika że poszkodowany właściciel pojazdu dokonał naprawy przywracając pojazd do stanu poprzedniego za kwotą około 3000 zł. Poszkodowany nie odwołał się od decyzji ubezpieczyciela , który wypłacił mi odszkodowanie w kwocie 3022,26 zł. W razie naprawienia pojazdu we własnym zakresie uprawniony nie może żądać zapłaty odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową, tzn. stanowiącego równowartość kosztów restytucji, czyli hipotetycznych kosztów naprawy tego pojazdu (tak SN w wyroku z dnia 08.12.2022 r. II CSKP 726/22, OSNC 2023, nr 6, poz. 62.).

Żądanie zapłaty kosztów nieprzeprowadzonej restytucji nie może być uwzględnione, jeśli przywrócenie stanu poprzedniego nie jest możliwe. W takich bowiem przypadkach zgodnie z art. 363§1 zd. 2 k. c. roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu rozumianego jako rekompensata pieniężna obliczona metodą dyferencyjną. Ma to miejsce w sytuacji zbycia uszkodzonego pojazdu albo, jak w niniejszej sprawie, samodzielnego naprawienia samochodu przez poszkodowanego. Samodzielne naprawienie szkody przez jego właściciela nie pozwala na obliczenie odszkodowania w sposób kosztorysowy jako hipotetycznych kosztów przywrócenia stanu poprzedniego, a z pominięciem kosztów rzeczywiście poniesionych (tak SN w wyroku z 10.06.2021 r., (...) 1/21).

Niewątpliwie poszkodowany nie był obowiązany do naprawienia pojazdu. Dokonał jednak naprawy pojazdu i złożył na tą okoliczność zeznania w charakterze świadka. Z tego względu nie było możliwym pominięcie tego faktu podczas oceny zasadności żądania objętego pozwem. Dokonanie naprawy pojazdu wpłynęło bowiem na ocenę wielkości szkody, a w konsekwencji na wysokość roszczenia odszkodowawczego (tak SN w uzasadnieniu wyżej przywołanego orzeczenia).

Zgodnie z orzeczeniem SN z dnia 10 czerwca 2021 ro ( (...) 1/21. OSNC 2022. Nr 3, poz. 33) żądanie odszkodowania wyliczonego jako nieponiesione koszty przyszłej naprawy pojazdu jest wykluczone, gdy naprawa jest już niemożliwa, co ma miejsce w razie uprzedniego naprawienia.

W §2 umowy cesji zawarto zapis, że cedent przenosi na cesjonariusza prawo do pełnego odszkodowania, jednak jak już wyżej wykazano, żądanie odszkodowania wyliczonego jako nieponiesione koszty przyszłej naprawy pojazdu jest wykluczone, gdy naprawa jest już niemożliwa, co ma miejsce np. w razie jego uprzedniego naprawienia. W takiej sytuacji punktem odniesienia są koszty rzeczywistej naprawy i im odpowiada pełne odszkodowanie. Z okoliczności sprawy nie wynikają żadne przesłanki, że pojazd nie został przywrócony do stanu poprzedniego. Poszkodowany jednoznacznie zeznał, że za wypłacone odszkodowanie nabył części do naprawy pojazdu. Gdyby dokonał zapłaty za robociznę odszkodowanie mogłoby okazać się za niskie. Przez to jednak, że sam dokonał naprawy nie poniósł kosztów robocizny, co spowodowało, że wypłacone odszkodowanie wystarczyło na dokonanie tej naprawy.

Oparcie się na hipotetycznych kosztach, w sytuacji gdy pojazd został naprawiony za kwotę niższą, a przy tym brak jest przesłanek dla przyjęcia, że nie przywrócono go do stanu poprzedniego, prowadziłoby do wykreowania fikcyjnej szkody oderwanej od rzeczywistych kosztów jej rozmiarów i kosztów usunięcia.

Powód dochodził również w niniejszym postępowaniu kosztów prywatnej ekspertyzy sporządzonej na jego zlecenie. Wskazać należy, że zgodnie z uchwałą SN z dnia 29 maja 2019 roku (III CZP 68/18, OSNC 2019, nr 10 poz. 98)., nabywcy w drodze przelewu przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconych osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Koszty te w niniejszej sprawie nie poniósł poszkodowany i nie mieszczą się one w normalnym związku przyczynowym ze szkodą. Powód skupujący wierzytelności jest podmiotem zawodowo zajmującym się oceną ryzyka i szacowaniem strat, a ponadto prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży i wynajmie samochodów, toteż przez ten pryzmat należy oceniać niezbędność sporządzenia tej opinii. Powód jest przedsiębiorcą zajmującym się również nabywaniem i dochodzeniem wierzytelności z tytułu szkód komunikacyjnych, toteż jest profesjonalistą w tej dziedzinie, a ponadto umowa cesji nie wskazywała by objęto nią również prawo dochodzenia zwrotu kosztów opinii prywatnej. W tych okolicznościach trudno zdaniem sądu uznać, że był to niezbędny wydatek.

Z powyższych względów powództwo podlegało oddaleniu w całości.

O kosztach procesu rozstrzygnięto zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu w oparciu o art. 98 §1 i §3 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1817 zł tytułem zwrotu kosztów, na które złożył się poniesiony przez pozwanego koszt wynagrodzenia pełnomocnika ustalony w oparciu o §2 ust 3 Rozporządzenia z dnia 22.10.2015 roku w/s opłat za czynności adwokackie, zaliczka na biegłego w kwocie 900 zł oraz 17 zł opłaty skarbowej.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.

sędzia

Wioletta Bąkiewicz-Jakubowska