Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Bąkiewicz-Jakubowska

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Malinowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2023 roku w G.-D.

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B.

przeciwko D. J.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej D. J. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 61.432,01 zł (sześćdziesiąt jeden tysięcy czterysta trzydzieści dwa złote jeden grosz) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od dnia 7 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej D. J. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 8.489,00 zł (osiem tysięcy czterysta osiemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia

Wioletta Bąkiewicz-Jakubowska

I C 3 /23

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S. A. z siedzibą w B. wniósł pozew przeciwko pozwanej D. J. o zapłatę kwoty 61432,01 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, a także kosztami procesu. W uzasadnieniu podano, że przedmiotowe roszczenie wynika z zawartej pomiędzy stronami umowy kredytu, z której pozwana się nie wywiązała.

Pełnomocnik pozwanej w odpowiedzi na pozew (k. 53-57) wniósł o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu. W odpowiedzi wskazano, że kwestionuje się powództwo co do zasady i co do wysokości. Podniesiono, że postanowienia umowy są bezskuteczne wobec pozwanej, gdyż nie były z nią indywidualnie uzgodnione. Zakwestionowano również skuteczność postanowień dotyczących prowizji, prawidłowość naliczania odsetek oraz nieprawidłowe wypowiedzenie umowy kredytowej. Ponadto pełnomocnik pozwanej przedłożył oświadczenie z dnia 23 stycznia 2023 roku o kredycie darmowym, które zawierało oświadczenie, że zawarta umowa kredytu stanowi umowę kredytu darmowego z powodu naliczenia odsetek za cały okres obowiązywania umowy od pożyczki obejmującej również kredytowane koszty. (oświadczenie k. 59).

W odpowiedzi na pismo pozwanej pełnomocnik powoda podtrzymał swoje stanowisko w sprawie (pismo pełnomocnika powoda k. 72-113 akt).

Sąd ustalił co następuje.

Pomiędzy pozwaną D. J., a powodem Bankiem (...) S. A. z siedzibą w B. zawarta została w dniu 12 marca 2021 roku umowa kredytu gotówkowego (...) nr (...)- (...).

Kwota kredytu wynosiła 60.978,26 zł. Powód zgodnie z wnioskiem pozwanej udzielił jej kredytu w tej wysokości obejmującego: środki przeznaczone na koszty prowizji w wysokości 4878,26 zł, a pozostała kwota w wysokości 56100 zł przekazana została na rzecz pozwanej na wskazane przez nią konto. Całkowity koszt kredytu na dzień zawarcia umowy wynosił 28317,99 zł , a całkowita kwota do zapłaty kwotę 84417,99 zł. Rzeczywista roczna kwota oprocentowania wynosiła 9,59% ( (...)). Zgodnie z umową bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia w przypadku: nie dokonania przez kredytobiorcę w terminie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim dwukrotnym listownym wezwaniu do zapłaty, naruszenia warunków umowy bądź ujawnienia, że informacje przekazane przez kredytobiorcę są nieprawdziwe, niewywiązania się z pozostałych zobowiązań.

(Dowód; umowa k. 9-13 akt).

Pozwana zaprzestała płatności kredytu i w wezwaniu z dnia 8 czerwca 2022 roku dokonano wezwania pozwanej do zapłaty kwoty 1699,55 zł., a z dnia 11 lipca 2022 roku do zapłaty kwoty 2590,68 zł tytułem zadłużenia przeterminowanego. Wobec braku zapłaty w wyznaczonym terminie w piśmie z dnia 8 sierpnia 2022 roku dokonano wypowiedzenia umowy. Pisma zostały doręczone pozwanej za potwierdzeniem ich odbioru.

(Dowód wezwania do zapłaty i wypowiedzenie umowy wraz z dowodami doręczenia pozwanej k. 22 akt).

Wysokość oprocentowania wynikająca z punktu 6 umowy wynosiła 7,20% w stosunku rocznym i strony zastrzegły w umowie, że oprocentowanie kredytu stanowi sumę stałej w całym okresie kredytowania marży banku wynoszącej na dzień zawarcia umowy 6,95%.

Umowa kredytowa obowiązywać miała do 16 września 2030 roku, a płatność następować w 114 ratach płatnych na wskazany rachunek bankowy. Kwota kredytu została przekazana na rachunek pozwanej.

(Dowód: harmonogram spłat k. 33-35, przekaz k. 36 akt).

Zgodnie z zapisem punktu 7 umowy niezapłacenie raty kredytu w terminie powodowało powstanie zadłużenia przeterminowanego i pobieranie odsetek karnych za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

(Dowód: umowa j. w. harmonogram spłat j. w., wysokość oprocentowania karnego k. 37).

Na rachunku pozwanej po uwzględnieniu dokonywanych przez nią spłat powstało zadłużenie wynoszące łącznie 61432,01zł na którą składa się: kwota kapitału 56373,06 zł odsetki skapitalizowane w wysokości 3467,14 zł oraz odsetki karne w kwocie 1591,81 zł

(Dowód: wykaz operacji z konta do obsługi kredytu k 31-32, , tabela opłat i prowizji k. 88-90, wyciąg z ksiąg banku k. 8 akt).

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 720 K.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ponieważ pozwany jest konsumentem, zaś pożyczkodawca przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych i przy zawieraniu umów posługuje się wzorcami umownymi, dlatego zastosowanie w niniejszej sprawie mają równie przepisy ustawy z 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim (t. j.: Dz.U. z 2016r., poz. 1528 ze zm.).

Art. 3 ust. 1 tej powołanej ustawy wskazuje, że przez umowę o kredyt konsumencki należy rozumieć umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art 353 ¹ K.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Przepisem ograniczającym swobodę umów jest między innymi art. 385 ¹ K.c., który chroni konsumenta w relacjach z przedsiębiorcą - profesjonalistą w danej dziedzinie. Zgodnie z jego treścią, postanowienia umowy zawartej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Powyższe nie dotyczy tylko postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są zaś te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta .

Niedozwolonymi klauzulami umownymi będą więc takie zapisy, które w sposób nieuczciwy kształtują prawa i obowiązki stron umowy, prowadzą do naruszenia stanu równowagi kontraktowej pomiędzy stronami. gdy postanowienia umowne kształtują rozkład praw i obowiązków w sposób, który nie zostałby zaakceptowany przez strony w toku uczciwie prowadzonych negocjacji.

Zgodnie z art. 36 a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w umowach pożyczki maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu ( (...)) oblicza się według wzoru: (...) ≤ (K x 25 %) + (K x n/R x 30 %), gdzie K oznacza całkowitą kwotę kredytu, n – okres spłaty wyrażony w dniach, zaś R – liczbę dni w roku. Jednocześnie zgodnie z tym przepisem pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Na gruncie przedmiotowej sprawy naliczona przez powoda prowizja mieści się w granicach zakreślonych przez treść art. 36 a wspomnianej ustawy. Prowizja i inne opłaty bankowe stanowią swoistą cenę za przeprowadzenie określonych czynności bankowych i zawiera w sobie ekwiwalent za poniesione przez bank koszty oraz stanowi element zysku dla banku.

W przedmiotowej sprawie prowizja nie jest zdaniem sądu wygórowana. Bez wątpienia pożyczkodawca miał prawo do zastrzeżenia w umowie prowizji oraz opłaty związanych z obsługą rachunku na swoją rzecz oprócz odsetek od kapitału pożyczki. Wysokość pozaodsetkowych kosztów przedmiotowej pożyczki mieści się w rozsądnych granicach, zważywszy na wysokość udzielonego kredytu i okres jego obsługi.

Zarzuty pozwanej o braku umocowania osoby podpisującej się pod umową imieniu banku również nie mogą się ostać. Zgodnie z treścią art. 97 K.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługi publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa.

W następstwie poczynionych ustaleń faktycznych należało uznać, że umowa zawierała wszystkie elementy wymagane w art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim i spełniała również wymogi informacyjne określone w art. 54 pkt 15 tej ustawy. Norma ta nakłada na bank obowiązek udzielania jedynie takich danych, które pozwalają konsumentowi skorzystać ze swoich uprawnień. Nawet gdyby przyjąć rygorystyczna wykładnię, to oświadczenie pozwanej o kredycie darmowym zgłoszone zostało na etapie zaprzestania wywiązywania się ze zobowiązania, a nadto wyłącznie w celu poszukiwania sposobu na uchylenie się do skutków długu. Wysokość udzielonego kredytu pozostawała bezsporna, toteż fakt przeznaczenia jego części na cele konsumpcyjne bądź na pokrycie kosztów kredytu nie mogło wpłynąć na możliwość jego oprocentowania w całości . Z treści umowy nie wynika , aby powód naruszył przepisy o kredycie konasumenckim co do wprowadzenia w błąd kredytobiorcy odnośnie wysokości odsetek umownych i sposobu ich naliczania. Z umowy wynika jednoznacznie jaka kwota kredytu została pozwanej udzielona, jakie były okresy , warunki i procedury zmiany stopy procentowej, (...), jaka była podstawa ich naliczania oraz całkowita kwota do zapłaty i wszystkie założenia przyjęte do jej obliczenia.

W ocenie sądu powód udowodnił też wysokość roszczenia. Z wyciągu banku wynikało, że przysługuje mu w stosunku do pozwanej dług w żądanej wysokości. Skoro pozwana twierdzi, że wierzytelność ta była inna, a jednocześnie nie zaprzestania spłaty rat, to powinna wykazać, że powyższe wyliczenia są nieprawdziwe. Uznanie przeciwne prowadziłoby do wniosku, że powód jest obowiązany wykazać okoliczność negatywną (brak zapłaty). Powód nie nadużył też prawa podmiotowego. Nie złożył wypowiedzenia umowy w sposób nagły, zaskakujący dla pozwanej. Wypowiedzenie nastąpiło po uprzednim dwukrotnym doręczeniu pozwanej wezwań do zapłaty. Oświadczenie pozwanej o skorzystaniu z kredytu darmowego nie może być zatem skuteczne. Jak słusznie podnosi się w doktrynie celem kredytu darmowego jest m. in. to aby konsument uniknął obciążeń, o których mógł nie mieć dostatecznej wiedzy, a jednocześnie żeby realizował swój interes ekonomiczny na podstawie dotychczasowej umowy. (Legalis, uokk komentarz red. K. Osajda, art. 45,NB 12 i 13). Powoływanie się na powyższą sankcję nie służyłoby nadto pozwanej do realizacji spornej umowy w zmienionym, bardziej korzystnym dla niej kształcie, skoro zaprzestała wykonywania jakichkolwiek wynikających z niej obowiązków, o czym świadczą wezwania do zapłaty i wydruki z rachunku służącego do obsługi kredytu.

Powód wykazał rozmiar swojej wierzytelności m. in. w oparciu o wydruki komputerowe z rachunku służącego do obsługi spornego kredytu. (...) te należało zakwalifikować jako dowód unormowany w art. 308 K.p.c. i 309 K.p.c. (wyrok SN z 09.09.2016 r., VCSK 13/16, L.).

Kwota kapitałowa kredytu została w umowie jednoznacznie określona i nie było podstaw aby kwestionować rozmiar odsetek umownych, które również były w umowie wykazane. Powód wykazał zatem, że pozwana nie uiściła na jego rzecz świadczeń w wysokości 61432,01 zł na które złożyła się niespłacona należność w wysokości 56373,06 zł, odsetki skapitalizowane 3467,14 zł oraz odsetki karne w kwocie 1591,81 zł obciążające pozwaną od dnia 7 listopada 2022 roku.

Skoro zatem powód wykazał, że przysługiwała mu wierzytelność dochodzona pozwem, a pozwana nie wykazała istnienia okoliczności tamujących jego prawo, to powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

O kosztach rozstrzygnięto zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98§1i §3 K.p.c.). Na zasądzone od pozwanej na rzecz powoda koszty w wysokości 8489 zł złożyła się opłata sądowa w kwocie 3072 zł, opłata skarbowa 17 zł i koszt wynagrodzenia pełnomocnika powoda w kwocie 5400 zł ustalone zgodnie z §2 pkt. 6 rozporządzenia MS w/s opłat za czynności radców prawnych.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.

sędzia

Wioletta Bąkiewicz-Jakubowska