Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2017 roku.

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Osiński

Protokolant: st. sekr. sąd. Barbara Dera

w obecności oskarżyciela Prok. Rej. ---------

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2017 roku, 24 maja 2017 roku

sprawy M. W.

s. P. i M. z domu K.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że: pełniąc funkcję prezesa Zarządu spółki (...) Sp. z o.o., urządzał gry od dnia 01.06.2015 r. do dnia 28.08.2015r., na automatach: (...) G. o nr (...), (...) M. o nr (...), (...) G. o nr (...), w lokalu: kontener z automatami, ul. (...), (...)-(...) G., wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych z dnia 19.11.2009r. (Dz. U. z 2016 roku poz. 471.)

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego M. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, tj. przestępstwa z art. 107 § 1 kks w zw. z art. art. 9 § 3 kks i za to na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 23 § 1 i 3 kks wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 150 (stu pięćdziesięciu) złotych;

II.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

III.  na mocy art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, tj. automatów do gier:

-A. (...) G. nr (...)

- (...) M. o nr (...);

- A. (...) G. o nr (...)

znajdujących się w magazynie (...) (...)w T. pod pozycją magazynową (...);

- gotówki w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych wypłaconej w trakcie eksperymentów na automatach ( (...)) znajdującej się na koncie sum depozytowych (...) w T.;

IV. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.120 zł (trzy tysiące sto dwadzieścia złotych) tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w wysokości 110 (sto dziesięć) złotych.

II K 176/16

UZASADNIENIE

W okresie objętym zarzutem w sprawie, tj. od 1 czerwca 2015 roku do 28 sierpnia 2015 roku M. W. pełnił funkcję prezesa zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., zajmującej się, między innymi, działalnością rozrywkową i rekreacyjną. W dniu 1 czerwca 2015 roku M. W., działając jako organ wyżej wymienionej spółki, zawarł ze spółką (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o wspólnym przedsięwzięciu, której przedmiotem było ustalenie zasad współpracy pomiędzy stronami w zakresie prowadzenia wspólnego przedsięwzięcia w celu zapewnienia stronom obopólnej korzyści. W wyniku zawartej umowy spółka reprezentowana przez M. W. zobowiązała się, między innymi, do wyszukiwania lokalizacji na terenie województwa (...) pod instalację w nich urządzeń do gier rozrywkowych oraz do zawierania w imieniu własnym umów dzierżawy powierzchni pod instalację tych urządzeń. W tym samym dniu M. W., reprezentując spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., zawarł z D. R. umowę cywilnoprawną, zwaną ramową umową dzierżawy powierzchni, na podstawie której wydzierżawił część lokalu o nazwie D. R. STACJA (...) w celu zainstalowania urządzeń do gier, na których (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. miał prowadzić działalność gospodarczą. Na podstawie powołanego kontraktu D. R. zobowiązał się udostępnić swój lokal w celu zainstalowania następujących automatów:A. (...) G. o nr (...), (...) M. o nr (...) oraz A. (...) G. o nr (...). W rzeczywistości urządzenia te zostały zainstalowane w kontenerze znajdującym się obok stacji (...), przy ul. (...). (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. nie posiadała koncesji na prowadzenie kasyna.

W dniu 28 sierpnia 2015 roku funkcjonariusze służby celnej z Referatu Urzędu Celnego w T., przeszkoleni w zakresie kontroli hazardu, dokonali kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier na automatach znajdujących się w lokalu: kontener z automatami w G.-D. przy ulicy (...). Kontrolę przeprowadzono na automacie A. (...) G. typ video o nr (...), (...) M. typ video o nr (...) oraz A. (...) G. typ video o nr (...), które były sprawne i podłączone do zasilania. Na miejscu, w obecności pracownika lokalu E. P., dokonano eksperymentu procesowego na przedmiotowych automatach. Podczas kontroli ustalono przebieg gry na wyżej wymienionych urządzeniach. W czasie prowadzonych gier stwierdzono w czasie eksperymentu, iż gry mają charakter losowy w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Ponadto ustalono, iż automaty same bezpośrednio realizują wygrane w formie gotówkowej. W trakcie eksperymentu automaty wypłaciły gotówkę w łącznej kwocie 50 złotych. Do przeprowadzenia gry kontrolnej na automatach zostało użytych 6 monet po 5 złotych, należących do Urzędu Celnego w T.. W wyniku kontroli dokonano zajęcia automatów: A. (...) G. typ video o nr (...), H. S. typ video bez numeru, (...) M. typ video oznaczony w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „G. (...), Urząd Celny w T., o nr (...)”,A. (...) G. typ video o nr (...).

Dowód:

- umowa o wspólnym przedsięwzięciu – k. 36-37v,

- informacje z KRS – k. 38-43v,

- ramowa umowa dzierżawy powierzchni wraz z listą aktualizacji urządzeń – k. 55-59,

- protokół kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych z upoważnieniem do wykonania kontroli – k. 2-5,

-protokół zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem – k. 6-7,

- protokół oględzin rzeczy – k. 8-9,

- dowód wpłaty kwoty 50złotych – k. 10,

- pokwitowanie – k. 11,

- karta kosztów – k. 12,

- płyta DVD z nagraniem eksperymentu – k. 15.

Oskarżony M. W. – kawaler, ojciec jednego dziecka pozostającego na jego utrzymaniu, wykształcenie średnie, z zawodu mechanik samochodowy, pełniący funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., osiągający z tego tytułu dochód w kwocie około 10.000 złotych, karany sądownie.

Dowód:

- odpis wyroku – k. 62-63,

- karta karna- k 271-272,

- dane oskarżonego – 84.

Oskarżony M. W. przesłuchany w charakterze podejrzanego na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k. 72-73). Pomimo prawidłowego zawiadomienia, nie stawił się na terminie rozprawy.

Jak wskazano powyżej, oskarżony poprzestał na deklaracji, w której nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie wyjaśnił na czym oparł swoje twierdzenie. Zarys linii obrony przedstawiony został natomiast przez obrońcę w trakcie rozprawy głównej. Obrońca wskazał w związku z tym, iż w sprawie istnieją wątpliwości co do świadomości oskarżonego w kwestii karalności czynu. Przy ustaleniu stanu faktycznego sąd nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego, gdyż są one sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, który stanowią dokumenty zgromadzone w toku postępowania przygotowawczego. Na podstawie protokołów z kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier wraz z płytą DVD, zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem oraz oględzin, sąd ustalił, iż na zatrzymanych automatach urządzano gry o wygranych pieniężnych zawierające element losowości. Dowody te zostały sporządzone przez właściwe organy w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej prawem. Ponadto żadna ze stron postępowania, w tym oskarżony, nie kwestionowała ich autentyczności. Z tych względów sąd nie miał podstaw, aby odmówić wiarygodności tym dowodom. Opierając się na tych dowodach, sąd zważył, iż organy celne, przeprowadzając postępowanie dowodowe w oparciu o unormowania zawarte w ustawie z 1997 r. Ordynacja podatkowa, są uprawnione do samodzielnego dokonywania ustaleń czy dana gra jest grą na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 i 5 u.g.h. (por. wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 17 lutego 2016 roku, (...) SA/(...)). Zbiór środków dowodowych pozostających na gruncie ustawy Ordynacja podatkowa w dyspozycji organów celnych uzupełniła ustawa o Służbie Celnej, dopuszczając w art. 32 ust. 1 pkt 13 możliwość "przeprowadzenia w uzasadnionych przypadkach w drodze eksperymentu, doświadczenia lub odtworzenia możliwości gry na automacie, gry na automacie o niskich wygranych lub gry na innym urządzeniu". Oczywistym jest, że wyniki takiego eksperymentu podlegają ocenie na tych samych zasadach, jak inne dowody. Należy zauważyć, że bezpośredni eksperyment przeprowadzony na kontrolowanym urządzeniu może niejednokrotnie znacznie lepiej odzwierciedlić stan automatu, jego cechy i możliwości prowadzenia na nim gier o charakterze losowym, a nie np. zręcznościowym, aniżeli nawet opinia sporządzona wyłącznie na podstawie dokumentacji charakteryzującej urządzenie (opis producenta), bez równoczesnego stwierdzenia na konkretnym automacie, jak opisane cechy urządzenia mają się do jego rzeczywistego funkcjonowania w konkretnych okolicznościach, i w jaki sposób jest faktycznie (nie teoretycznie) wykorzystywany. Praktyka urządzania takich gier oraz wydawane w tych sprawach decyzje administracyjne i orzeczenia sądów administracyjnych potwierdziły występowanie w tym zakresie w niemałej skali zjawisk społecznie niepożądanych, co przejawiało się faktycznym urządzaniem gier o wyższych wygranych z wykorzystaniem automatów zarejestrowanych do gier o niskich wygranych. Badane sprawy wykazały, że przedsiębiorcy prowadzący taką działalność wykorzystywali fakt, że wśród używanych automatów znajdowały się takie, które były dostosowane zarówno do gier do niskich (zdefiniowanych w ustawie), jak i do wyższych wygranych. Innym czynnikiem umożliwiającym obejście unormowań dotyczących gier o niskich wygranych okazała się możliwość używania automatu zarejestrowanego do gier o niskich wygranych do faktycznego wykorzystania takiego automatu w grach dających wyższe wygrane. Wobec zasygnalizowanych zjawisk właśnie eksperyment funkcjonariuszy celnych, oddający stan automatu i jego funkcjonowanie "tu i teraz", może nieraz lepiej odzwierciedlać także charakter możliwej do urządzania na nim gry, niż wtedy, gdy termin przeprowadzenia kontroli czy też oceny automatu znany był wcześniej (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 3 marca 2016 r., III SA/Wr 1075/15). Sąd dał wiarę również dokumentom prywatnym w postaci umów cywilnoprawnych, z których wynikało, iż M. W. w ramach działalności (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. wydzierżawił lokal, w którym wstawił automaty do urządzania gier. Autentyczność tych dowodów także nie była kwestionowana przez oskarżonego. Dodatkowo przy ustaleniu stanu faktycznego sąd posiłkował się pozostałymi, wymienionymi w części pierwszej uzasadnienia, dokumentami, w tym kartą karną oraz wyrokiem skazującym oskarżonego. Wiarygodność tych dowodów również nie stanowiła przedmiotu sporu.

Wina i okoliczności czynu zarzucanego oskarżonemu na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, zdaniem sądu, nie budzą wątpliwości. Bezsporne jest, iż oskarżony urządzał gry na zabezpieczonych automatach – podpisał umowę dzierżawy lokalu, na podstawie której w kontenerze przy ulicy (...) w G.-D. zainstalowano trzy automaty. Na automatach tych urządzano gry wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych.

Konstrukcja przepisu art. 107 § 1 kks określa typ czynu zabronionego, którego odczytanie ściśle wiąże się z koniecznością zestawienia z przepisami ustawy związkowej. Przepis ten oparty jest zatem na blankiecie, a wypełniają go przepisy ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.). Tam też ujęto ograniczenia, których naruszenie skutkować będzie odpowiedzialnością karną skarbową. Taką technikę w zakresie konstrukcji typu czynu zabronionego, tj. dookreślenia dyspozycji przepisu karnego regulacjami innej ustawy potwierdził Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 13.01.2005r. - sygn. akt P 15/02 ( publ. OTK-A 2005, nr1, poz. 4 ).

Zgodnie z treścią art. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych ustawa określa warunki urządzania i zasady prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach. Art. 3 powołanej ustawy stanowi, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 ustawy działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, zaś działalność w zakresie określonym art. 6 w ust. 1-3 może być prowadzona wyłącznie w formie spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W myśl art. 14 ust. 1 tejże ustawy urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry. Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy.

Pojęcia „urządzania” i „prowadzenia”, którymi posługuje się przepis art. 107 § 1 kks nie posiadają swoich definicji legalnych w przepisach ustawy o grach hazardowych. Dokonując egzegezy powyższych terminów, wskazać należy, iż w wypadku „urządzania” chodzi o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu: kasynie, salonie, punkcie. Stąd też przyjąć należy, że urządzenie gry czy zakładu poprzedza czasowo ich prowadzenie. Prowadzenie przeto dotyczy działalności już uprzednio urządzonej, co wymaga też uwzględnienia przez prowadzącego konieczności przestrzegania wymogów prawidłowego organizowania gry od strony technicznej i organizacyjnej ( Komentarz do art. 107 Kodeksu karnego skarbowego, G Łabuda, Lex Omega 45/2014; Komentarz do art. 107 Kodeksu karnego skarbowego. T. Grzegorczyk Lex Omega 45/2014).

Koniecznym jest w realiach rozpoznawanej sprawy podkreślenie, iż oskarżony, wbrew twierdzeniu jego obrońcy, wiedział, że urządza gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku. Sąd nie doszukał się w niniejszej sprawie żadnych okoliczności, które mogłyby oskarżonego ekskulpować. W sprawie próżno doszukiwać się okoliczności, które mogłyby upewniać oskarżonego, że prowadzoną przez siebie działalność, ewidentnie sprzeczną z przywołanymi wyżej uregulowaniami ustawy o grach hazardowych, mógł postrzegać jako niepodlegającą karze, a tym samym legalną. Nie sposób w tym miejscu pominąć reakcji branży hazardowej na zmiany, jakie przyniosła ustawa z dnia 19 listopada 2009 roku, które powinny być mu doskonale znane. Przedstawiciele wymienionej branży, kontynuując działalność zakazaną w nowej ustawie, różnymi sposobami starali się wykazywać, że ich działania odpowiadają prawu. Argumentacja temu towarzysząca zmierzała do udowodnienia, że posiadane automaty do gier służyły do legalnego urządzania gier zręcznościowych, a z czasem, iż nienotyfikowane Komisji Europejskiej przepisy ustawy o grach hazardowych nie mogą być stosowane jako sprzeczne z prawem Unii Europejskiej. Wobec jednoznacznego brzmienia przepisów art. 6 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku, zasad logiki oraz wskazań doświadczenia życiowego uznać trzeba, iż oskarżony nie mógł nie uświadamiać sobie karalności jego działalności polegającej na wstawieniu do lokalu niebędącego kasynem gry automatów do gier hazardowych i czerpaniu z tego procederu korzyści majątkowych w sytuacji, gdy na tego rodzaju aktywność nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gry. Stąd też wina oskarżonego jest oczywista, a nieprzyznanie się stanowi wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony. Ponadto pamiętać trzeba, iż nie każda nieświadomość karalności czynu jest prawnie relewantna wedle art. 10 § 4 kks. Chodzi w tym wypadku tylko o nieświadomość usprawiedliwioną. Kwantyfikacja ta wymaga dodatkowego komentarza. Przyjmuje się w związku z tym, iż przy badaniu „usprawiedliwienia” należy odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela. Odwołując się jednak do stanowiska SN, stwierdzić wypada, iż w wypadku prawa karnego skarbowego często w grę wchodzić będzie model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań. Taka też być musi miara dla profesjonalisty w obrocie gospodarczym, który dla zarobku zamierza prowadzić działalność ze świadomością jej reglamentowania przez państwo. Im zaś wyższe oczekiwania od sprawcy, tym możliwość wystąpienia błędu usprawiedliwionego mniejsza ( por. wyrok SN z dnia 3 lutego 1997 r., II KKN 124/96, OSNKW 1997/5-6/46). O usprawiedliwionej nieświadomości karalności oskarżonego nie mogły świadczyć spory prawne toczone na tle konsekwencji braku notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych. W przedmiotowej sprawie nie ujawniono, aby przed rozpoczęciem działalności w zakresie gier hazardowych oskarżony w ogóle zapoznał się z orzecznictwem, tudzież poglądami doktryny, czy opiniami prawników, by móc na ich podstawie przyjąć, że nienotyfikowane przepisy techniczne, pomimo dalszego formalnego obowiązywania, nie mogą być wobec niego stosowane.

W dalszej części wskazać także trzeba, że okoliczność dotycząca sporu wokół braku notyfikacji ma obecnie zasadniczo charakter historyczny. Warto jednak wskazać, iż na tym tle argumentowano, że odpowiedzialność karnoskarbowa z art. 107 § 1 kks nie może być aktualizowana, ponieważ związane z nią przepisy ustawy o grach hazardowych (dotyczące prowadzenia gier na automatach) nie mogą obowiązywać właśnie ze względu na brak ich notyfikacji. Kwestia obowiązku notyfikacji (a ściślej – technicznego charakteru normy art. 6 ustawy) rozstrzygnął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 13 października 2016 roku w sprawie C-303/15, a na tej podstawie Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 19 stycznia 2017 roku w sprawie o sygn. I KZP 17/16 (OSNKW 2017/2/7, LEX nr 2188435). Stanowisko to wytyczyło linię orzeczniczą podejmowaną z kolei w dalszych judykatach – por. wyrok z 16 marca 2017 roku w sprawie o sygn. akt V KK 22/17 (Legalis nr 1580581), postanowienie z 16 marca 2017 roku w sprawie o sygn. V KK 20/17 (Legalis 1580580), wyrok z dnia 24 marca 2017 roku w sprawie o sygn. akt V KK 26/17 (Legalis nr 1581191).

Reasumując, mając na uwadze przedstawione powyżej rozważania, sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. W sprawie nie może budzić wątpliwości, iż oskarżony M. W., pełniąc funkcję prezesa Zarządu spółki (...) Sp. z o.o., urządzał gry od dnia 01.06.2015 r. do dnia 28.08.2015r., na automatach: A. (...) G. o nr (...), (...) M. o nr (...), A. (...) G. o nr (...), w lokalu: kontener z automatami, ul. (...), (...)-(...) G., wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych z dnia 19.11.2009 r. Zachowaniem swym wyczerpał znamiona czynu z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks.

Uznając winę oskarżonego, sąd na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 23 § 1 i 3 kks wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 150 złotych. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks wykonanie kary pozbawienia wolności sąd warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata. W ocenie sądu orzeczone kary są adekwatne do stopnia winy, wagi czynu oraz jego społecznej szkodliwości. Orzekając zarówno karę pozbawienia wolności, jak i karę grzywny, sąd miał przede wszystkim na uwadze dotychczasową uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego (k. 271-272). Godzi się w tym miejscu podkreślić, iż oskarżony był dotychczas czternastokrotnie karany za przestępstwa z art. 107 § 1 kks. Liczba tych skazań świadczy o wyjątkowo szerokiej skali procederu, jakim trudnił się dotychczas oskarżony oraz o świadomości oskarżonego co do karalności popełnionego czynu. Z kolei okolicznością łagodzącą, a jednocześnie przesłanką umożliwiającą warunkowe zawieszenie wykonania kary był fakt, iż w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności. W przekonaniu sądu sama możliwość zarządzenia wykonania kary będzie stanowiła dla oskarżonego dostateczną tamę przed dalszymi naruszeniami prawa. Sąd pozostaje zarazem w przekonaniu, iż w okresie próby oskarżony zdobędzie się na refleksję i zrozumie naganność swojego postępowania. W zakresie orzeczonej grzywny podnieść należy, iż jej wymiar z jednej strony oddaje kryminalną zawartość czynów (liczba stawek dziennych), z drugiej zaś uwzględnia sytuację materialną oraz możliwości zarobkowe oskarżonego (wysokość stawki dziennej). Należy w tym miejscu przypomnieć, iż oskarżony osiąga dochód z tytułu pełnionej funkcji prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. w kwocie około 10.000 zł miesięcznie. Na jego utrzymaniu pozostaje jedna osoba. Należy zauważyć, iż w przypadku grzywny orzekanej za przestępstwo skarbowe stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też nie może przekraczać jej czterystukrotności. Art. 107 § 1 kks przewiduje możliwość orzeczenia grzywny w wysokości do 720 stawek dziennych. Zatem w tym przypadku wymiar orzeczonej grzywny nie razi surowością. Zdaniem sądu wymierzona sankcja spełni cele z zakresu prewencji indywidualnej, skutecznie odwodząc oskarżonego od dalszych tego typu zachowań w przyszłości. W przekonaniu sądu kara grzywny w orzeczonym wymiarze odniesie także efekt ogólnoprewencyjny, wskazując, iż zachowanie niezgodne z prawem nie opłaca się, bowiem spotkało się ze zdecydowaną i dolegliwą reakcją.

W oparciu o art. 30 § 5 kks sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa zatrzymanych automatów do gier oraz znajdujących się w nich w momencie zabezpieczenia środków pieniężnych w kwocie 50 złotych. Orzeczenie w tym zakresie ma na uwadze wynik procesu, w którym winę oskarżonego udowodniono, a prowadzona przez oskarżonego działalność wiązała się ściśle z wykorzystaniem wskazanych automatów.

O kosztach procesu sąd rozstrzygnął na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz.223 ze zm.) oraz art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, zasądzając od oskarżonego kwotę 3.120 złotych tytułem opłaty i obciążając go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 110 złotych. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu. Dokonując powyższego rozstrzygnięcia, sąd miał na uwadze, iż oskarżony, jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., osiąga miesięczny dochód w kwocie około 10.000 złotych. Okoliczności te pozwalają na przyjęcie, iż oskarżony będzie w stanie uiścić opłatę oraz wydatki bez wywołania uszczerbku w koniecznych kosztach utrzymania siebie i rodziny.