Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Krzysztof Rogalewicz
Protokolant:	sekretarz sądowy Agnieszka Malinowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2020 roku w G.-D.

sprawy z powództwa (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu

przeciwko A. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. K. na rzecz powoda (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu kwotę 1.682,75 zł (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt dwa złote siedemdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie poczynając od dnia 6 marca 2020 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej A. K. na rzecz powoda (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu kwotę 1.117,00 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia

Krzysztof Rogalewicz

Sygn. akt: I C 365/20

UZASADNIENIE

Powód (...) (L.) S.A. z siedzibą w Luksemburgu wniósł pozew przeciwko pozwanej A. K. domagając się zapłaty kwoty 1.682,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Ponadto wniósł również o zasądzenie kosztów procesu ( pozew – k. 3).

W dniu 17 marca 2019 roku w sprawie wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 27).

Pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty. Wniosła o oddalenie powództwa w całości. Kwestionowała umowę cesji wierzytelności oraz podniosła, że umowa pożyczki jest nieważna. Nadto pozwana wskazała, że postanowienia umowy pożyczki w zakresie prowizji są sprzeczne z dobrymi obyczajami i naruszają jej interes (k. 29-31).

Powód ustosunkowując się do treści sprzeciwu wskazał, że podtrzymuje dotychczasowe stanowisko w sprawie (k. 40-41).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

A. K. w dniu 2 listopada 2018 roku zawarła z poprzednikiem prawnym powoda tj. (...) sp. z o. o. w W. umowę pożyczki nr (...). Całkowita kwota pożyczki wynosiła 1.700,00 zł. Całkowita kwota do zapłaty z tytułu umowy wynosiła 2.899,21 zł. Pozwana zobowiązała się ją spłacić w 24 ratach w wysokości po 120,81 zł każda, z wyłączeniem ostatniej raty w kwocie 120,58 zł. Koszt kredytu stanowiła prowizja w kwocie 1.003,68 zł. Zgodnie z warunkami umowy pożyczka została oprocentowaną według stałej stopy procentowej w wysokości 10 % w skali roku. Rzeczywista roczna stopa procentowa ( (...)) została określona na 74,60%. Ponadto ustalono, iż w przypadku opóźnienia w płatności kwoty równej dwóm ratom pożyczki pożyczkodawca ma prawo wezwać pożyczkobiorcę do zapłacenia zaległych rat lub ich części w terminie 7 dni od doręczenia wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy, a w przypadku braku zapłaty może wypowiedzieć umowę w terminie 14 dni od doręczenia wypowiedzenia (umowa pożyczki – k. 4-6).

Pismem z dnia 10 listopada 2019 roku (...) Polska sp. zo.o. wypowiedziała pozwanej umowę pożyczki. Następnie pismem z dnia 18 grudnia 2019 roku tenże poprzednik prawny powoda wezwał pozwaną do uiszczenia zadłużenia, które na dzień 18 grudnia 2019 roku wynosiło 1.718,43 zł. (wypowiedzenie umowy - k. 10, wezwanie do zapłaty - k. 20).

Na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z dniem 16 grudnia 2019 roku (...) sp. z o.o. zbyła na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej z tytułu umowy współpracy. Pismem z 18 grudnia 2019 r. powód poinformował pozwaną o nabyciu przysługującej od niej wierzytelności (umowa z załącznikiem– k. 11-14, pismo- k. 19).

Stan faktyczny w niniejszej sprawie sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową.

Zgodnie z art. 720 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ponieważ pozwana jest konsumentem, zaś pożyczkodawca przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych i przy zawieraniu umów posługuje się wzorcami umownymi, dlatego zastosowanie w niniejszej sprawie mają również przepisy ustawyz dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j.: Dz.U. 2016r., poz. 1528 ze zm.).

Art. 3 ust. 1 tej powołanej ustawy wskazuje, że przez umowę o kredyt konsumencki należy rozumieć umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 353 ¹ Kc strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Przepisem ograniczającym swobodę umów jest między innymi art. 385 ¹ Kc, który chroni konsumenta w relacjach z przedsiębiorcą - profesjonalistą w danej dziedzinie. Zgodnie z jego treścią, postanowienia umowy zawartej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Powyższe nie dotyczy tylko postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są zaś te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (art. 385 ¹ § 3 Kc).

Niedozwolonymi klauzulami umownymi będą więc takie zapisy, które w sposób nieuczciwy kształtują prawa i obowiązki stron umowy, prowadzą do naruszenia stanu równowagi kontraktowej pomiędzy stronami. W wyroku z 14 marca 2013 r. (C-415/11, A. przeciwko C. d'E. de C.) Trybunał Sprawiedliwości UE wskazał, że o sprzeczności z zasadami dobrej wiary, które na gruncie prawa europejskiego stanowią odpowiednik „dobrych obyczajów”, można mówić wtedy, gdy postanowienia umowne kształtują rozkład praw i obowiązków w sposób, który nie zostałby zaakceptowany przez strony w toku uczciwie prowadzonych negocjacji.

Zgodnie z art. 36 a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym w chwili zawarcia umowy pożyczki maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu ( (...)) oblicza się według wzoru: (...) ≤ (K x 25 %) + (K x n/R x 30 %), gdzie K oznacza całkowitą kwotę kredytu, n – okres spłaty wyrażony w dniach, zaś R – liczbę dni w roku. Jednocześnie zgodnie z tym przepisem pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu.

W niniejszej sprawie prowizja została ustalona na kwotę 1.003,68 zł. Bez wątpienia powód miał prawo do zastrzeżenia w umowie prowizji na swoją rzecz – oprócz opłaty za udzielenie pożyczki oraz odsetek. O ile uprawnienie do obciążenia pożyczkobiorcy prowizją wynika wprost ze wspomnianej ustawy o kredycie konsumenckim, o tyle wysokość tej prowizji powinna mieścić się w rozsądnych granicach. W swoim orzecznictwie sąd ma też wzgląd nie tylko na procentowy stosunek wysokości pozaodsetkowych kosztów pożyczki do kwoty pożyczki, ale także na wysokość udzielonej pożyczki, przyjmując co do zasady, iż rozsądne granice pozaodsetkowych kosztów pożyczki w ujęciu procentowym zmniejszają się wraz ze wzrostem kwoty udzielonej pożyczki. Niewątpliwie bowiem, zdaniem sądu, koszty udzielania pożyczek rosną wraz z wzrostem kwot pożyczek, natomiast stosunek procentowy pozaodsetkowych kosztów pożyczki do kwoty pożyczki powinien ulegać zmniejszeniu wraz ze wzrostem kwot pożyczki. W konsekwencji koszty te rosną wolniej niż w sposób proporcjonalny. Przy kwocie pożyczki w niniejszej sprawie maksymalna wysokość prowizji, w ocenie sądu, nie powinna przekraczać kwoty około 60 % sumy pożyczki, czyli kwoty 1.020,00 zł.

Mając na uwadze powyższe, sąd stoi na stanowisku, iż zapisy umowy pożyczki co do opłaty prowizji nie naruszają praw pozwanej. Wobec powyższego w ocenie sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W ocenie sądu, wbrew temu co podnosi pozwana umowa cesji jak również umowa pożyczki zostały skutecznie zawarte.

W odniesieniu do żądania odsetek w przedmiotowej sprawie wskazać należy, że zasadnym było zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 6 marca 2020 roku tj. od dnia wniesienia powództwa

O kosztach orzeczono stosownie do treści art. 98 § 1 i 3 Kpc w zw. z art. 99 Kpc, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.117,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na zasądzoną kwotę złożyły się: opłata sądowa w kwocie 200,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900,00 złotych – § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. .

sędzia

Krzysztof Rogalewicz